Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1839


Aan mijnen vriend, den weleerw. zeer gel. heer L. Vroom, bij zijn vertrek naar Zwolle. Heeft uw welbespraakte mond 't Laatst vaarwel nu uitgesproken, Neen, de band is niet verbroken, Die, mijn vriend! u hier verbond. Nog, nog zult ge in aller harte Blijven leven op den duur, En men denkt, met diepe smarte, Dikwerf aan dat afscheidsuur. Velen zullen 't nooit vergeten, Wat al goeds gij hebt gesticht, Die ge weêrbragt tot hun pligt, Of, in druk ter neêr gezeten, 's Levens zorgen hebt verligt. O! hoe hingen we aan uw woorden, Als ge, in heilig vuur ontgloeid, Aller harten hieldt geboeid; En wij 't van uw lippen hoorden: ‘Hoe ook, hoe met schuld belaân, Jezus neemt de zondaars aan.’ - Ruimer werkkring moge u beiden, Eervol zij uw roeping meê, Droevig toch valt ons het scheiden, En het missen doet ons wee. Dikwijls zal ik nog herdenken, Wat genot, zoo menig uur,
[pagina 423]
Ons het schoon der kunst mogt schenken, Of het schoone der natuur: Als wij dwaalden door de dreven, En, door vriendschaps hand geleid, Steeds, in blijde eenstemmigheid, 't Zoete smaakten van het leven; Of bij 't koestrend haardsteêvuur, Als ons 's Dichters zangen boeiden, Voor het schoone en goede ontgloeiden, In het winteravonduur. - Deze band blijft ons verbinden, Onverminderd steeds als nu; Gij gedenkt aan uwe vrinden, En de vriendschap denkt aan u. Almelo, 6 Mei 1839. g. ten bruggencate, hz.