Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

Racahout des Arabes.

Daar men thans in vele onzer steden bij confituriers enz. te koop vindt eene uit Parijs komende waar, welke Racahout des Arabes heet, en waaraan de ligtgeloovige menigte al ligtelijk eene groote waarde en buitengewone eigenschappen zou toekennen; zoo kwam het een' vriend van waarheid, die daarom tevens een vijand van alle kwakzalverij is, niet onbelangrijk voor, aan het Nederlandsche publiek bekend te maken, hetgeen hij onlangs over die waar in een geacht Duitsch tijdschrift vond opgeteekend. Mogt het strekken, om althans het Hollandsche geld niet in handen van op de dwaasheid hunner medemenschen speculerende Franschen te doen komen!

Vooreerst vindt men in dat Journaal (büchner's Repertorium für die Pharmacie, 2te Reihe, Bd. I. Heft 2. S. 251-253, 1835) het volgende berigt van den Heer keller, Apotheker te Dillingen: ‘Onlangs werd mij een poeder tot onderzoek gegeven, hetwelk, onder den naam van Racahout des Arabes, door zekeren de langrenier in Parijs verkocht, en in eene afzonderlijke brochure (Racahout des Arabes, seul aliment étranger approuvé par deux rapports de l'Académie royale de médecine et par les Professeurs de la faculté de Paris etc.) als dat middel aangeprezen wordt, aan hetwelk de Sultan en zijne talrijke familie hunne

[p. 740]

vaste gezondheid, frischheid en lijvigheid te danken hebben. Aan het hof des Sultans wordt het, naar luid van het boeksken, als een groot geheim bewaard; en echter, hoezeer Z.H. er de doodstraf op gezet heeft, werd het door een' Derwisch van den Harem verklapt, zoodat het door een waar wonder aan den Parijzenaar bekend werd, die het thans aan de gelukkige, magere wereld voor 8 francs par chaque flacon aanbiedt. Het wordt vooral als déjeuner genuttigd, is veel aangenamer dan chocolade of koffij, en ontheft elk, die het koopt, van het noodlot om ziek te worden, van het ongeluk om te vermageren, enz. Dit middel nu bestaat, volgens mijn onderzoek, uit een fijn meel (misschien rijstmeel of arrowroot), chocolade, suiker, kaneel en vanille, maar wordt ook zonder specerijen bereid. Het wordt in melk of water, even als chocolade, gekookt, waarvan het zich als een fijn poeder van eene geelbruine kleur onderscheidt. Ik heb dit poeder nagemaakt, en de Heer de langrenier zou waarschijnlijk moeite hebben, om het van zijn poeder, zelfs na zorgvuldig onderzoek, te onderkennen. Het verschil bestaat slechts in - den prijs.’

Volgens l.a. büchner (in hetzelfde Tijdschrift, S. 255, 256) is de Heer de langrenier door dit middel reeds een rijk man geworden. Hij geeft een voorschrift op, om een poeder te vervaardigen, dat met Racahout volkomen overeenstemt; namelijk: 2 ons gerooste en geschilde cacaoboonen, 10 ons witte suiker, ½ ons salep en 16 grein vanille worden tot fijn poeder gemaakt en met 4 ons aardappelmeel (Hear him!) vermengd. Kaneel kon hij in het echte poeder niet waarnemen, en hij betwijfelt, of rijstmeel of arrowroot er een bestanddeel van uitmaakt, daar hij van de grondstelling der Parijzenaars: ‘weinig koopen, veel verkoopen,’ volkomen overtuigd is. Salep heeft hij er daarom bijgevoegd, dewijl anders het poeder, met melk gekookt, geene gelijke massa zou uitmaken.

De Racahout is dan een onschadelijk mengsel van meel en chocolade, in het Oosten veelligt onbekend. Of evenwel dit berigt hen, die altijd iets nieuws en vreemds moeten hebben, af zal schrikken, om aan de mode toe te geven, weten wij niet. Er zijn toch genoeg menschen, die dit alles maar voor goede munt opnemen. Zij zalven hun hoofd met Phyothrix uit Griekenland (uit Parijs); zij ontbijten met Racahout des Arabes (uit Parijs), en zouden er ook wel

[p. 741]

toe te brengen zijn, om voor zich en hunne familie eene partij elegante doodkisten uit Parijs te laten overkomen, wanneer dit eens de mode werd.