Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Mirakelen, verlichting in België.

Tegen het einde van voorleden zomer België doorreizende, bevond ik mij op zekeren dag te Lier, provincie Antwerpen, waar ik het genoegen had eene zeer roerende godsdienstige plegtigheid bij te wonen. De aanleiding daartoe gaf de inwijding van een nieuw Nonnenklooster, waaraan men in die stad, gelijk overal in België, thans groote behoefte heeft. Het klooster was opgebouwd, het vereischte getal der nonnen voltallig, de cellen van het benoodigde huisraad voorzien; maar er ontbrak nog één meubel, en wel het noodwendigste, namelijk een mirakuleus beeld. Dit was nu zoo dadelijk niet te vinden; want, door de suppressie der kloosters in de laatste tien jaren der vorige eeuw, waren er veel van buiten werkzaamheid gesteld of in vergetelheid geraakt. Er bestonden er nogtans nog hier en daar; en, na eenige navorschingen in de nabuurschap der stad, of in de Kempen, gelukte het eindelijk, een houten Christusbeeld op te sporen, dat vroeger gezien en gesproken had. Het bleek, wel is waar, niet al te duidelijk, waar en wanneer het wonder plaats had gehad; maar, wat deed er dat toe? Het beeld had gesproken; dat was genoeg. Bovendien, op het stuk van mirakelen behoort men zoo naauwgezet niet te zijn. Waarom het beeld gesproken had, dat wist elkeen, en op mijn verzoek gaf men mij daaromtrent de volgende inlichtingen. Zekere non (ik herinner mij niet meer, of zij in de twaalfde of dertiende eeuw leefde) was der wereld en derzelver ijdelheden zoo moede geworden, dat zij dat beeld, het voorwerp harer vereering, vurig smeekte om blind te mogen worden, ten einde alle die voorwerpen van ontstichting niet langer te moeten aanschouwen. Het goede beeld, over dit dwaas en onbescheiden verzoek der lastige bidster verontwaardigd, opende plotselijk oogen en mond, om haar

[p. 384]

te beduiden, dat zij zich met de wereld, zoo als zij was, te vergenoegen had, en, zonder blind te worden, niet meer in dezelve behoefde te zien, dan zij zelve wilde. Die raad verdiende nu wel in overweging genomen te worden; ook schijnt het, dat de non van het plan, om blind te worden, in het vervolg afzag. Het sprekende beeld ondertusschen, het zij nu dat houten oogen en lippen zich zoo gemakkelijk niet weêr sluiten als zij zich openen, het zij dat het er op gesteld was, zijne zamenspraak met de non ter kennisse van de nakomelingschap te brengen, het zij om eenige andere, ons kortzigtige stervelingen onbegrijpelijke reden, - genoeg, het beeld sloot sedert dat oogenblik noch oogen noch mond meer, en tot den dag van heden heeft men er niet de minste verandering aan waargenomen. In dien zelfden staat werd het dan ook, onder het gejuich der geloovige bevolking, te Lier ingehaald en in het nieuwe klooster ten toon gesteld. Sommigen wilden wel de wezenlijkheid van het mirakel in twijfel trekken; maar, mijns bedunkens, is dit de ongeloovigheid al te ver drijven. Men overtuige zich daarvan zelf ter plaatse zelve, zoo als ik deed; men zal oogen en lippen wagenwijd zien openstaan; en waarom dat, zoo het beeld niet gezien, niet gesproken had? Ook verbeelde men zich niet, dat eene pelgrimaadje naar dit heilige oord met groote kosten verbonden is. Neen, voor de onbeduidende bagatel van tien centen wordt het elken geloovige vergund, het heilige beeld gedurende twee volle uren te aanschouwen, te bewonderen en te aanbidden. Wel zal het raadzaam zijn, niet al te sterk op blindheid aan te dringen; want vooreerst doet de verlichting in België de oogen niet bijzonder aan, en ten andere, ofschoon het nu eenmaal gebleken is, dat de goedhartige wonderdoener tot dergelijke huismiddelen tegen ontstichting niet genegen is, mogt die zelfde goedhartigheid (men kan 't niet weten) hem eens bewegen, den bidder zijn onberaden verlangen toe te staan. Elk bidde dus liever, om van blind ziende te worden, en doe zulks met name voor de Belgen, daar wij weten, dat de vrome ingezetenen van Lier en de Belgen over 't algemeen tamelijk aan blindheid van onderscheidene soort laboreren.