Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

[p. 360]

Gruwelijke boosheid in een' geestelijke.

(Uit de Allgemeine Kirchenzeitung.)

Op den 4 September 1834 werd te Baden een Priester, met name welti, onthoofd. In het Frickdal geboren, (hij was thans 36 jaren oud) bezocht hij de Latijnsche school te Baden, en werd, zoodra hij zijnen cursus in de Theologie volbragt had, te Rohrdorf als Kapellaan aangesteld. In den beginne was hij daar zeer gezien; maar vervolgens, nadat hij allengskens tot een slecht levensgedrag vervallen was, vernam zijne gemeente met blijdschap zijne verplaatsing naar Wohlenschwyl. Verpligt zijnde, zich aldaar velerlei aan te schaffen, maakte hij schulden. Deze omstandigheid, gevoegd bij zijne drift tot het spel, den wellust en andere nachtelijke buitensporigheden, bragt hem eindelijk geheel ten verderve. Door zijne schuldeischers in de engte gebragt, beklom hij, in November des vorigen jaars, tot viermaal toe, den postwagen van Zurich naar Aarau, heimelijk, van achteren, om denzelven door braak te berooven, hetwelk hem tweemaal gelukte. Ook had hij, in den nacht van den 10 Januarij 1832, een huis, en een half uur daarna een ander, digt bij de pastorij, in brand gestoken, met het doel, dat de vlammen ook deze zouden vernielen, en hij daardoor de som, waarvoor zijne meubelen verzekerd waren, in handen krijgen. Daarna poogde hij mede de pastorij zelve onmiddellijk in de asch te leggen. Bij deze brandstichtingen kwam een knaap van tien jaren jammerlijk om het leven. Thans ontstond er een gerucht, dat hem als den dader aanwees. Om de verdenking van hemzelven af, en op anderen te leiden, stichtte welti nu, door angst gejaagd, te Mägenwyl, niet ver van daar, op den 6 Februarij, een' anderen nachtelijken brand, die vijf woningen vernielde, en andermaal een menschenleven kostte. Een meisje, namelijk, vlugtte ongekleed uit het ouderlijke huis; maar, hare naaktheid ontwarende, dreef haar de schaamte in hetzelve terug, en, daar de vlam ook dit huis aantastte, werd zij het slagtoffer van het reinste gevoel. Toen hare verminkte overblijfselen ter aarde besteld werden, kon zelfs welti zich naauwelijks van tranen weêrhouden. Twaalf dagen daarna, echter, legde hij weder eene schuur te Wohlenschwyl in de assche, en op den 21 Februarij te Birrhard

[p. 361]

eene woning, bestendig met oogmerk, om afleidende vermoedens te wekken. Maar de maat zijner misdaden was gevuld! Toen hij eens, laat in den nacht, met zwijnenhoeders in de kroeg zat te spelen, verwijderde hij zich voor eene korte poos. Terstond na zijn wederkeeren kwam er brand in het naaste huis. Nu viel het vermoeden op hem. Hij werd in de pastorij gevangen genomen en naar Baden gevoerd. In den aanvang ontkende hij hardnekkig. Herhaalde mislukte pogingen, om uit den kerker te geraken, dienden slechts om den argwaan te versterken. Eindelijk zou men (naar de wetten daar te lande) tot ligchamelijke kastijding overgaan. Bij het falen der derde poging ter ontsnapping, toen verscheidene geregtsdienaars zijnen kerker kwamen bezigtigen, vroeg hij om een verhoor. Thans bekende hij, roover en brandstichter te zijn! Hij wist, zeide hij, wat hij verdiend had, en dat het zwaard des beuls hem verbeidde. Hij verzocht om eene spoedige strafvoltrekking, opdat hij niet tot kleinmoedigheid en wanhoop mogt vervallen, daar hij een verworpen mensch was, en daden bedreven had, die, in zijnen stand als Priester, ongehoord waren. Met name erkende hij zelf zijne laaghartige boosheid daarin, dat hij, na een' der gestichte branden, met die misdaad op zijn geweten, zelf eene dankpreek voor genadige bewaring gehouden, en de door hem tot armoede en ellende gebragte leden zijner gemeente aan het mededoogen derzelve aanbevolen had. - Het uiteinde van dezen mensch was zijner boosheid waardig! Tot aan zijn jongste oogenblik koud en gevoelloos, plaatste hij zelf zich op den stoel, tot de voltrekking der doodstraf bestemd, met eene houding en op eene wijze, die nog op gemak scheen te doelen; en, eenige oogenblikken vóór den doodelijken slag, tot welken hij zelf het teeken wilde geven, nam hij nog een snuifje, en riep een' veldwachter, zijn' bewaker, tot zich, hem de doos, tot een aandenken, schenkende!