Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836
(1836)– [tijdschrift] Vaderlandsche Letteroefeningen–
AuteursrechtvrijOntboezeming van een' gevangenen.(Naar het Italiaansch van silvio pellico.) Wie is 't, die me aan den slaap onttrekt,
Dien susser van 't geween?
Die 't uitgedoofde dichtvuur wekt,
Onschatb'ren troost in 't leed verstrekt?
Gij, lieve Zon! alleen.
Gij, schat van licht, geschenk van God!
Hoe spat gij gloed en vonken!
Ge ontwaakt! heel de aarde smaakt genot,
En, buiten 't gruwzaam kerkerkot,
Is 't al van vreugde dronken.
Het kerkergraf knelt me in zijn' schoot;
'k Leg mat mijn hoofd ter neêr:
Maar, daagt het schitt'rend ochtendrood,
Dan schept gij 't leven uit den dood,
En 't is geen grafplaats meer.
| |
[pagina 347]
| |
Dringt slechts een enk'ie straal van licht
Door de ijz'ren tralie heen,
Dan blinkt de vreugd me op 't aangezigt,
De hoop herleeft, de droefheid zwicht,
En lofzang is 't geween.
Waarom, helaas! op 't ak'lig Fort,Ga naar voetnoot(*)
Waar 'k schuld'loos misdaân boet,
Zoo schaars uw gaven uitgestort,
Zoo zeldzaam 't eind'loos leed verkort,
Door 't vonk'len van uw' gloed?
Ach! praal toch in uw schittervier!
Vertoon mij al uw pracht!
Itaaljes zonen zuchten hier;
Uw licht is hun zoo schoon, zoo dier;
Bij hen is 't nimmer nacht!
Wie minde u ooit, als wij, zoo teêr?
Wij kunnen u niet derven!
Aanschouwen wij dien glans niet weêr,
Die ons verrukte in 't schoon weleer,
O! laat ons liever sterven!
Waar de ademtogt van 't Noord, met kracht,
U snerpend weêrstand biedt;
Waar 't zwerk, met ijs en sneeuw bevracht,
Uw stralen bergt in donk'ren nacht,
Daar mint de mensch u niet.
Doch moet, helaas! in 't vreemde land
Uw luister dikwerf kwijnen,
O! dekk' toch ons geboortestrand
Geen nevel, die uw schoon verbant!
Blijf dáár steeds helder schijnen!
Kus dáár de tranen van de wang,
Die treurende ouders schreiden!
Troost, lieve Zon, hen levenslang!
Verzacht gij steeds der zorgen prang
Voor vader, moeder, beiden!
Maar, mor ik, waar deez' stofklomp smacht,
Hoe lang nog 't leed moet duren? -
Neen! 't ligchaam zuchte in slavernij,
God schonk me een ziel, - die ziel blijft vrij,
Ook binnen kerkermuren!
Schiedam.
|
|