Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

Vogels, die deel aan staatsgeschillen nemen.

Dezer dagen kwam een zonderlinge regtstwist voor den Lord Mayor van London. Zeker vogelkooper klaagde eenen man aan, dat hij hem gescholden en geslagen had. ‘Mylord,’ dus begon hij, ‘ik bezit eene bijzondere kunstvaar-

[p. 261]

digheid, om spreeuwen, eksters en andere conversatievogels te leeren spreken. Daar ik een ijverig voorstander der behoudende partij ben, heb ik bij de jongste verkiezingen de kooijen mijner welsprekende vogels met de kleuren van den Heer palmer, den kandidaat der Tories, versierd, en ook aan mijne kweekelingen allerlei gezegden ter eere der Conservativen geleerd. Daar komt nu deze jongman, drijft den spot met mij, en wil mijne vogels leelijke woorden tegen mijne staatkundige vrienden doen aanleeren. Ik wil het hem beletten; hij geeft mij een' stomp; ik giet hem een' pot met water over het hoosd, en stel hem in handen der constables.’ De beschuldigde, john edwards, van zijnen kant, droeg zijne verdediging in dezer voege voor: ‘De oude vogelhandelaar, hier, wilde in den beginne de radikale partij vleijen, tot welke ik de eer heb te behooren. Hij hoopte ook eens kiezer te zullen worden, zonder in de belastingen te dragen. Destijds pronkte hij zijne vogelkooijen met de kleuren der radikalen op, en leerde ook zijne vogels: “Haal de Duivel de Tories!” roepen; doch wij versmaadden deze kunstgreepen. toen keerde hij den rok om, heesch de Tory-kleuren op, en onderwees zijne vogels in het roepen van: “Haal' de Duivel de Radikalen!” De arme vogels raakten hierdoor in de war, en begroeteden de voorbijgangers nu eens met den eenen kreet, dan weder met den anderen, hetwelk mij hartelijk deed lagchen. Dit nu nam de vogelvanger kwalijk, en alstoen schoof ik hem eenigzins onzacht ter zijde.’ - De uitspraak van den Lord Mayor luidde aldus: ‘Of uwe partij Tory, Radikaal of Whig is, of ook al deze meeningen te gelijk heeft, doet hier niets ter zake. Gij moet borgtogt stellen voor uw volgend gedrag. Overigens waren de vogels niets minder dan inconsequent: door beide, de Tories en de Radikalen, naar den drommel te wenschen, toonen zij, vijanden van de twee uitersten en goede Whigs te zijn.’