|
| |
| |
Het volgend Latijnsch dichtstukje biedt de Auteur bescheiden, als de vrucht zijner snipperuren, ter lezing aan. Wat zijnen bundel van Latijnsche poëzij betreft, alhoewel zijn voornemen was, denzelven op eens geheel uit te geven, zoo is het hem, bij nader inzien, beter voorgekomen, slechts het eerste gedeelte zijner dichtstukken, behoudens dezelfde conditiën, voorloopig in 't licht te geven. Hiertoe noopt hem vooral de streelende aanmoediging zijner begunstigers, als ook het vereerend aanzoek van velen, waaraan hij zonder onwellevendheid niet kan weêrstaan. Daar dus de lijst van
| |
| |
inteekening bij den Heer sijbrandi en elders openblijft, vleit zich de Auteur, dat langs dezen weg de begunstiging, hoewel reeds boven verwachting, naar gelang des tijds, toegenomen, schoon dezelve voor de geheele uitgave nog niet toereikend is, in 't vervolg verrassend voor hem zal zijn.
j.s. lutgert.
Amsterdam, 3 Febr. 1838.
| |
Ad auctumnum.
Prosper io! nobis adsis auctumne benigne,
Salve, musarum carmine digne cani.
Auges laetitiam laetis, seges alma bonorum,
Muneribusque levas tristia corda tuis.
Divitias tua larga manus diffundit ubique,
Ad tua ruricolae gaudia mille canunt,
Adspiciunt hilares illi pomaria laeta;
Vix tenet immensas ramus onustus opes,
Procumbatque solo lapsus, ni fulcra levarent,
Inque illo, o spectes, qualia poma nitent,
Effulgent clare diverso tincta colore,
His rubor est, illis purpura blanda micat.
Iste verecundis solet et color esse puellis,
Virgineus quoties insicit ora pudor.
Arboreos foetus simul est carpsisse voluptas,
Vix capiunt avidae grandia poma manus.
Mox ornat mensas dives Pomona secundas;
O quantum blandi nectaris illa feret.
Mora pyrumque feret, dulci perfusa sapore,
Ambrosiae succos illa tenere putes.
Agricolas cunctos cogit vindemia laeta,
Exsultat pubes, laetus et omnis ager.
Spes non delusit, tumidas jam cernimus uvas,
Has quoque pampinea vix bene fronde tegi.
Ridet purpureus mihi dulci in vite racemus,
Spectanti arridet vinea blanda mihi.
Sed magis arrident spumantia nectare labra,
Si facis ingentem, Liber amice, lacum.
Incumbunt operi juvenes gnavaeque puellae,
Et te, Bacche pater, rustica turba canit.
Tum tibi festa fides terrarum auditur ubique
Foecundo Rheni qua fluit unda solo.
| |
| |
Laetitiae dator es, tu curas pellere nosti,
Haec simul uva leves non genialis habet.
Ast non immodicus venias, pater optime, nobis,
Nec furere immensum vis tua saeva velit.
Ut hederae frondes tua mitia tempora cingunt,
Laetitiae circum te genus omne volat.
At dulci o quantum sceleris tu condis in uva,
Nam ruere in vetitum nos facit omne nefas.
Quin sileam; potius tua mitia dona Lyaëe!
Respiciam, quoties mente benignus ades.
Nos quoque nonnumquam capimus tua munera, Liber,
Qua patitur nostrae culta Minerva domi.
Mittimus interdum curas doctumque laborem
Laetitiae quoties est locus atque jocis.
Pendenti pretium placet et moderatior usus.
Quae gustem sapiens, pocula parva probo.
Munera, qua possum, sic auctumnalia carpo
Delibans grata mente, Lyaëe, tibi.
Mens mea laetatur, quoties modo pocula cerno;
Laetitiae vacuis jam quid inesse reor.
At simulac dulci splendent impleta liquore,
O quantum volupe est conspicere illa magis.
Tum non laetitiae mihi dona oblata recuso,
Nectare et uvarum guttura sicca lavo.
Tunc hilarem genio juvat indulgere jocisque
Dulcis et apposito ducitur hora mero.
Tum juvat et tristes potu demergere curas,
Mittere tunc animo seria cuncta levi.
Seraque nonnunquam cernunt nos astra bibentes,
Quum mihi de sociis unus et alter adest.
Colloquio suavi trahitur sic pars bona noctis,
Dum fundis succos, blande Lyaëe tuos.
O felix requies, lenimen dulce laboris,
Si mens est sceleris tum quoque pura mali!
Mille per illecebras ridet mihi vitis amica,
Tempore et auctumni blandius uva tumet.
O cui non placeat frontem explicuisse subinde
Et curas tristi mittere corde graves.
Huic Deus aes triplex circum praecordia vinxit,
Dictus et est merito ferreus ille mihi!
(Het vervolg en slot in een ander Nommer.) |
|
Auteursrechtvrij