Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

De Otorrhoea, atque de variis modis, quibus pus effluere, et quorsum delabi soleat, Specimen anat. path. inaug. quod - G.A.F. Quarin Willemier, Chir. mil. secundi ordinis. Traj. ad Rhen. typis N. van der Monde. 1835. 8vo. f.m. p. 76.

Die het door den Heer quarin willemier gekozen onderwerp, volgens het Motto, onbeduidend noemde, zoude verraden weinig ondervinding te bezitten, of over hoogst belangrijke aandoeningen los heen te loopen. Die met de ziekelijke verschijnsels in het oor of van het gehoorwerktuig slechts eenigermate is bekend geworden, wien het sluipende dezer gevaarlijke ziektevormen slechts eene enkele maal gebleken is, zal dusdanig onderwerp voor eene Dissertatie niet gering noemen; integendeel hij zal wenschen, dat het in handen valle van iemand, opgewassen voor zulk eene stof, dien het noch aan ondervinding ontbreke, noch aan de noodige bekwaamheid om haar behoorlijk te bewerken.

Deze Verhandeling, welke den oorenvloed zal beschouwen, splitst zich in twee Hoofdstukken, ten einde in het eerste de oorontsteking (otitis) te vermelden, zonder welke de oorenvloed niet behoorlijk kon afgehandeld worden. In de meeste gevallen zal de otorrhoea wel

[p. 152]

het gevolg van oorontsteking zijn; zij is dus meer verschijnsel dan oorspronkelijke ziekte, in elk geval gevolg, het zij van ontsteking of geprikkelden toestand van het gehoorwerktuig, onverschillig welke prikkel als oorzaak van den oorenvloed werke, hetwelk meer tot het bijzonder onderzoek der verschillende vormen behoort. - Na kortelijk de oorontsteking vermeld te hebben, gaat de Schrijver in het tweede Hoofdstuk, beginnende met § 7, over, om zijn eigenlijk onderwerp, de otorrhoea, te behandelen. Deze § behelst de gewone verdeelingen. De Schrijver blijft ons echter in § 8 de bepaling van dezen ziektevorm schuldig, hetwelk ook zeer moeijelijk is. Uit § 9 blijkt, dat de zwarigheden, ter juiste bepaling van den idiopathischen oorenvloed, in even ruime mate op den sympathischen toepasselijk zijn. Het slot van § 9 met het reeds vooraf gezegde vergelijkende, zoude men geenen anderen oorenvloed dan eenen etterachtigen hebben; (vergelijk p. 55, waar dit beter wordt uiteengezet.) De grenzen, waar het weiachtig vocht etter wordt, zijn wel moeijelijk aan te wijzen; maar uit des Schrijvers vroegere beschrijving wordt hier te bepaald gezegd, effluvium puris enim adest ex aure, p. 14, daar hij vroeger zelf vele wijzigingen der uitvloeijende stof opgeeft. Terwijl de Schrijver op p. 9 ook van celsus ten opzigte der prognosis gewag maakt, baart het verwondering, dat hij niet weder op dezen Schrijver terugkomt, die in het vijfde boek onderscheidene hoofdstukken aan de beschouwing der oorziekten toewijdt. Men ontmoet daar eene zekere uitvoerigheid, welke te belangrijker wordt naar den toenmaligen staat der kunst, en te meer aandacht verdient, dewijl de voortgangen gedurende al dien tijd niet de voorspoedigste zijn geweest. De Schrijver geeft van § 10-20 de verschillende wegen op, langs en door welke de stof bij den oorenvloed zich eenen uitgang zoekt te banen. Hij tracht elk dezer uitgangen door voorbeelden te staven, van dezen of genen Schrijver ontleend, of hem welwillend medegedeeld, onder anderen door de Heeren schroeder

[p. 153]

van der kolk (op wiens aanraden deze stof gekozen werd) en. kerst. Eigenlijk, gelijk men in de Voorrede leest, had de Schrijver de Cholera naar eigene waarnemingen willen behandelen; zeker een onderwerp, tot meer dan verzadigens toe behandeld; desniettegenstaande zouden goede waarnemingen uit eigene ondervinding, met naauwkeurige lijkopeningen vergezeld gaande, steeds op onderscheiding aanspraak gemaakt hebben. Stoll zeide toch, dat waarnemingen over eenig onderwerp zoo lang mogen en moeten herhaald worden, tot dat het ten vasten regel gebragt is; en zoo verre is het op verre na nog niet met de Cholera gekomen, ondanks den overvloed van geschriften. Dan, laat ons in des Schrijvers keuze berusten. De medegedeelde waarnemingen van anderen ontleend zijnde, verbiedt zulks van zelf, den Schrijver bedenkingen mede te deelen over hetgeen niet het zijne, noch door hem verrigt is. - Het derde Hoofdstuk is aan de overweging der toevallen gewijd. Ook hier treffen wij veel aan, hetwelk onbepaald is. Bestonden er echter bepaalder verschijnsels, de herkenning van den waren zetel dezer gebreken zoude aan niet zoo vele zwarigheden onderhevig zijn. Bij de vermelding der verschillende geluiden, het gevolg van ooraandoening, welke zoo vele misleidingen kunnen voortbrengen, mist nogmaals, bij de vermelding van vroegere Schrijvers, celsus, die in het 5de boek No. 8 zegt: aliud vitii genus est, ubi aures intra se ipsae sonant. Als een der standvastigste verschijnsels wordt het uitvloeijen van stof opgegeven. Of deszelfs afwezigheid steeds moet gezocht worden in het niet scheuren van het trommelvlies, blijkt niet, dewijl er een etterachtige vloed uit het oor kan bestaan zonder beleediging van het trommelvlies, uit het uitwendig gedeelte. Dit verschijnsel zal ook in het begin der ontsteking afwezig zijn. Ook zonder hetzelve kan men dikwijls tot eene hevige aandoening van dit zintuig besluiten, welke de krachtdadigste hulp vordert, om te voorkomen hetgeen zoo gevaarlijk kan worden, wanneer de ziekte zich door den

[p. 154]

oorenvloed zigtbaar begint te uiten. - In § 26 wordt over de otorrhoea primitiva cerebralis - in § 27 over de consecutiva gehandeld. Zouden, in het medegedeelde geval van den Hoogl. s. van der kolk, de belangrijke ontaardingen niet van den hevigen schok, welken het hoofd ondergaan had, zijn af te leiden? - Van § 28 tot het einde worden de veranderingen in het slaapbeen door het beenbederf overwogen; ook de wegen nagegaan, langs welke de etter zich eenen uittogt baant. Zoo ergens, zal hier eene groote verscheidenheid opgemerkt worden. De wet der zwaarte, het celachtig weefsel, hetwelk bloedvaten en zenuwen omgeeft, de vele spieren, dit alles kan het doordringen van den etter gemakkelijk maken. Waar de etter zenuwen raakt of drukt, zullen de schromelijkste toevallen en de zonderlingste verwikkelingen waargenomen worden. - De Schrijver, deze ziekte meer op het gezag van anderen dan uit eigene ondervinding beschreven hebbende, heeft zich waarschijnlijk om die reden onthouden, iets over de behandeling mede te deelen, waardoor zijne Verhandeling evenwel des te belangrijker ware geworden. Eene oordeelkundige, van stelselzucht en eenzijdigheid verwijderde beschouwing ware wenschelijk, dewijl onkunde hier dikwijls zulke verkeerde middelen bezigt, en de kwakzalverij zulk een gevaarlijk spel speelt. Moge de Schrijver zich hiertoe opgewekt gevoelen, wanneer in zijnen werkkring gevallen van dien aard hem mogten voorkomen! Daartoe zij hem opgewektheid en verder datgene toegewenscht, waardoor men de wetenschap met lust beoefenen en in hare beoefening volharden kan!