Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

[p. 276]

Aan een ouderenpaar, bij het afsterven van eenen veelbelovenden negentienjarigen zoon, op den 27 februarij 1837.^(*)

Gij weent - ik ken die smart, in woorden niet te kleeden;

Den last, die loodzwaar drukt op 't zaamgeschroefde hart!

Gij hebt vergeefs gehoopt, vergeefs getreurd, gebeden;

U blijft niets dan uw rouw - uw aardsch bestaan heet...smart!

Ja, smart; oneindig leed, dat enkel oud'ren lijden,

Als eigen vleesch en bloed tot nietig stof vergaat;

Wie geeft u kracht en moed, den bangen strijd te strijden?

De wereld? - Ach! haar hulp, haar zorg komt hier te laat.

Werpt op het dierbaar pand de laatste handvol aarde;

Werpt nog een' natten blik op 't onverbidlijk graf!

Hij sluimert, die u eens de reinste vreugde baarde,

Wiens leven 't leven u met schooner glans omgaf!

Hij is den heil'gen kring van 't huisgezin ontvloden;

In 't lijkkleed ingehuld, ontweek hij aan uw borst;

Hij rust bij 't talloos tal der diepbedolven dooden;

Hij wierp de lasten af, die gij, bedroefden, torscht.

Vergt gij mijn' troost? - Niet ik, hij zelf zal trooster wezen.

Gedenkt gij aan zijn deugd, zijn kinderliefde en trouw,

Dan is zijn eerezuil in 't oud'renhart gerezen.

Die troost schenk' hij u zelf, bij 't knellen van den rouw!

Hij was een brave zoon - hij wist uw zorg te schatten;

Dat sprak zijn bleeke mond, dat sprak zijn brekend oog:

Wenscht gij den diamant in aardschen vorm te vatten,

Als God hem overplaatst aan 's Hemels reinen boog?

Hij ruste zacht en kalm - zijn werkkring is begonnen,

Waar hooger vreugd en heil d' ontboeiden geest verkwikt;

Hij heeft den laatsten strijd (ons wacht hij nog) verwonnen;

Hij kent dat leed niet meer, dat ons de borst verstikt.

Gij weent - ik eer die smart; want innig Godbetrouwen

Doorvlamt met heilig vuur uw diepbedroefd gemoed.

Gij zult den braven zoon op aard' niet meer aanschouwen -

Misgunt ge aan 't dierbaar kind het hoogst en eenigst goed?

Eens zinkt die zelfde nacht ook op uwe oogleên neder.

Een handvol jaren nog - gij vindt den uwen weêr.

Bemindet gij uw' zoon, reeds hier op aard', zoo teeder,

O! voor den troon van God mint gij hem eindloos meer.

b.t. lublink weddik.

(*) Mogelijk vinden treurende ouders, in deze eenvoudige woorden, een' weêrklank van hun eigen gevoel. Dit alleen bewoog mij, om voor deze regels eene plaats te vragen in de Vaderlandsche Letteroefeningen.