Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Bulwer. - O'Connell. - Spindler.

Edward lytton bulwer is een rijzig en schoon man, met regelmatige wezenstrekken, gebogen neus, langwerpig aangezigt en donkerbruin haar. Hij is niet ouder dan 35 jaren; en men zegt, dat zijn letterkundige arbeid hem jaarlijks 1200 à 1500 pond (14 à 18000 gulden Holl.) opbrengt. Zijne redevoeringen in het Parlement werkt hij steeds zorgvuldig uit, en prent dezelve in zijn geheugen. Zijne taal is even zoo gekunsteld en gemaakt als zijn toilet en zijn ge-

[p. 464]

heel persoonlijk voorkomen. Hij is een van de beste kalanten der Londensche kleedermakers en kappers, daar bij hem haar en gewaad steeds naar de laatste mode ingerigt moeten zijn. De wijs en manier, waarop hij zich uitdrukt, is uiterst omslagtig en als op stelten gaande. Zijne stem, hoezeer zwak, is welluidend, en hij spreekt steeds met veel gemakkelijkheid en flux de bouche. Zijn parlementair paradestuk is reeds lang de opheffing der zegelbelasting op de nieuwspapieren geweest, over welk onderwerp hij gewoon is in elke jaarszitting een voorstel te doen. Bij dat alles schijnt hij het niet ernstig daarmede te meenen, aangemerkt hij verleden jaar aan de verzoeken der vrienden van den Heer spring rice gehoor gaf, en naliet zijne motie door te zetten.

O'connell is van eene groote, athletische gestalte, naar geest en ligchaam de sterkste man in het Lagerhuis. Hij schijnt steeds opgeruimd en vrolijk, en ziet er nooit neêrslagtig of bekommerd uit. Ook onder de ongunstigste tijdsomstandigheden geeft hij de hoop niet op, om de zaak van regt en menschelijkheid, naar zijne inzigten, vroeg of laat te zien zegevieren. In zijne gebaren heeft hij iets zeer onbevalligs en plomps. Hij blijft geen oogenblik op dezelfde plaats, en altijd is zijne houding onnatuurlijk en ongepast. Nu eens kromt hij nek en rug als een boog, en strekt den regter arm ver voor zich uit; dan weder haalt hij het hoofd geheel terug, en zet de hand in de zijde. Terstond daarop rekt hij den hals in de hoogte, en maakt een zoo lang en klagelijk gezigt, alsof hem het hoofd voor de voeten gelegd moest worden. Somwijlen ook heft hij beide de armen te gelijk in de hoogte, en pakt zich bij de paruik, alsof hij dezelve in duizend stukken wilde rukken. In 1834 rukte hij zich werkelijk, te midden zijner schitterende redevoering over het intrekken der Unie, de das van den hals en legde haar nevens zich neder, zonder daardoor in den stroom zijner welsprekendheid gestoord te worden. Ook al is hij geheel onvoorbereid, heeft hij zijn onderwerp volkomen in zijne magt. Spreekt hij van Ierlands rampen, dan is zijne schildering zoo krachtig, zijne rede zoo wegslepend, dat men tranen in veler oogen ziet glinsteren. Plotseling echter springt de redenaar, met eene kluchtige wending, op iets anders over, en zijne scherts wordt door een luid gelach

[p. 465]

gevolgd. Men weet niet, of hij meer door aandoening dan door spot en hoon invloed op zijne toehoorders oefent en derzelver gemoederen beheerscht. De stijl zijner rede is noch beschaafd noch sierlijk, maar krachtig en treffend. Zijne stem is sterk, vol en tot alle buigingen in staat, naar mate zijne luim zulks medebrengt. En deze man is reeds 61 jaren oud, hoezeer hij er uitziet als een veertiger. Hij hoopt nog wel 30 jaren te leven, omdat, zegt hij, de meesten zijner voorvaders bijna honderd jaren oud geworden zijn.

Wegens een onbezonnen jongenstreek (vermeldt Prof. wolff, te Jena) werd spindler, als knaap, te Straatsburg, waar zijn vader Orchestmeester was, voor het geregt gedagvaard, en, na een kort verhoor, in eene gevangenis geworpen, waar het gezelschap der volslagenste booswichten hem ten deel viel. De wet sprak tegen hem, en, naar de Fransche regtspleging, wachtte hem eene gestrenge straf. Tot zijn geluk, bewees een Advocaat, dat hij de jaren der verantwoordelijkheid nog niet bereikt had. Te midden van het gejuich des volks werd hij vrijgesproken, en in zegepraal huiswaarts gedragen. - Later studeerde spindler in de Regten, maar verliet dezelve, om Komediant te worden! Te dien tijde schreef hij, onder bezwaarde omstandigheden, zijnen Bastaard. Reeds gehuwd en der armoede ter prooije, zond hij het handschrift aan eenen vriend in Zwitserland, met verzoek, hetzelve tot elken prijs aan den man te helpen. Deze stelde het in handen van den ouden orell, te Zurich, maar liet, uit onbedachtzaamheid, spindler's brief aan hem daarin liggen, waaruit bleek, dat het werk voor een prijsje te bekomen was. Van eischen kon dus geene vraag meer zijn. Spindler moest lang wachten, eer zich orell bij den onderhandelaar aanmeldde, en, na vruchteloos bij dezen om eene prijsbepaling te hebben aangehouden, hem een' wissel van 2000 florijnen, als honorarium voor den schrijver, toeschikte. ‘De Roman,’ dus schreef de waardige Boekhandelaar, ‘is wel geen meesterstuk, maar van den maker kan iets worden.’ Er is van spindler, ook naar het uitwendige, inderdaad iets geworden! Hij bewoont thans, als een welgesteld man, een eigen huis te Baden-Baden.