Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1839

[p. 501]

Bijdrage ter vereering der nagedachtenis van Roeland van Wijk, Jacobus Zoon, in leven Phil. Theoret. Mag. Litt. Hum. Doctor en Rector der Latijnsche Scholen te Kampen, door G.H. Hein, P.H. Gallé, D.H.P. Abbing, A.L. Lesturgeon en W.S. de Rooy. Te Zwartsluis, bij R. van Wijk, Anthz. 1839. VIII en 81 bl. f :-75.

Onder de vele verliezen, die, vooral in den laatsten tijd, de geleerde en letterkundige wereld door den dood van verdienstelijke mannen in verschillende vakken ondervonden heeft, behoort ook voorzeker het verlies, hetwelk de Latijnsche Scholen te Kampen trof, door het afsterven van haren achtingwaardigen Rector r. van wijk, jz. De werkzame man werd in den bloei zijner jaren aan zijne gade, een achttal kinderen, en dierbare betrekkingen ontrukt! De nagedachtenis van dien waardigen onderwijzer en opvoeder der jeugd openlijk te vereeren kon dan wel niet anders of moest aan allen, die hem gekend hadden, hoogst-welgevallig zijn. Dit geschiedde in de te Kampen gevestigde Afdeeling der Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen, op den 19 December des vorigen jaars, bij welke gelegenheid de Heer hein, Predikant aldaar, doeltreffend over de verdiensten van den asgestorvene sprak, en van wijk schetste 1.) in zijne vorming voor het wetenschappelijke, 2.) in zijnen openbaren werkkring, 3.) in zijne betrekking, waarin hij tot deze Afdeeling der Maatschappij: Tot Nut van 't Algemeen heeft gestaan.

Schoon wij hier geen eigenlijke levensbeschrijvende lof- of lijkrede aantreffen, is echter de behandeling zeer gepast, en zijn de punten goed uiteengezet; in welke al dat belangrijke omtrent van wijk wordt voorgedragen, dat zijnen vrienden en vereerders niet anders dan welkom kan geweest zijn. Het stuk bevat vele noemenswaardige aanteekeningen, die de blijken leveren dat van wijk den naam van Geleerde in zijn vak ten volle verdiende. Geheel uit het hart is de aanspraak van D^o. hein bij het graf van van wijk: vertroostend en opbeurend voor de bedroefde betrekkingen. Ook de Heer gallé heeft een' laatsten groet bij het graf zijns vriends uitgesproken, welke regelen den echten toon en de uitdrukking des deelnemenden gevoels kennen doen. Eenige verzen,

[p. 502]

van vrienden van den afgestorvene, worden mede in dit bundeltje, als blijken hunner hoogachting en hulde, aangetroffen. Van de dichterlijke waarde spreken wij niet; wij vereeren het doel: het gedicht van den Heer gallé verdient eervolle onderscheiding. Wie coupletten vervaardigt als het volgende en dergelijken weet de lier wèl te hanteren:

Wien zou 't niet bang zijn in de ziel,

Als hier geen hooger lichtstraal viel,

In 't donker van den nacht der graven?

De spotter suft; - de wijsgeer bloost; -

De rede zwijgt; - de Bijbel troost:

U toeft het zaligst loon der braven! -

Dat loon zij het deel van van wijk en van allen, die het goede ter bevordering van waarheid, deugd, kennis en verlichting, in hunnen werkkring voorstaan!

Het aanzienlijk getal Inteekenaren, of het verder ruime debiet, moge vooral bijdragen tot het doel waartoe het werkje, bijzonder voor de naaste betrekkingen van den overledene, werd uitgegeven; die wij met den Eerw. hein toeroepen: ‘dit zij uwer aller troost - de Afgestorvene heeft wel kort, doch tevens lang en niet te vergeefs geleefd!’

Op de spelling ware hier en daar wel wat aan te merken, dan wij zien uit het Voorberigt: ‘afwijkingen van de algemeen aangenomene heeft men aan de vrije keuze der Opstellers overgelaten, zonder daarin iets te veranderen.’ Eenheid is echter altijd verkieselijker.