Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1839

Dichterlijke Mengelingen van P.J.V. Dusseau. Te Winschoten, bij J. Huisingh. 1838. In kl. 8vo. VIII en 96 bl. f 1-20.

Een nieuw bundeltje bij den grooten stapel van de zoodanigen, die beter ongedrukt bleven, omdat zij zich door niets onderscheiden. Heerscht er dan in deze Dichterlijke Mengelingen geen goede, godsdienstige geest? O ja; maar hij zal door het gebrekkige der stukken weinig indruk maken. Is maat en rijm niet in orde? O ja; maar maat en rijm maken geen gedicht. Het verwonderde Rec. op den omslag van dit boekje te zien, dat de Heer dusseau Predikant en dus een gestudeerd man is. Van den zoodanigen toch verwacht men met regt meer, dan van den ongestudeerde. Hij kent de heerlijke voorbeelden der Ouden; zijn smaak is door studie, door lectuur, door omgang ontwikkeld, en hij moest te kieskeurig zijn, om eigene gebrekkige produkten in het licht te zenden. Misschien zegt de Heer dusseau, dat hij dat gebrekkige niet heeft ontkend in zijne Voorrede; dat is zoo, maar die erkentenis beteekent niet veel, zoo lang zij niet van de uitgave terughoudt. Vraagt men, wat Rec. dan op deze stukken heeft aan te merken, het is dit: zij zijn in inhoud en gedachten alledaagsch en weinig dichterlijk, in uitdrukking gebrekkig. Ziet eens b.v. een couplet uit het vers: de Orkaan:

Paleizen, op wier hooge tinnen

Het oog bewondrend staart,

Ontroeren ook de trotsche zinnen

Van 't godendom der aard'.

De hut en stulp, met rieten daken,
Doen 't landvolk bange zuchten slaken,

[p. 499]

 

En vorst en onderdaan buigt zich eerbiedig neêr

 

Voor de onbegrensde magt van aller schepslen Heer.

 

Het leven is hun beiden heilig,

 

Maar riet en marmer even veilig.

Wie zal uit de zes eerste regels, wanneer hij niet uit het verband ziet, dat de Dichter zoo iets heeft willen zeggen, begrijpen, dat de orkaan het paleis zoo min, als de hut spaart? Wat beteekent het, dat het leven hun beiden heilig is? Eene dergelijke proeve, en wij vinden ze op iedere bladzijde, is voldoende, om te doen zien, dat de Heer dusseau de gave niet bezit, om zijne gedachten klaar en duidelijk in maat en rijm uit te drukken. Hij houde zich liever aan het proza.

Het best zijn nog de vertalingen; maar ook deze kunnen niet wedijveren met de overbrengingen, die wij, van sommlgen der stukjes, van tollens of ook van ten bruggencate bezitten. Rec. gelooft dus, dat de Heer dusseau zijnen tijd nuttiger kan besteden, dan met verzen te maken.