Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

Chinesche wijze van vischvangst door waterraven.

De Cormorant, of waterraaf, behoort tot een geslacht van watervogels, dat wel vijftien verschillende soorten telt. Het onderscheidende kenmerk derzelven bestaat in den bijzonderen vorm der pooten. De voorste teen is de langste, met een smal vlies voorzien, terwijl het zwemvlies breed en dik is; de achterste teen is half zoo lang als de middelste, en alle hebben breede, kromme, doch niet scherpe klaauwen, en de middelste teen is als getand, ten einde de gladde prooi, met welke zich deze vogels voeden, hun niet ontslippe. De waterraaf is een uitstekend zwemmer en duiker, en vliegt even goed; en de vraatzucht, van welke zij zelfs haren naam ontleent, houdt de bijzondere eigenschappen, waarmede de natuur haar heeft begaafd, om haren razenden honger te verzadigen, in gedurige werkzaamheid. Zoodra de waterraaf hare prooi ontdekt, schiet zij op dezelve toe met verbazende snelheid, en heeft die terstond gepakt, door middel van de zaagswijze inkervingen van den middelsten teen. Met behulp van den anderen poot brengt zij den visch naar de opper-

[p. 348]

vlakte des waters, en slingert denzelven behendig omhoog, ten einde dien bij den kop te kunnen opvangen; waardoor zij dien kan verzwelgen, zonder dat de vinnen eenigen wederstand bieden. De strot van de waterraaf heeft de eigenschap van zich aanmerkelijk te kunnen uitzetten, bijaldien eenige hinderpaal in het binnenslikken zich opdoe. De waterraaf is zeer gezellig, en, behalve in den paartijd, ontmoet men ze meest bij troepen, dikwijls ook in gezelschap van andere watervogels, die zij niet beleedigt, ten zij hare gulzigheid haar aanzet, om aan dezelve hunne prooi te ontgrissen. Van wege haren ijver en goed geluk in de vischvangst, wordt van dezelve partij getrokken in een ander element, op gelijke wijze als van die van den valk. Faber heeft zulks beschreven. ‘Wanneer men,’ zegt hij, ‘de waterraven van de plaats, waar men haar houdt opgesloten, naar de vischwateren wil overbrengen, blinddoekt men haar, opdat zij onderweg niet schuw worden. Ter bestemde plaatse gekomen, ontdoet men haar van de kap, en, om het onderste van den hals een' lederen riem gebonden hebbende, ten einde zij den gevangen' visch niet doorzwelgen, werpen zij haar in de rivier. Zij duiken terstond onder, en vervolgen daar den visch geruimen tijd, met verwonderlijke vlugheid. Denzelven gegrepen hebbende, komen zij weêr boven, en, dien zachtelijk met de sneb drukkende, slikken zij dien door. Wanneer elk van haar, op die wijze, vijf of zes visschen binnen heeft, roepen de eigenaars haar weêr tot zich op hunne vuist, aan welke roepstem zij gereedelijk gehoor verleenen; en de een na den ander' geeft nu al den gevangen' visch terug, alleen eenigzins gekneusd door de eerste neep bij het grijpen. Het visschen gedaan zijnde, zetten zij de vogels op het boord, maken den strik om hunnen hals los, zoodat de gemeenschap met de maag hersteld wordt, en werpen hun, ten loon, een deel der prooi toe, namelijk aan elk een of twee visschen, welke zij behendig opvangen in den val.’

De vischvangst, hier door faber beschreven, is sinds lang in onbruik geraakt in Engeland, maar wordt nog heden in China uitgeoefend. De Chinesche waterraaf is donkerbruin van boven, beneden wit, met bruin gevlekt en witten hals. Le comte vermeldt deze vischvangst der Chinezen, op hunne meren, aldus: ‘De Cormorants zijn daartoe opgeleid, even als patrijshonden en valken, en één man kan

[p. 349]

gemakkelijk een honderdtal besturen. De visscher brengt hen naar het meer, en plaatst hen op het boord van zijn vaartuig, waar zij stil blijven zitten en geduldig zijn bevel afwachten. Op de geschikte plaats gekomen, vliegt elk hunner, op het eerst gegeven teeken, naar onderscheiden kant, ter vervulling van de hem opgelegde taak. Vermakelijk is het, te zien, met welk eene schranderheid zij het meer als 't ware onder zich deelen, wanneer zij aan het werk zijn. Zij vliegen rond, dompelen onder, komen honderdmaal weêr boven, tot dat zij eindelijk hunne prooi betrapt hebben. Zij grijpen die dan met den bek in het midden, en brengen die, zonder missen, aan hunnen meester. Als de visch te groot is, verleenen zij elkander wederzijds bijstand; de een vat hem bij den kop, de ander bij den staart, en zoo brengen zij denzelven gezamenlijk naar de boot. De visscher steekt hun nu een van zijne lange roeiriemen toe, op welke zij zich nederzetten, en, van hunne vracht ontheven, vliegen zij terstond weêr weg, om hunne jagt te hervatten. Zijn zij vermoeid, hij laat hen eene poos uitrusten; maar nooit worden zij gevoed vóór dat hun werk volbragt is. Op deze wijze zorgen zij voor een' rijkelijken disch; maar hunne natuurlijke gulzigheid kan zelfs door opvoeding niet bedwongen worden. Daarom hebben zij altijd, terwijl zij visschen, een' strik om den hals, om te voorkomen, dat zij hunne prooi verzwelgen, naardien zij anders op eens zichzelve zouden verzadigen, en hunne jagt staken, zoodra zij hunnen buik gevuld hadden.’