Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

Den Heere Redacteur der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Mijn Heer!

Ik las onlangs in borger's Dichterlijke Nalatenschap op nieuw zijnen algemeen bekenden klaagzang: aan den Rijn, en herlas de daarbij geplaatste mij bekende overzetting in het Latijn. Ik waagde eene proef, om dien zang mede in het Latijn, doch in eene andere versmaat, over te brengen. Ik heb mij daarbij misschien wat al te streng aan het oorspronkelijke gehouden, en de overzetting is daardoor geworden hetgene zij is. Doch wordt zij der plaatsing in UEds. geacht Tijdschrift niet onwaardig gekeurd, dan zult UEd. verpligten, die de eer heeft zich te noemen,

Mijn Heer!

UEds. dienstw. Dienaar

j.g.h. reudler,

V.D.M.

Woerden,

8 September 1837.

Tandem procellas cessat hiems fera
Nimbosque densae mittere grandinis:

Rhenique concreta soluti

Nunc glacie fluit unda mollis.

Ripas vetustas rursus aquae rigant;
Ludunt ad illas ruris et incolae,

Salvere te, ridente verno

Tempore, Rhene pater, jubentes.

Quodquod fluentum tu superemines,
Ex Alpium qui verticibus ruens,

Ripas vel arrodis rigasve

Limite regna secasque certo.

[p. 820]

 

O me beatum, cui licuit frui

 

Experte vita sollicitudinis,

 

Multaque laetorum dierum

 

Prosperitate apud hoc fluentum.

 

 

 

In jugero agri parva domus, fide

 

Castique amoris splendida vinculo,

 

Faustis et uxori mihique

 

Dives erat velut aula regis.

 

 

 

Sedi sub astris heu! quoties ego

 

Hic aut in umbra conjuge cum mea,

 

Qua vita coelestis Deusque

 

Semper in ore fuere nostro.

 

 

 

At nunc - capillis sit numerus meis,

 

Non lacrimis est: Rhenus enim prius,

 

Quam tristis obliviscar horae,

 

Ad caput irriguum redibit.

 

 

 

Illius horae, qua rapuit meis

 

Amplexibus mors pallida conjugem,

 

Demsitque crudelis secundam,

 

Quam mihi vinxit Hymen, coronam.

 

 

 

Supplex Deo non fidere desii,

 

Nec desinam, dum vivus adhuc ero,

 

Sed duplicem perferre luctum

 

Difficile est nimium marito.

 

 

 

O Rhene, qua te Cattigenae vident

 

Undas fluentes in mare fundere,

 

Prae luce mi dilecta conjux

 

Sub tenui jacet hic arena.

 

 

 

Undis quiëtis me lacrimas juvat

 

Miscere: fletus ad tumulum vehas:

 

Ploratibus rorare, vires

 

Haud mihi sufficiunt, sepulcrum.

 

 

 

Tu lacrimarum sis mihi nuntius,

 

Queis non sat unquam defleo conjugem;

 

Tristem mariti tu doloris

 

Ad tumulum monumenta defer.

[p. 821]

 

Deferque natae, cui requiescere

 

Tellure jam sors obtigerat sua,

 

Cum lucis orbaret nitore

 

Lumina mors inaperta matris.

 

 

 

Effodit autem patris amor pius

 

Cistam minutam filiolae suae,

 

Clausitque majori parentem,

 

Quam peperit subolemque cista.

 

 

 

Matris mamillis, indiguit quibus

 

Infans nec unquam, deposui pater:

 

Nam quas Deus conjunxit olim,

 

Non ego claudo duabus urnis.

 

 

 

Sit terra sedes Elysii licet,

 

Fortuna queis hic prospera rideat;

 

Huc usque quos vixi, dierum

 

Opto referre diem nec unum.

 

 

 

Quemcunque vixi, tristitia gemens,

 

Adpono lucro praeteritum diem;

 

Sunt, o Deus laudande! jam nunc

 

Lustra mihi superata septem.

 

 

 

His fluctibus par hora brevis ruit;

 

Sis terra caris pignoribus levis,

 

Et mox meum jungas cadaver

 

Relliquiis anima solutis.