Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

Merkwaardige Iersche regtsoefening.

Voor de jongste Assises van Cork, in Ierland, onder voorzitting van Lord caulfield, stonden twee mannen te regt, beschuldigd van roof, gewapenderhand, op den grooten weg. Toen de Jury terugkeerde met de uitspraak: schuldig, wendde zich de oudste der boosdoeners, james rogburn, tot den jongeren, william giddy, en, met een gelaat, waarop zich beurtelings woede, kwaadaardigheid en dorst naar wraak teekenden, graauwde hij dezen toe: ‘Dat de adem des Satans uwe ziel verstikke! Lafaard, waart gij er niet geweest, ik had den ellendeling, die nu tegen ons kwam getuigen, ter helle gezonden! Ik wilde hem ombrengen, want de dooden spreken niet; maar gij, lafhartige, die gij zijt, gij hebt mij bepraat, om hem het leven te laten. Hondsvod, die gij zijt, zoo ik hangen moet, zal ik voor 't minst u nevens mij zien opknoopen! Dit zal althans voor mij een troost zijn. En gij overigen, die mij hoort, zoo er eenigen van het handwerk onder u zich bevinden, neemt een voorbeeld aan hetgeen mij wedervaart! Wanneer gij iemand berooft, doodt hem meteen; dan hebt gij niets te vreezen; want de dooden spreken niet. Ik heb

[p. 787]

vele menschen beroofd - ik kan uit de gevangenis ontkomen en nog vele anderen berooven; maar, bij Hemel en Hel! elk, dien ik voortaan beroove, zal ik ombrengen!’

‘Over mijn hoofd kome het bloed van hem, dien gij zult dooden!’ riep de Regter caulfield uit. ‘Mijnheer de Sheriff, doe een' timmerman komen; dat men de galg oprigte; dat men eene kist brenge, op staanden voet, op het oogenblik! want ik zal dezen regterstoel niet verlaten, vóór ik dezen mensch heb zien regten - zoo het een mensch is! - Wat u aangaat, william giddy, wiens inborst, hoezeer bedorven door den invloed van dit helsche monster, nog eenige goede trekken van menschelijkheid heeft bewaard, gij zult niet met hem ter dood gebragt worden. Ik moest de doodstraf tegen u uitspreken; maar, in naam van Hare Majesteit, blijf ik u borg voor eene schorsing, die ik mij ten nutte zal maken ter verligting van uwe straf. Zoo worde elk vergolden naar zijne werken! Zoo zal ik voor 't minst aan dezen ellendeling de afschuwelijke voldoening ontrukken, die hij zich nog in dit leven had voorbehouden!’

De Sheriff gehoorzaamde. De Regter en de Gezworenen hielden zitting, met de misdadigers tegenover hen. Niets bewoog zich in de vergadering; niemand verliet zijne plaats. Gedurende vijf kwartier heerschte in de zaal eene stilte als die des doods, en men hoorde duidelijk de hamers en het spijkeren der timmerlieden, die, op het plein zelf van het paleis, het schavot en de galg oprigteden. Dit volbragt zijnde, trad de Sheriff weder binnen, vergezeld van Onder-Sheriffs; een venster ging open; men voerde james rogburn derwaarts, die toen eerst het vermogen herkreeg, om vloeken en verwenschingen uit te stooten, welke aanhielden tot dat de scherpregter hem ‘de Eeuwigheid had ingeslingerd!’

Er is inderdaad iets zeer buitengewoons en treffends in de magt, eenen Engelschen Regter verleend, wiens oordeel vonnis velt en treft, om zoo te spreken, als Gods oordeel. In het onderhavige geval werd geenerlei gemor gehoord; geene enkele stem verhief zich, om eene Constitutie te laken, welke zulk eene magt in de handen van een bijzonder persoon heeft gesteld.