Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

Montellino, of de geheimzinnige en gemaskerde Roover. Historisch-Romantisch Tafereel uit de Venetiaansche Omwenteling in de XVIIde Eeuw. Door H.C. Dresselhuys. Te Amsterdam, bij G. Portielje. In gr. 8vo. 231 Bl. f 2-50.

De, nu wijlen, werkzame dresselhuys biedt ons hier al wederom een zijner verhalen, onder een' zeer uitlokkenden titel, aan. Men stelle zich echter niet voor, dat het overgroote getal van roovergeschiedenissen, die sedert rinaldo rinaldini's gulden eeuw het licht zagen, door dit werk vermeerderd wordt; want menige romanlezer of lezeres zal zich deerlijk bedrogen vinden, die hier eene opeenstapeling van moorden en misdaden in het vaderland der aballino's verwacht. Wel ontbreken hier die voorvallen niet, welke in iederen Italiaanschen roman passen, eene ontmoeting met roovers, een bed, dat door den grond zinkt, een paar bekkeneelen van de familie, een zestienjarig meisje, dat dreigt zich dood te steken als haar bruidegom haar aanraakt, en zoo meer; maar het hoofdonderwerp is de bevrijding van Venetië door francesco moncenigo, in verbond met den zoogenaamden montellino, den aanvoer-

[p. 224]

der der Venetianen, die, het zij uit vaderlandsliefde, hetzij op uitdrukkelijk gebod, de stad hadden verlaten.

De Schrijver heeft zich vele afwijkingen van de Geschiedenis veroorloofd. Andreas gritti, in dit werk de dwingeland van Venetië, wordt hier met veel zwarter kleuren geschilderd dan elders, waar men zijne verdiensten en voorzigtigheid geroemd vindt gedurende een allerongelukkigst tijdvak. In den jare 1523, op den ouderdom van ruim 64 jaren, Doge geworden, bestuurde hij den Staat met wijs beleid tot in 1539. Zijn zoon cuno is, meenen wij, even zeer verdicht als francesco zelf, dien de Schrijver hier tot Doge maakt. Ook de geheele omwenteling zou wel eene nadere toelichting vereischen.

Doch wij willen niet verder over dit verhaal uitweiden, en den lezer de verrassing besparen, die in romans van deze soort doorgaans het belangrijkste is. Men kent den schrijftrant van dresselhuys, en ook dit werk is in denzelfden geest geschreven: zonder eene al te lage vlugt te nemen, streeft hij nimmer, als icarus, de zon in het aangezigt, maar, gelijkmatig voortgaande, gevoelt hij, dat het veiligst is tusschenbeiden te zweven, en bereikt alzoo, gelijk daedalus, de haven zijner bestemming.

De uitvoering, zoo van den druk, als van den net behandelden en gegraveerden titel, verdient allen lof.