Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1835

Herinneringen, Indrukken, Gedachten en Tafereelen, opgedaan gedurende eene Reize naar het Oosten (1832-33), of Aanteekeningen van een' Reiziger, door Alphonse de Lamartine, Lid der Fransche Akademie. Iste Deel. Te Breda en Amsterdam, bij F.P. Sterk en L. van Bakkenes. 1835. In gr. 8vo. XII en 294 bl. f 2-90.

In de Bredasche Courant van 3 Sept. 1835 werd reeds eene kernachtige beoordeeling van het eerste deel dezer Reis geplaatst; met hetgeen daarbij wordt aangemerkt, kan Recensent zich hoofdzakelijk vereenigen, vooral wat het eenzijdige en zonderlinge van lamartine's oordeelvellingen over de overblijfselen der Grieksche Bouwkunst betreft. Met grond zijn ook eenige onnaauwkeurigheden, zoo in de vertaling van het proza, als in de over het algemeen niet ongelukkige navolging der ingevlochtene dichtstukken, in dat nieuwsblad aangewezen. Wij meenen verpligt te zijn, de volgende aanmerkingen op de overbrenging der gedichten hier nog bij te voegen, daar deze feilen door den Recensent in voornoemde Courant (hoezeer zijn de dagbladen van hunne oorspronkelijke, eigenaardige bestemming afgeweken!) schijnen over het hoofd gezien:

Wij lezen bl. 86:

Voor nog mijn denken rijpte, en 's levens steile baan
Nog onbekend was aan het knaapjen, dat, bij 't spelen
Aan moeders knieën, zich vervaren liet of streelen
Door hersenschimmen, enz.

Dit zou beteekenen: vóór nog mijne denkenskracht rijp werd, en vóór nog de baan des levens onbekend was aan het knaapje enz.; doch de meening is blijkbaar: vóór dat de levensbaan bekend was. De zin vordert derhalve deze of soortgelijke verandering:

Vóór nog mijn denken rijpte, en 's levens steile baan
Bekend was aan den knaap, die, bij 't onschuldig spelen
Aan moeders knieën, zich vervaren liet of streelen
Door hersenschimmen, enz.

[p. 654]

Bl. 87 staat er, midden onder de Alexandrijnen:

Geen schettrend krijgsgeschrei, geen trillend snarenruischen
Der heilge Harp, geen toon, die 't ziedend bruischen, enz.

Lees den laatsten regel, tot behoud der maat:

Der Godgewijde harp, geen toon, die 't ziedend bruisen, enz.

De Vertaler bevlijtige zich dus, in het volgende deel oplettender en getrouwer te zijn. Aan bekwaamheid, indien hij zich de noodige moeite getroost, schijnt het hem niet te ontbreken; en, niettegenstaande de aanmerkingen, welke op het oorspronkelijke kunnen gemaakt worden, bezit het zoo vele schoonheden van stijl, beschrijving en gedachten, dat de overbrenging de inspanning des Vertolkers wel waardig is.