Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837


De moeder.Ga naar voetnoot(*) Eenzaam zat de droeve moeder Bij haar kranken zuig'ling neêr; Middernacht was reeds vervlogen, Maar geen sluim'ring boeit hare oogen, Want het teed're moederharte Lijdt, bij 't zien dier felle smarte Van haar' liev'ling, al te zeer. Traan op traan ontrolt hare oogen, Over 't wiegje heengebogen Van het dra verengeld wicht, Dat zijne oogjes, schoon reeds brekend, Nog zoo vleijend en welsprekend
[pagina 49]
Op de droeve moeder rigt. Biddend staart zij naar den hoogen; En ziedaar, van 's Hemels bogen Daalt een zaal'ge Seraphijn Tot het stervend wichtje neder, Lacht het toe, omhelst het teeder, En beneemt het smart en pijn. 't Wichtje staakt nu 't angstig stenen, Blikt naar 't Seraphijntje henen, Strekt de bevende armpjes uit, Wordt door hemellicht omgeven, Is verengeld, en - daar zweven Beide naar de Hemeldreven Boven lucht en wolken heen. Maar tot onder de Eng'lenscharen Beide lang verdwenen waren, Bleef de moeder opwaarts staren, En haar felle smart verdween. J.B..... Dordrecht.	voetnoot() Ter aanmoediging van een zeventienjarig Meisje vinde dit versje eene gunstige opname. Redact*.