Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

De jonge weduwe.

Hoe schooner en rijker een meisje is, des te keuriger zijn meestal de ouders en ook zij zelve, en des te meer vrijers loopen bij haar een blaauwtje. De eene is te lang, de andere te kort; deze niet rijk, gene niet aanzienlijk genoeg. Middelerwijl verloopt de eene lente na de andere, en ieder jaar neemt een blad van den bloesem der jeugd en eene gelegenheid ten huwelijk met zich weg. - Freule natalia s. was de voornaamste partij in een Duitsch landstadje; maar reeds had zij het achtentwintigste jaar achter den rug, en zag de meeste harer gewezene schoolmakkertjes aan den arm van mannen, welke zij had afgewezen. Kortom Freule natalia werd - eene oude juffer. Allengskens begonnen nu de ouders ongerust te worden, en zij zelve zuchtte in stilte over eenen toestand, die toch nimmer natuurlijk is, hoezeer de door natuur en fortuin stiefmoederlijk bedeelden zich dien wel moeten getroosten; maar natalia was schoon en schatrijk. Terwijl de zaken dus stonden, kwam haar oom bij hare ouders een bezoek afleggen, een rijk koopman, die in eene andere provincie zijne woonplaats had; hij was een levendig, opgeruimd mensch, gewoon alle zwarigheden stout en met koelbloedig beleid aan te grijpen. ‘Onze natalia,’ zeide eens de Heer S. tegen hem, ‘vindt geenen man; gij ziet, zij is niet leelijk; wat zij ten huwelijk krijgt, weet gij; de booze tongen kunnen, zelfs in ons babbelachtig stadje, haar niets te last leggen - en evenwel, zij wordt eene oude juffer!’ - ‘Zoo is het,’ hernam de oom; ‘ziet gij, bij alle dingen in deze wereld komt het er op aan, het geschikte tijdpunt niet te laten voorbijslippen: dit hebt gijlieden gedaan; het is verkeerd; maar weet gij wat, geeft mij het meisje mede, en, eer een vierendeeljaars voorbij is, lever ik ze u als genadige vrouw terug, met eenen man, zoo jong en rijk als zij.’ - Nichtje ging met oom op reis. Onderweg begon hij op eens: ‘Hoor eens, naatje, van nu af aan zijt gij niet meer Freule s., maar Mevrouw van l., mijne nicht, eene jonge en rijke weduwe, zonder kinderen; gij hebt het ongeluk gehad, uwen man, na eene genoegelijke echtverbindtenis van drie maanden, door eenen val met zijn paard op de

[p. 212]

jagt te verliezen.’ - ‘Maar oom!’ - ‘Wilt gij wel zoo goed zijn, mij te laten begaan, genadige vrouw? Uw heer vader heeft mij onbeperkte volmagt over u afgestaan. Zie, hier hebt gij den trouwring van wijlen den Heer van l.; juweelen, en wat gij verder noodig hebt, geeft u tante; en nu, wen u af, om bij elke gelegenheid de oogen neder te slaan en te blozen.’ De slimme oom stelde zijne nicht nu overal voor, en overal maakte de jonge weduwe eenen onbeschrijfelijken indruk. Men verdrong zich, om haar te naderen, en weldra had zij onder twintig vrijers slechts te kiezen. Oom ried haar den meest verliefden te nemen, en door een zeldzaam geluk was dit juist de beminnelijkste en rijkste van allen. Niet lang duurde het, of de zaak was in orde, en nu verzocht oom op zekeren dag zijnen aanstaanden neef, om een paar woorden met hem onder vier oogen te spreken. ‘Mijn goede Heer,’ dus begon hij, ‘wij zijn u met onwaarheid aan boord gekomen.’ - ‘Hoe zoo? Heeft misschien Mevrouw van l. haar hart...?’ - ‘O! niets van dien aard; mijne nicht is u opregt genegen.’ - ‘Zoo is zij dan niet zoo rijk, als gij hebt laten verluiden? Wel nu, ik heb gelds genoeg.’ - ‘Zij is rijker.’ - ‘Nu, wat is het dan?’ - ‘Eene grap, die mij eens, toen ik regt wel geluimd was, in het hoofd kwam, eene onschuldige grap, doch waarvan wij naderhand niet wel terug konden komen: mijne nicht is geene weduwe.’ - ‘Zoo leeft dan de Heer van l. nog?’ - ‘Niets minder dan dat. Hij heeft nooit geleefd. Zij is meisje.’ - ‘Hemel! wat zegt gij? Des te beter. Thans heb ik haar nog eens zoo lief.’