Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

De linde op het kerkhof.

Gij, die mij uwen avondgroet

Zoo somber ruischend geeft,

Op graven rust met uwen voet

En naar de wolken zweeft,

o Linde! welk een tranenvloed

Besproeide dezen grond;

Hoe menig diepgewond gemoed,

Dat hier een rustplaats vond!

[p. 708]

 

Die dáár zoo menig dierbaar pand

 

Beweenden aan uw zij',

 

De meesten hunner dekt dat zand;

 

Zij slapen digt er bij.

 

Helaas! er wordt geen droef geween

 

Meer bij hun stof gehoord;

 

Gij, Linde! ruischt geheel alleen

 

In somb're huiv'ring voort.

 

 

 

Vergeefs strooit ge uwen bloesemknop

 

Daar op hun groeve neêr;

 

Vergeefs klinkt uit uw' hoogen top

 

't Gezang van 't vog'lenheer;

 

Zij allen sluim'ren rustig voort:

 

Maar gij streelt ieders oog;

 

Gij, die u door de graven boort,

 

Welriekend stijgt ge omhoog.

 

 

 

Zoo grenst het leven immer hier

 

Aan 't stille doodsgebied.

 

Maar eeuwig draagt ook gij zoo fier

 

Die kroon van blad'ren niet;

 

Uw jeugdig sap verdroogt reeds zacht;

 

't Verderf doorknaagt uw' voet,

 

Tot dat het uwe laatste kracht

 

Op graven zinken doet.

 

 

 

Maar, hoort men op dees kille zerk

 

Uw fluist'ren ook niet meer,

 

Het westen brengt op rozenvlerk

 

Een nieuwe lente weêr:

 

Zij geeft het veld zijn jeugdig groen,

 

De bloem haar sierlijk schoon;

 

Zij wil uw spruitje groeijen doen

 

Met fiere bladerkroon.

 

 

 

Wel ons! al roept de dood ons af,

 

't Is geenszins voor altoos:

 

De hoop verzelt ons over 't graf;

 

Daar leven we eindeloos!

 

'k Hoor gaarne, o Linde! aan uwen voet

 

Het ruischen uwer blaân:

 

Dan zegt me uw plegtige avondgroet,

 

Dat ik weêr op zal staan.

 

 

 

g. ten bruggencate, hz.

 

Naar jacobi.

Mengelwerk, No. XII, bl. 598, reg. 8, staat stelde, lees stelle.