Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

Nieuw moordstelsel in Indië.

Het blad the Englishman van den 28sten Februarij dezes jaars heeft het daarzijn van eene andere vereeniging van moordenaars in de westelijke provinciën aan den dag gebragt, die op dezelfde wijze stelselmatig moorden als de Thugs, met dit onderscheid, dat zij vergiftigen, terwijl deze verwurgen. Het schijnt, dat die booswichten reeds jaren lang een stelsel van plundering hebben volgehouden, op even moorddadige, maar nog arglistiger wijs, dan dit onlangs bekend geworden moordgenootschap. Deze lieden hebben, even als de Thugs, zekere hun bijzonder eigene offerplegtigheden, ter eere van bhowannie. Om te beter in hunne ondernemingen te slagen, gebruiken zij, gelijk deze, eene, alleen onderling door hen verstane, geheime taal. Het eenige verschil van de Thugs schijnt bij hen te zijn meerdere onverschilligheid omtrent het geheim van hun bedrijf, en meerdere bereidwilligheid om in regten tegen hunne medestanders te getuigen. Zij noemen zich Mietawallas, hetgeen misschien overgezet zou kunnen worden: lekkernij-lieden, als zijnde mieta of lekkernij de benaming, welke zij aan het vergif geven, dat zij in plaats van den strop gebruiken, om hen, welke zij berooven willen, te dooden of te bedwelmen. De streken,

[p. 809]

waar men vooralsnog weet dat deze moordenaars aanwezig zijn, zijn Sarun en Patna. Lang was het eene algemeen bekende zaak, dat er in dat gedeelte des lands niet zelden, door Fakirs, bedwelmende kruiden aan reizigers werden toegediend, met oogmerk om hen uit te plunderen; want meestal waren zulke het land doortrekkende personen, die, niets kwaads vermoedende, aan de mutt of tucken, de grafstede of den tempel, waar deze Fakirs hun verblijf hielden, kwamen uitrusten, derzelver slagtoffers. De Mietawallas echter, van welke de meesten Hindoes schijnen te zijn, bedelaars van de Gosaen-sekte, ondernemen veel meer dan dit. Zij trekken, even als de Thugs, te veld, onder den bekwaamsten man der bende, als jemadar of aanvoerder. Op deze wijs doorreizen zij het land, om slagtoffers op te sporen; doch hunne reizen, op welke zij meerendeels den weg naar Nepaul schijnen te nemen, zijn van geene zeer groote uitgestrektheid. De jemadar oefent zijne kunst van te overreden en in te nemen, om personen, welke zij ontmoeten, te bewegen zich bij hen te voegen; en zijn deze personen Hindoes, zoo veinzen de moordenaars van dezelfde caste te zijn, om alzoo van hunne slagtoffers te verkrijgen, dat zij hen veroorloven gezamenlijk hunne spijs te bereiden. Is dit niet uitvoerlijk, alsdan nemen de Mietawallas, die op zulke gevallen steeds wél voorbereid schijnen, de gelegenheid waar, om dhall, zout, rijst, of eenige andere benoodigdheid, waarvan het andere gezelschap onvoorzien mogt zijn, hetzelve aan te bieden. De toebereide spijs, of ook de raauwe stof, is steeds, gelijk men begrijpen kan, vergiftigd; doch, biedt zich ook op deze wijs geene gelegenheid aan, om het vergif toe te dienen, zoo giet men het in de scherbut, of mengt het met den tabak in een chillum. De gifstoffen, waarvan men zich bedient, schijnen even krachtig te werken, hoe ook aangewend; zijnde de inademing in enkele gevallen genoeg, niet alleen om de zinnen te benevelen, maar ook om het leven te vernielen. Het gifmengsel bestaat uit dhuttoera-wortel, opium, ganja of bhang, en eene of twee andere stoffen, welk alles ondereengestampt en gedroogd wordt. De uitwerking schijnt gevoeld te worden omtrent 40 minuten nadat men het gif binnen gekregen heeft; 40 minuten later is gewoonlijk het slagtoffer dood of gevoelloos. Wanneer de vergiftigde persoon over duizeligheid begint te klagen, welke het eerste teeken van het werken der gifstof is, heeft de Mietawalla steeds het een of an-

[p. 810]

der voorwendsel gereed, om reden van dien toestand te geven, en mist niet aan te raden, dat men zich nederlegge en poge in slaap te geraken. Brengt de werking den dood aan, dan rolt het slagtoffer zich een paar maal heen en weder, en sterft; doch, het zij wegens verschil van ligchaamsgestel, of van de hoeveelheid der binnengekregene stof, menigmaal gebeurt het, dat de vergiftigde zich alleenlijk verdoofd of bedwelmd bevindt, en dat hij, na beroofd en uitgeschud te zijn, weder tot bewustheid terugkeert, wanneer het vergif zijne werking gedaan heeft. De Mietawalla schijnt hieromtrent onverschillig te zijn. Sterft zijn slagtoffer, eer hij het verlaat, zoo werpt hij het lijk in eene rivier, bijaldien er eene in de nabijheid voorbij stroomt, of anders in eenigen put; somtijds wordt het ook begraven, maar meermalen blijft het liggen, waar het gestorven is. Komt de ongelukkige weder bij, en vindt hij zijne verraderlijke reisgezellen nog op de plaats zelve, waar de moord beproefd geworden is, (want het schijnt, dat zij zich somwijlen voor eenen tijd op eenig punt nederslaan, waar sterke doortogt is) zoo overbluft men hem, door met stijve kaken te loochenen, of zelfs door te dreigen, en de arme man is meestal nog zoozeer door het vergif aangedaan, dat hij zich ontmoedigd gevoelt, in eenen staat van halve verstandeloosheid, en zonder de noodige kracht van geest, om het onderzoek voort te zetten. Gewetensbezwaar tegen het omhalsbrengen van menschen heeft de Mietawalla volstrekt niet: verscheidene gevallen zijn aan den dag gekomen, waarbij zij hunne slagtoffers met een touw verwurgd, of met zwaarden neêrgesabeld hebben. Zij staan in eene soort van broederschap met de Thugs, en personen van beide de vereenigingen schijnen meestal elkander van beroepswege te kennen, als wurger en vergiftiger. Eene bende Mietawallas is van onderscheidene sterkte, van vijf tot vijftien. Er zijn onder hen Muzelmannen, die, even als dezen onder de Thugs, zonder geloofsbezwaar aan de afgodische offerande deelnemen, welke iederen togt voorafgaat. Het ten offer gebragte dier is eene geit, die door den jemadar der bende met de gewone plegtigheden gedood en daarbij de kop van het dier verbrijzeld wordt. De Mietawallas nemen niet, gelijk de Thugs gewoonlijk doen, eenige geregeld wederkeerende orde bij hunne togten in acht; zij schijnen tot het opsporen van slagtoffers uit te trekken, naar mate hunne luim of behoeften er hen toe aansporen. Vandaar zijn hunne togten, gelijk wij

[p. 811]

reeds hierboven aangemerkt hebben, veel korter dan die der Thugs; maar, door elkander genomen, doen zij er eenen alle vier maanden.