Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Veertig dagen zwervens in een Amerikaansch woud.

Er woont eene klasse van lieden aan de St. John's-rivier in Oost-Florida, wier bezigheid bestaat in het vellen en behakken der zware boschboomen, die in den omtrek groeijen. Gedurende het jaargetijde, dat voor hunne hantering het gunstigst is, leven zij in kleine, alleen staande balkhutten, nabij de oevers der rivier, waar de gehuwden hun huisgezin bij zich hebben. Op den tijd van het jaar, welken wij bedoelen, wordt het land gedurende de eerste helft van den dag door zeer digte nevels bezocht, die den reiziger volstrekt beletten de rigting te onderscheiden, waarin hij zich beweegt. Een der lieden, van welke wij spreken, had zijne hut verlaten, om zich weder naar de hummock, waar hij gearbeid had, te begeven; en in zijn verlangen, om er bij tijds te zijn, was hij onvoorzigtiglijk, terwijl een dier nevels nog aanhield, in de rigting voortgegaan, welke hij onderstelde dat hem er brengen moest; doch, tot zijnen schrik, toen de zon de middaghoogte bereikt had en de nevel opgetrokken was, vermogt hij geen der voorwerpen, die hem omringden, te herkennen. Zich verbeeldende, dat, daar hij sterk doorgegaan had, de plaats reeds achter zijnen rug lag, keerde hij terug, en ging eene wijl in de tegenovergestelde

[p. 521]

rigting; doch al zijne pogingen, om zijnen weg weder te vinden, waren vruchteloos, en de zon ging over het bosch onder, terwijl hij nog zonder huis of dak in hetzelve rondzwierf.

‘De nacht,’ dus sprak hij tot den geen, die dit verhaal medegedeeld heeft, ‘was er een van doodsangst en verschrikking. Ik kende mijnen toestand, en was ten volle overtuigd, dat, zoo Gods almagt mij niet te hulp kwam, ik in deze onbewoonde bosschen moest omkomen. Ik berekende, dat ik meer dan vijftig (Engelsche) mijlen afgelegd moest hebben, en ik had geene enkele beek gevonden, waarin ik mijnen dorst kon lesschen. Ik begreep, dat, zoo ik geenen stroom ontmoette, ik moest sterven. Mijne bijl was mijn eenig wapen, en, ofschoon herten en beeren nu en dan weinige roeden, ja slechts weinige voeten voor mij opgesprongen waren, had ik niet één derzelven kunnen dooden.

Verscheidene dagen en nachten bleef ik zonder voedsel dus rondzwerven, tot dat Gods mededoogen, terwijl ik wanhopend deze vreeselijke wildernissen van pijnboomen doorkruiste, mij eene schildpad deed ontmoeten. Ik doodde het dier met eenen bijlslag, en na, tot lessching van mijnen dorst, het bloed uitgezogen te hebben, deed ik met het vleesch een hartig maal. Dien nacht was mijn slaap vast en verkwikkend. Des morgens werd ik verfrischt wakker, en zette mijnen zwerftogt met meer welgemoedheids voort; terwijl ik in den loop van den dag een racoon doodde, dien ik slapend verraste.

Dagen, ja zelfs weken verliepen. Ik voedde mij, nu eens met het voortbrengsel van den dadelboom, dan met vorschen en slangen. Alwat mij voorkwam, was welkom en smaakte mij lekker. Niettemin werd ik met elken dag magerder, en eindelijk zoo zwak, dat ik naauwelijks meer voort kon kruipen. Naar mijne rekening waren er veertig dagen verloopen, toen ik eindelijk den oever der rivier bereikte. Mijne kleederen hingen aan lappen; mijne te voren schitterend blank gehouden bijl was dof van den roest; een vuile baard bedekte mijn aangezigt; mijn haar kleefde aan elkander, en mijn verzwakt ligchaam was weinig meer dan een met parkement overtrokken geraamte. Ik strekte mij aan den oever uit, om te sterven. Zoo liggende, en te midden van de onrustige droomen eener koortsachtige verbeelding, meende ik, op het vlak der stille rivier, zeer in de verte, het geluid van riemen te hooren. Ik luisterde; maar

[p. 522]

de klank stierf weg in mijn oor. Het was dan een droom geweest, de laatste flikkering mijner uitgaande hoop! Allengs verdoofde zich het leven in mij; doch weder deed het geluid van riemen mij uit mijne slaapzucht ontwaken. Ik luisterde nu zoo ingespannen, dat het gesuis eener vlieg mijn gehoor niet ontsnappen kon. Ik had mij niet bedrogen; het was inderdaad het afgemeten riemgeklots eener boot, hetwelk ik gehoord had: en nu, heil den armen verdwaalde! de klank van menschenstemmen trilde mij door het hart, en wekte de onstuimige aandoeningen van herlevende hoop. Op mijne knieën en met uitgebreide armen staarde ik op den stillen, breeden stroom, die in de zonnestralen glinsterde. Gods oog zag ontfermend op mij neder, en weldra zag het menschelijk oog mij ook; want langs het gindsche voorland, met ineengestrengeld kreupelhout bedekt, nadert met stoute vaart de kleine boot, door hare wakkere roeijers voortgestuwd. De verloren man verheft nu zijne zwakke stem - het was een luide, schelle schreeuw van vreugd en vrees. De roeijers houden op en zien rond; nog een tweede, maar zwakker schreeuw, en zij worden mij gewaar. De boot nadert - mijn hart jaagt, mijn gezigt verduistert, mijn hoofd draait, ik snak naar lucht - de boot komt; zij stoot aan den oever, en de verloren man is gevonden!’

Er blijft ons nog slechts over te zeggen, dat de afstand tusschen de hut en de werkplaats, waarheen de houthakker zich begeven wilde, naauwelijks acht mijlen bedroeg; terwijl dat gedeelte der rivier, waar men hem vond, achtendertig mijlen van zijne woning gelegen was. Zijne dagtogten op tien mijlen schattende, kunnen wij rekenen, dat hij in alles ongeveer vierhonderd mijlen had afgelegd. Hij moet derhalve min of meer in eenen kring gezworven hebben, zoo als lieden in soortgelijke omstandigheden meestal doen. Niets, dan de buitengewone sterkte van zijn gestel, en de genadige bijstand van zijnen Schepper, kunnen hem zulk een' langen tijd in het leven gehouden hebben.