Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

Den Heere Redacteur der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Wel Ed. Heer!

Vroeger reeds, gelijk bekend is, was borger's klaag-

[p. 298]

zang aan den Rijn in vijf verschillende talen overgebragt, en mij althans was het wel nimmer in den zin gekomen, die vertalingen met nog eene andere te vermeerderen; doch dezer dagen las ik in een der nommers van UEds. geacht Tijdschrift nog weder eene Latijnsche, zeer kunstige en getrouwe vertaling van genoemden klaagzang in Alcaïsche voetmaat, door den Weleerw. zeer gel. Heer reudler, Predikant te Woerden; en nu kwam de gedachte bij mij op, om dit heerlijke gedicht ook eens in de schoonste en dichterlijkste aller talen over te brengen: en zie hier dan de aanleiding tot deze Grieksche vertolking, voor welke ik insgelijks eene plaats in UEds. Tijdschrift verzoek.

Waarom ik, even als de Hoogleeraar p. hofman peerlkamp, in deszelfs schoone Latijnsche navolging van dezen zang, het metrum elegiacum verkoos, zal ik wel niet behoeven te zeggen; en of ik getrouwheid van vertaling met de welluidendheid der Grieksche Muze heb weten te vereenigen, mogen deskundigen beslissen.

Ik noem mij,

Wel Ed. Heer!

UEds. dienstw. Dienaar, m. van den brandeler, Med. Doctor.

Dordrecht, 5 Feb. 1838.

Λαίλαπος οὖν Βορέης ἀναπαύεται ἠδὲ χαλὰζης,

Ρῆνόν τ᾽ἐν δέσμοις οὐκ ἔτι ρῖγος ἔχει.

Ὄχθας δ᾽ἀρχαίας τὰ μὲν ὕδατα καλὰ ποτίζει,

ψὰμμοις ἐν δ᾽ἔθασιν κύματα μακρὰ ῥέει.

Πὰρ δ᾽ὄχθαις παίζουσιν ὁμῶς νέοι ἠδὲ σέβουσιν

Εὐρώπης ποταμῶν αὐτὸν ἄνακτα μέγαν,

Ἄλπεων ὃς κορυϕῆς καταβὰς ποτε χείλεα λείχει,

Ἄλλοτε δ᾽ὀργισθεὶς καρτερὰ χώματ᾽ ἄγει,

Καὶ γαίης βασιλεῦσιν ἐχέϕροσι δὰσματα ποιῶν,

Πείρατα κοιρανίης ἡγεμονεῦσι τιθεῖ. -

Ἔῤῥεε καί ποτ᾽ ἐμοῦ γ᾽αὐτῷ πὰρα νήνεμος αἰών,

Πὰλλε δ᾽ἐμοί κραδίη τῶν ἀπόλαυον ἐγώ.

Ο᾽ίκησις μικρὴ, πολυκάρπου πλέθρον ἀρούρης,

Οἷς ἔνι πιστὸς ἔρως, ἦν παράδεισος ἐμοί.

Δένδρων ἐν σκιαροῖς ἤτ᾽ ἄστρων ἤτε σελήνης

Ἥμην ἐν σέλαϊ καὶ σὺν ἐμοί γαμέτις.

[p. 299]

 

Ἀΐδιός ῥα βίος τότ᾽ ἔην, Θεὸς ἦν ὀαριστὺς,

 

Εἴχομεν ἠδὲ χάριν τῶν ἀγαθῶν Γενέτῃ. -

 

Ῥηϊδίως κομέων κεϕαλῆς ϕρὰζοιμ᾽ ἂν ἄριθμον,

 

Δάκρυα καὶ κλαυθμῶν πλῆθος ἐρεῖ τίς ἐμοῦ;

 

Ῥῆνος πρὸς πηγὰς ἀναβήσεται οἴδμασι θύων,

 

Πρὶν γ᾽ἐπιλήσεσθαι δεινοτάτης με τύχης᾽

 

Εἵλετο γὰρ θάνατος δὶς ἀϕείλετό μου παράκοιτιν,

 

Ἤριπε δ᾽ὲκ κεϕαλῆς δὶς τότ᾽ ἐμοί στέϕανος.

 

Εἶχέ με πάντα βίον Θείου σέβας, ἔν τε κακοῖσιν,

 

Ὄϕρ᾽ ἃν ἐγὼ πνείω, κάρτος ἔτ᾽ ἐστι Θεός.

 

Οὐ γὰρ ἕκων οὗτος τείρει βροτὸν, ἀλλά τοι ἔμπης

 

Διπλοῦν τοῦτο κακὸν δυσμαρές ἐστι ϕέρειν. -

 

Ἔστιν ἐνὶ προχοαῖς Ρήνου πόντῳ ἔπι κώμη,

 

Μίσγεται ᾗ ποτάμου καὶ πελάγους ὁ ῥόος·

 

Ἔνθα πολύκλαυστος ψάμμοις ἔνι θάπτετο λείη,

 

Τὴν ἀπαραιτήτως ἥρπασέ μου θάνατος.

 

Δάκρυα Ρῆνε τεοῖς ποθέω σὺν κύμασι μίσγειν,

 

Ἁλμυρὰ γοῦν κόλποις ρεῖθρα τεοῖσι δέχου.

 

Δάκρυα γὰρ λείβειν οὔπως ἔτλησεν ἀοιδὸς

 

Μνήματα τῆς ἐρατῆς εἰς στονόεντ᾽ ἀλόχου.

 

Ἄγγελος ἔρχεό μοι, πύματον τ᾽ἐς δῶμα καμούσης

 

Ἔννεπε τοὺς κλαυθμοὺς καὶ πόθον ἔννεπ᾽ ἐμοῦ. -

 

Καὶ βρέϕος ἀσπάζου, τοῦ λείψανα σύλλαβε γαῖα,

 

Πρὶν θανέειν ταύτην, ἥ τέκε, καί με λιπεῖν.

 

Τύμβου δ᾽ἐξελόμην, μήτηρ ὅτε κάτθανε, κούρην,

 

Ἄμϕω τ᾽ἐν μεγάλῳ σώματ᾽ ἔκλεισα σόρῳ.

 

Καὶ κούρην μαζοῖς πρόσαγον τῶν οὐ χατέουσαν,

 

Δῶμα μόνον τ᾽ἐδίδων οἷς ἀνέδησε Θεός. -

 

Εἴποι τις γαῖαν μακάρων ἕδος ἢ παράδεισον,

 

Ὠ διὰ πάντα βίον προσγελάσειε τύχη·

 

οὐκ ἄψοῤῥον ἐγὼ ταύτην κ᾽ἐθέλοιμι νέεσθαι,

 

Τὴν καμάτοισι δαμεὶς ποῦς ἐτέλεσσεν, ὁδόν.

 

Πλείονας ἢ τριάκοντ᾽ ἐβίων καὶ πέντ᾽ ἐνιαύτους·

 

Ἠμαρ ἀπερχόμενον κέρδος ἕκαστον ἐμοί.

 

Ῥεῖ χρόνος αἰὲν ἄγων ὀρεσιδρόμον ἠΰτε ῥεῖθρον,

 

Φρόντισι καὶ κλαυθμοῖς, εὖγε, τὸ τέρμα ϕέρων.

 

Λείψανα τῶν ἐρατῶν κούϕως ἐμὰ μνῆμα πίεζε,

 

Ὄστεά μου καὶ ὁμῶς ἔγγυθι κεῦθε ϕίλων.