Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

[p. 570]

Ontmoeting van vlottende ijsbergen in volle zee.

Het is niet zonder voorbeeld, dat laat in den zomer en op vrij lage breedten door schepen groote ijsbergen ontmoet worden. De Noord-Amerikaansche dagbladen des vorigen jaars deelen een treffend geval van dien aard mede; wij willen hun verhaal hier laten volgen.

Den 30 Junij 1836 (een ooggetuige geeft het relaas) was het schip Byron van Liverpool naar Nieuw-York onder zeil gegaan, met eene aanzienlijke lading ijzer, zout enz., aan boord hebbende 119 à 120 personen, zoo scheepsvolk als passagiers. In den ochtend van den 2 Augustus, den vierendertigsten dag na het vertrek, terwijl het schip zich op 44 gr. 22 min. noorder-breedte en 48 gr. 50 min. westerlengte bevond, overkwam aan hetzelve een voorval, dat nimmer uit het geheugen dergenen, die daarvan getuigen geweest zijn, gewischt zal worden. Het was de wacht van den stuurman, een' man, op wien men zich gerust verlaten kon; maar, daar hij zich onpasselijk bevond, had een ander officier hem vervangen. De passagiers, na den avond vrolijk en luchthartig te hebben doorgebragt, waren zoo even te rust gegaan. De stilte, die in het schip heerschte, werd door niets afgebroken, dan door het geluid der schreden van den wachthebbenden officier, terwijl hij op het dek heen en weder ging, of ook nu en dan door het gelui eener klok, die getrokken werd, om de visschersschuiten, welke zich in onze nabijheid mogten bevinden, te waarschuwen; maar, helaas! wij waren het veeleer, die gewaarschuwd hadden moeten worden voor het gevaar, hetwelk ons, zonder dat wij het wisten, omgaf. Omstreeks twee ure des morgens deden haastige treden mij ontwaken, en half luid gesprokene woorden mij vreezen, dat er eenig ongeluk gebeurd was. Ik spring het bed uit, om aan iemand dergenen, die bij de deur der kajuit verzameld waren, te vragen, wat er gaande was. ‘Wij zijn met ijs omgeven,’ gaf hij mij ten antwoord. In een oogenblik was de Kapitein op het dek, en snelde naar voren, om te zien, wat er gebeurde. Op dit zelfde oogenblik ontving het schip, dat vijf knoopen zeilde, eenen schok, alsof het op eene rots gestooten had: het was een ijsberg, die meer dan honderd voeten boven de oppervlakte der zee

[p. 571]

uitstak, en voorover hing, alsof hij op het punt stond om op ons neêr te storten. Oogenblikkelijk werd er bevel gegeven om het roer te wenden en de zeilen tegen te brassen. Terwijl de matrozen bezig waren dit laatste bevel te gehoorzamen, en terwijl de passagiers, die verschrikt in menigte op het dek drongen, al bevende den geweldigen ijsklomp aanstaarden, die hun boven het hoofd hing, stootte het schip ten tweeden male, nog sterker dan de eerste reis. De schok was vreeselijk; men zou gezegd hebben, dat onze masten, de een na den ander, op het dek moesten nederkomen. De onderstuurman, zijne handen wanhopend in elkander slaande, riep uit: ‘O God! de boeg is ingestooten; nu zijn wij allen weg!’ Inderdaad scheen onze ondergang onvermijdelijk. Te midden van den algemeenen schrik deed de Kapitein de boot uithijschen. Op het oogenblik, dat men de touwen, die haar aan het schip gehecht hielden, lossnijden wilde, sprongen de passagiers in menigte, mans en vrouwen door elkander, in dit kleine vaartuig. In één oogenblik was het met meer dan dertig of veertig menschen gevuld. Het is onbegrijpelijk, hoe het niet, met al de ongelukkigen, welke het bevatte, wegzonk. De Kapitein, hetzij hij hun gevaar inzag, hetzij hij de sloep voor zichzelven en zijn volk bewaren wilde, sprong er in met den blooten degen in de hand, en dwong allen, die er in waren, weder aan boord te klimmen. Het tooneel van angst en wanhoop, dat nu volgde, is niet te beschrijven. Al de passagiers waren voor de kajuitsdeur verzameld, meestal half naakt, zoo als het ongeluk hen in den slaap verrast had; sommigen lagen op de knieën, en riepen de Goddelijke barmhartigheid in; anderen wrongen de handen en gilden van schrik. Alles was in de ontzettendste verwarring. Het angstgehuil verdubbelde nog, toen het schip weder eenen stoot ontving, ditmaal van achteren; de botsing dreunde als een donderslag, en het vaartuig kraakte, alsof alle naden gingen openbarsten: het was een nieuwe ijsberg, die tegen ons aandreef. Alstoen lieten wij alle hoop varen. De moedigsten bereidden zich op den dood. De honden zelven kroopen van angst tusschendeks.

Edoch de schrik was erger dan de schade. Bij den eersten schok schijnt niet het schip, maar de boegspriet gestooten te hebben, van welke het voorste deel verbrijzeld in zee gevallen was. Had het schip met kiel of zijden geraakt, dan

[p. 572]

zou er geene redding geweest zijn; maar gelukkiglijk was het hol zelf ongeschonden gebleven.

Naauwelijks had men dit bemerkt, of hoop verving wanhoop. De timmerman berigtte, dat de kiel in goeden staat was en dat de boegspriet hersteld kon worden; maar het was mogelijk, dat wij een lek bekomen hadden, en daarenboven waggelde de bezaanmast. ‘Aan de pomp!’ was nu het commando van den Kapitein. Zij werd oogenblikkelijk bemand en aan den gang gebragt. Nog een oogenblik duurde de ongerustheid; maar weldra bemerkte men, dat het hol van het schip onbeschadigd was. Alstoen herleefde de vreugd op aller aangezigten. De boegspriet werd hersteld, en, dank zij de bekwaamheid van onzen Kapitein, zes dagen na deze noodlottige ontmoeting waren wij in de haven.