Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1839

Buonaparte op de Roode Zee.

Op den 26 December 1798 kwam buonaparte te Suez; den volgenden dag besteedde hij om de stad en haven te bezigtigen. Den 28 besloot hij de Roode Zee over te trekken, om naar de fonteinen van Mozes te gaan. Des morgens ten acht ure, toen de vloed geweken was, ging hij door het bed der zee en bevond zich in Azië.

Terwijl hij bij de bronnen zat, ontving hij het bezoek van eenige Arabische opperhoofden van Thor en deszelfs omstreken, die hem hunnen dank kwamen betuigen voor de bescherming, welke hij aan hunnen koophandel met Egypte verleende. Maar weldra steeg hij weder te paard, om de overblijfselen van eene groote waterleiding te bezigtigen, gebouwd gedurende den oorlog tusschen de Portugezen en Venetianen, na de ontdekking van de Kaap de goede Hoop, welke den handel der laatstgenoemden met den ondergang bedreigde.

Na dit bezoek besloot buonaparte, om naar Suez terug te keeren. Het was nacht geworden, toen hij den oever van de zee wederom bereikte. De tijd van den vloed naderde, en men stelde voor, om op het strand het nachtverblijf te houden; maar buonaparte wilde daarvan niet hooren. Hij riep den gids en beval hem vóór te gaan. De gids, onthutst over dit bevel, onmiddellijk ontvangen van den man, wien de Arabieren als een profeet beschouwden, koos een verkeerd punt uit, om in het bed der zee af te dalen, waardoor de overtogt een kwartier langer duurde. Men was naauwelijks ter halverwege gekomen, toen de eerste golven van den vloed de hoeven der paarden begonnen nat te maken. Men wist, met welk eene snelheid het water wies. De duisternis maakte het onmogelijk, om den afstand te meten, dien men nog had af te leggen, en de Generaal caffarelli, die door zijn houten been onvast in den

[p. 519]

zadel zat, riep iemand tot hulp. Dit roepen werd als een noodkreet beschouwd; de kleine stoet was oogenblikkelijk in wanorde; ieder nam de vlugt, en dreef zijn paard naar den kant, waar hij het eerst vasten grond hoopte te vinden. Buonaparte alleen bleef bedaard den Arabier volgen, die voor hem uitging. Intusschen wies het water meer en meer; zijn paard schrikte, werd schichtig en weigerde voort te gaan. Zijn toestand werd vreeselijk; de minste vertraging was de dood. Een guide van het escorte, een soldaat van hooge gestalte en buitengewone sterkte, sprong in zee, nam den Generaal op zijne schonders, en, den staart van het paard des Arabiers vastgrijpende, droeg hij buonaparte weg, als een kind. Na verloop van weinige oogenblikken kwam het water hem tot onder de armen, en hij was op het punt, om van de been te geraken. De zee wies met eene ontzettende snelheid; nog vijf minuten, en de dood van den Franschen Generaal had het lot der wereld eenen geheel anderen loop gegeven! Eensklaps gaf de Arabier eenen schreeuw; hij had den oever bereikt; de guide, uitgeput, viel op zijne knieën; hij had zijnen Generaal gered, en zijne laatste krachten begaven hem.

Niemand kwam bij dezen togt om het leven, en alleen het paard van buonaparte verdronk.