Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Ewald en Augusta. Het Hoogduitsch van L. Rosen vrij gevolgd. Te Tiel, bij C. Campagne. 1835. In gr. 8vo. 222 Bl. f 2-:

Een' eigenlijk gezegden Roman vindt men hier niet, maar meer de geschiedenis van het hart, dan eene afwisseling van voorvallen. De jonge Assessor Ewald bemint een meisje; zij schijnt aanvankelijk hem weder te beminnen; ten minste hij vleide zich daarmede, tot dat hij ten laatste onverwacht verneemt, dat zij aan eenen anderen verloofd was. Deze teleurstelling kost hem eene hevige ziekte. Uit dezelve hersteld, is hem de aanstelling tot een regterlijk ambt in eene andere stad zeer welkom, daar hij hoopt, dat deze verwijdering hem eenige verstrooijing zal verschaffen. Dit gebeurt dan ook in zoo ver, dat Ewald in zijne nieuwe woonplaats een ander voorwerp voor zijne liefde vindt. Maar ook hier loopt hij weêr een blaauwtje; want na eenigen tijd ontdekt hij, dat Augusta, moge zij ook, gelijk het hem toeschijnt,

[p. 136]

niet ongevoelig zijn voor zijne liefde, nogtans nimmer de zijne worden kan. Eene welgeslaagde poging, om het leven en den eigendom van zijne beminde en hare ouders te verdedigen, deed ons, vóór dat wij het boek geheel gelezen hadden, verwachten, dat het verhaal nog een vrolijk einde zou hebben. Maar niet aldus behaagde het den Schrijver. Ewald wordt in den strijd tegen de booze aanranders van zijne geliefde en vrienden zwaar gewond, en sterft.

Beoordeelen wij het boek, in zoo ver het al of niet geschikt is om aangenaam te onderhouden, dan is de geschiedenis, als geschiedenis, niet belangrijk genoeg. Vragen wij: welk zedelijk doel wordt hier beoogd en bereikt? dan vinden wij de redeneringen ook niet van dien aard, dat zij met vrucht eenig nuttig en gewigtig doel kunnen bereiken. De tegenspoeden, die Ewald te verduren heeft, zijn niet zoo buitengewoon, dat zij aan een verstandig man voldoende oorzaken kunnen opleveren, om het geloof aan Gods voorzienigheid te laten varen. Zijne aanprijzing, om, bij zijne onvoldaanheid over de wezenlijke wereld, zich te troosten, door met zijne gedachten om te dolen in het rijk der verbeelding, is ook weinig geschikt, om den mensch datgene te doen behartigen, wat noodzakelijk is voor zijn geluk. Wij zijn niet afkeerig van in eenen aandoenlijken toon gestemde, echt sentimentele werken; maar zullen zij ons behagen, dan moeten de zaken onze belangstelling waardig zijn. Wij ontkennen niet, dat in het onderhavige werk veel is, hetwelk aan deszelfs oorspronkelijken titel: Wanderbuch eines Schwermüthigen, beantwoordt, maar vonden over het geheel datgene niet, wat ons in den aangeheven toon mede kon doen instemmen.