Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

Het mierengevecht.

De mieren in mijnen tuin hadden zich op twee verschillende plaatsen nedergezet, die door eenen weg verbonden waren, waarop zij bestendig heen en weêr wandelden. Ik was zeer nieuwsgierig, te zien, hoe mieren van verschillende soort of geslacht zich met elkander zouden verstaan. Ik verzamelde daarom eene doos vol mieren in eenen anderen tuin, en deed deze in twee gaten in mijnen tuin, aan elken kant van den genoemden gemeenschapsweg; zoodat de vreemde mieren, om hunne gemeenschap met elkander te onderhouden, altijd den landweg der inboorlingen van mijnen tuin moesten doorkruisen. De mieren der nieuwe volkplanting waren geel, die uit mijnen tuin zwart; zoodat men dezelve ligt van elkander kon onderscheiden.

De gelen schenen eerst zeer verlegen te zijn. Zij liepen zeer onrustig naar alle kanten heen, en verlieten elkander niet verder dan twee of drie voet van de woning, welke ik hun had aangewezen. De zwarte mieren, die hen gewaar werden, namen zeer snel de vlugt, en bragten daardoor hunne eigene woning in onrust.

Ik had de gele mieren ongelijk verdeeld, en in het eene gat meer dan in het andere gedaan. Den volgenden dag vond ik, dat de volkplanting hare woning vrij gemakkelijk en zich drie openingen gemaakt had, en wel naar den weg der zwarten gekeerd, die eenigermate verborgen was en naar elders heenleidde; zoodat dezelve, in plaats van op den weg der zwarten uit te komen, door een verwijderd tulpenbed liepen.

Dewijl de gelen van de groote volkplanting de zwarten

[p. 827]

dikwijls aantroffen, zoo hadden er van tijd tot tijd kleine schermutselingen tusschen de partijen plaats, in welke de zwarten gewoonlijk te kort schoten. In eene van deze schermutselingen bleef een der zwarte mieren dood op den grond liggen, en deze werd door de gelen weggesleept.

Op den middag zag ik een' grooten hoop der gelen in goede orde naar den landweg der zwarten optrekken. Zij vielen al de zwarten aan, die zij aantroffen; en daar het aantal van deze laatsten zich elk oogenblik vergrootte, zoo scheen het uit alle omstandigheden op een hoofdtreffen te zullen uitloopen. In deze gevaarvolle omstandigheden moest ik dezelve verlaten, uit hoofde van noodzakelijke bezigheden. Ik vreesde, dat mijne oude ingezetenen uitgeroeid zouden worden, en het deed mij schier leed, deze, uit nieuwsgierigheid, waarschijnlijk in het ongeluk te hebben gestort.

Ik vergat niet, den volgenden morgen zeer vroeg te gaan zien, hoe de beide vijandelijke legers geposteerd waren. Ik was verwonderd, dat ik het tooneel geheel veranderd en alles rustig vond. De zwarten verrigtten in hunne woning hunnen dagelijkschen arbeid, even alsof er in de nabijheid geen vijand was gekomen. Echter ontdekte ik weldra de sporen van een plaats gehad hebbend bloedig gevecht, en ik werd overtuigd, dat zij de rust, die zij nu genoten, aan hunne dapperheid te danken hadden, want ik telde een paarhonderd gelen, die dood op het slagveld lagen, en er was niet één zwarte onder, waarover ik zeer verwonderd was; maar naderhand ontdekte ik, dat onder alle dieren de mieren het meest voor hunne dooden zorgen, en dat de zwarten, dewijl zij het veld behouden hadden, al de lijken hunner medestrijders, die hun leven voor het vaderland verloren, hadden weggesleept.

Ik ging nu naar de woonplaats der gelen, en vermoedde, dat zij allen daarheen teruggetrokken waren; maar ik vond de zwarten in bezit van dezelve. Zij hadden twee of drie schildwachten aan elke der drie openingen geplaatst, en schenen allen in beweging te zijn; zoodat ik vermoedde, dat de vijand niet ver van daar zoude zijn en er een nieuw gevecht zou plaats hebben. Nadat ik overal rondgezocht had, ontdekte ik eindelijk twee of drie gelen, en deze leidden mij weldra tot het hoofdkwartier der vlugtelingen, welke zeer voordeelig in eene diepte geposteerd waren; niet ver van daar was een detachement zwarten, die bezig waren de ge-

[p. 828]

len tegen te houden en neder te vellen; ik zag ook, dat zij drie derzelven met groote woede en verbittering ter dood bragten. Evenwel ontweken hen de meeste gelen, die gelukkiglijk hun leger bereikten. Zoo bleven deze beide legers dezen dag geposteerd. De volgende dag werd met kleine schermutselingen doorgebragt. De zwarten hadden nog altijd alle toegangen bezet; maar, dewijl het getal der gelen onophoudelijk grooter werd, vervaardigden zij eene nieuwe wijkplaats, en bragten eene begraafplaats voor hunne dooden in gereedheid. Het is ongeloofelijk, welke moeite zij zich gaven, en aan welke gevaren zij zich blootstelden, om hunne dooden te bekomen. Zij begaven zich, de een na den anderen, om deze reden op weg, bezigden allerlei krijgslisten, en velen moesten zelfs bij hunne onderneming het leven laten.

De zwarten sleepten ook eenige dooden der gelen voort. Het is zeer merkwaardig, dat, wanneer zij het lijk van eenen vijand vervoeren, zij hetzelve langs den grond wegslepen, maar het lijk van eenen vriend zorgvuldig op hunnen rug dragen. Alzoo sleepten de zwarten de doode gelen achter zich voort; terwijl de gelen de lijken hunner landslieden optilden en dezelve op hunnen rug legden. Ik kon nooit opmerken, dat zij de dooden opaten, zelfs ook niet wanneer het hunne vijanden waren.

Hierop hield zich het beteugelde volk eenige dagen geheel rustig, en men zag nu slechts een of twee schildwachten aan de openingen of de gaten hunner woning. Gedurende dezen tijd waagde het een klein getal der zwarten, om de vestingwerken der gelen te beklimmen, even alsof zij op verkenning wilden uitgaan. De gelen deden geenen uitval op dezelve; veeleer gingen zij zorgvuldig voor de zwarten uit den weg, wanneer de een of ander gelegenheid vond naar buiten te gaan. Zelfs toen de zwarten weder teruggetrokken waren, gingen de gelen nooit meer uit, dan met groote voorzigtigheid. Zij verwijderden zich ook niet ver van hunne woonplaats, en namen telkens eenen weg, die van dien der zwarten geheel verwijderd was. Ongeveer acht of tien dagen na het gevecht ontdekte een mier der kleine volkplanting de plaats, waarheen zijne landslieden teruggetrokken waren. Het gevolg daarvan was, dat de kleinere volkplanting den volgenden dag hare woning verliet, en zich met het overige der groote volkplanting vereenigde. Daar alzoo de beide woonplaatsen der gelen vereenigd waren, hielden zij zich

[p. 829]

eenige dagen stil in hunne woning; daarna braken zij op, verlieten mijnen tuin, en begaven zich naar een ander oord, dat ik nooit heb kunnen ontdekken.

Zoo eindigde een oorlog, die mijne ongelukkige nieuwsgierigheid veroorzaakt had, en die bijna een geheel mierenvolk te gronde had gerigt.

J.C.B.

's Gravenhage, 1838.