Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Engelsche staatkunde door een' sluwen Franschman fijntjes ontmaskerd.
Bemiddeling van Engeland.

De fabel van de oester en de pleiters is algemeen bekend. Wel nu, wij hebben thans eene soortgelijke zaak hangende. Er zijn, namelijk, twee pleiters, Frankrijk en Noord-Amerika; de dandin in de fabel is Engeland, en de oester zijn de vijfentwintig millioenen. Eene schoone oester inderdaad, en een lekker beetje voor het gehemelte! Vanhier ook, dat Engeland, onze getrouwe Bondgenoot, die appel onzer oogen, die ons alle onze Volkplantingen heeft

[p. 87]

ontstolen, die heerlijke oester niet zoodra ontwaarde, of hij kwam tot ons, wier Gouvernement door deszelfs voorzigtig- en kloekzinnigheid is vermaard, en sprak als volgt: ‘o Frankrijk! middelpunt der beschaving en der kunsten! wat begint gij? Gij viert bot aan uwe gramschap: bedenk de gevolgen! Gij hebt geene groote zeemagt; groot genoeg echter, om u te meten met de Vereenigde Staten, maar niet met ons. o Frankrijk! begrijp dit wel, bid ik u, veelgeliefde zuster! Wanneer gij Amerika den oorlog verklaart, zult gij het getal uwer bodems vergrooten, uwe zeeöfficieren en matrozen bekwamen, en den kwaden dunk uitwisschen, dien vroegere tegenspoed ter zee u berokkende. 't Zou alsdan kunnen gebeuren, dat, zoo het ons eens behaagde u den rug toe te keeren en uwe koopvaardijschepen u te ontstelen, uwe oorlogsschepen ons daarvan rekenschap afvorderden, en onze erkende oppermagt ter zee in gevaar bragten. Maar, geliefd Frankrijk, welbeminde zuster! gij begrijpt immers, dat wij niet kunnen dulden, dat gij u zoudt blootstellen, ons te eeniger tijd de wet te kunnen stellen; - wij zeggen dit in uw eigen belang zoo wel, als in dat van Amerika, omdat wij u beiden innig liefhebben. Vergun dan, o zeer getrouwe Bondgenoot! dat wij u beletten, eene zeemagt te hebben van eenige beduidenis, als welke ons ten dage der ontrouw zoude belemmeren; want de Franschman, gij weet het, is onbestendig; terwijl wij nooit uit het oog verliezen de vernieling onzer vijanden en de vernedering onzer Bondgenooten: dit toch is algemeen bekend. Geef u dan over aan onze opregtheid en goede trouw, en neem ons tot scheidslieden in uw geschil!’

Op deze treffende aanspraak antwoordde Frankrijk aldus: o Albion! land der steenkolen en katoenen! ik versta u en deel in uw gevoelen. Uwe belangen zijn de mijne, dewijl wij Bondgenooten zijn; want, zonder dit, zou ons verbond niet dan een woordenspel zijn: hierin herkent gij mijne oud-Fransche vroomheid, welke sommigen uwer onnoozelheid noemen. Van den anderen kant ben ik zeer verlegen met mijn gedrag. Ik geloof, dat ik mij verbeelde beleedigd te zijn. Zoo lang de vermeende oorveeg mijne wang deed gloeijen, hield ik mij overtuigd van den hoon; thans, nu de lucht mijn gelaat verkoeld heeft, ben ik niet volkomen zeker, of ik eene oorveeg ontvangen heb. Gij zult wel zoo goed zijn dit van nabij te onderzoeken en het mij te doen weten. Hier-

[p. 88]

in, o Albion! herkent gij zeker niet meer, hetgene men weleer mijne ligtgeraaktheid noemde; maar de tijd, die alles verandert, heeft mijn bloed ongemeen bekoeld. Ik maak mij zelden meer boos uit eigene beweging; er is eene aansporing van buiten noodig, om mijne gramschap op te wekken; en zoo gij zegt, dat ik niet beleedigd ben, zal ik u gelooven, en betalen. Gij ziet, mijn zeer getrouwe Bondgenoot! dat gij u niet in mij bedrogen hebt.’

Op deze verklaring hervatte Albion: ‘Mijne welbeminde en zachtzinnige vriendin! gij zijt zoo als ik u verlangde, gedwee en vreesachtig als eene jonge maagd. 't Is wel, en ik wil u dan nu ook mijne bijzondere welwillendheid betoonen, om u van nut te zijn. Ingevalle van een duël om geldzaken tusschen mannen van moed en eer, betaalt hij, die schuldig is, om het regt te hebben van te vechten. Bevondt ge u nog in de tijden uwer ridderlijke dapperheid, ik zou tot u zeggen: “Laad uw geschut met het goud, den Amerikanen verschuldigd, en werp het dien onbeschaamden op zulk eene wijze naar den kop!” Maar die dichterlijke tijd is voorbij. Gij zijt geld schuldig, en wilt niet betalen, omdat men u beleedigd heeft. De Amerikanen zeggen, dat gij u slechts houdt alsof gij beleedigd zijt, omdat gij niet wilt betalen. Sluit dien lasteraren den mond. Betaal - betaal.... maar niet aan hen, opdat zij niet zullen kunnen zeggen, dat het uit vrees geschiedde. Neen! stel de som in de onbaatzuchtige en bevriende handen van niet in de zaak betrokkenen, die ze hun zullen doen geworden, wanneer gij voldaan zijt over de te geven voldoening, en ze u teruggeven, zoo de Generaal jackson volhardt in zijne onbeschoftheid. Zend mij dan uwe vijfentwintig millioenen, benevens de interessen, welke gij mij zult schuldig zijn voor de zorg, welke ik zal dragen voor derzelver bewaring. Zoodra gij ontslagen zijt van uw geld, hebt gij het regt, om een' hoogen toon te voeren, en te zeggen al wat u betaamt. Tot zoo lange zult ge de houding hebben van een' kwaden betaler, die zijne schuldeischers hoont, omdat hij hen niet betalen kan.’

En Frankrijk hernam: ‘o Albion! gij spreekt gouden woorden; ik zal u mijne millioenen zenden.’

Onze vijfentwintig millioenen worden door Engeland in ontvang genomen; het geschil rekt zich, wordt heimelijk aangeblazen, meer en meer ingewikkeld, van tijd tot tijd al

[p. 89]

scherper en bitterder, en - wat gebeurt? Op zekeren tijd wordt een klein Engelsch koopvaardijschip aangevallen en genomen door een' gewaanden Fransch-Amerikaanschen kaper; waarop Albion uitroept: ‘Ik ben het slagtoffer van eenen wedstrijd, die mij niet aangaat; men plondert mijnen handel, men rooft mijne schepen; mij komt eene schâvergoeding toe: ik behoud de vijfentwintig millioenen!’

Gelukkig nog, zoo de bemiddeling onzes trouwen Bondgenoots ons op niets ergers te staan kome!