Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1834

[p. 668]

Eenige bijzonderheden uit den levensloop van Henriëtte Sonntag.

Deze door gansch Europa vermaarde Zangeres werd in 1808 te Koblenz geboren. Hare ouders waren beiden Tooneelspelers, en bestemden het begaafde kind vroegtijdig voor het tooneel. Op haar vijfde jaar verscheen zij voor de eerste maal in het openbaar te Frankfort, in de Opera het Vrouwtje van den Donau, als de kleine Salome, en op haar achtste bezat zij reeds veel kunstvaardigheid in den zang. In 1817 stierf haar vader, en zij volgde nu hare moeder, eene bekwame Tooneelspeelster, naar verscheidene Duitsche schouwburgen. Bij haar verblijf te Praag viel haar een grondig zangönderrigt ten deel in het voortreffelijk Conservatorium; waarop zij in haar twaalfde levensjaar met groote toejuiching aldaar het tooneel betrad, en kort daarna te Weenen aan de Duitsche Opera geëngageerd werd, zich niet minder onderscheidende aan de Italiaansche. Hier vond zij in de vermaarde fodor-mainville een model, dat met de edelste uitdrukking de verwonderlijkste buigzaam- en vaardigheid van stem verbond. Zij werd weldra eene ijverige leerlinge dezer groote kunstenaresse, wie de eere toekomt, haar gevormd te hebben, zoo wel wat de school betreft, als met opzigt tot het bestuderen der rollen. Sonntag speelde en zong Semiramis, Desdemona, Rosine en hare overige beste partijen geheel in den smaak van fodor, welke zij ook haar betooverend mezza voce had afgeluisterd.

Na de ontbinding der Opera te Weenen, in 1824, gaf zij gastrollen te Leipzig, waar zij inzonderheid in die van Euryanthe ongemeene geestdrift verwekte. Maar haar eigenlijk schitteringstijdperk begon eerst met haar optreden te Berlijn, waar zij, benevens hare moeder en jongere zuster, aan den Koninklijken schouwburg geëngageerd werd. De gansche stad verdrong zich naar de Opera, om de, door hare stem, zoo wel als door haar beminnelijk vookomen, betooverende Zangeres te hooren en te zien. Het geheele publiek was verrukt; zij won aller harten, en de Dichters wedijverden, om haar in liederen en sonnetten te bezingen. Er verscheen zelfs een Roman over haar, onder den titel: henriëtte, de schoone Zangeres, waarschijnlijk van rellstab. Zij

[p. 669]

gaf den Dagbladschrijvers aanleiding tot onderlingen twist, maar bleef desniettemin de lievelinge van Berlijn en van het Hof, hetwelk haar tot Koninklijke Hof- en Kamerzangeres benoemde.

In den zomer van 1826 reisde zij naar Parijs, waar zij desgelijks met de grootste geestdrift ontvangen werd. Zij keerde over Frankfort en Weimar naar Berlijn terug, en werd kort daarna, voor twee jaren, aan de Italiaansche Opera te Parijs geëngageerd. In 1827 verliet zij Berlijn, en zong vervolgens in de Italiaansche Opera te Londen en te Parijs. In 1830 verliet zij Parijs, waar ook de Koninklijke Familie haar met veel onderscheiding had bejegend, en betrad wederom het Berlijnsche tooneel. Doch, reeds tijdens haar verblijf te Londen en te Parijs, was zij, in 't geheim, met den Graaf rossi, Geheimschrijver bij het Sardinische Gezantschap, gehuwd. De geboorte van een kind uit dezen echt werd vooreerst verborgen gehouden; maar er liepen kwaadaardige vertellingen rond, en reeds had het gerucht de halve waarheid verbreid, toen nog altijd de openbaarmaking van den echt achterbleef. De Zangeres wilde nog eerst eene reis, als Concertzangster, door Europa doen, en alleen te Berlijn het tooneel betreden. Deze hare laatste reis geleek een triomstogt. Onbeschrijfelijk was de ontroering des publieks te Berlijn, toen zij daar, op den 19 Mei 1830, met de rol van Semiramis hare theatrale loopbaan besloot. Nog zong zij te Petersburg en te Moskou met schitterend gevolg, en keerde vervolgens over Hamburg naar de Nederlanden terug. Nadat nu de echtverbindtenis in het openbaar was verkondigd, bleef zij met haren Gemaal te 's Hage wonen. Hare levensomstandigheden zijn allergelukkigst, welke geruchten van het tegendeel deswege mogen geloopen hebben.

Als Operazangeres vereenigde zij, met de bekoorlijkste jeugdige gestalte, de gemakkelijkste en bevalligste voordragt. Reeds van hare vroege jeugd aan was haar een zeldzame omvang van stem eigen, benevens de gaaf, om alle moeijelijkheden, als ware het een spel, te boven te komen. Hare toonen waren liefelijk, helder en zuiver; hare stem ongemeen buigzaam; hare voordragt juist, bevallig en vol uitdrukking; hare daarstelling sierlijk, wegslepend, betooverend. Zij verstond het eenvoudige, kunstelooze gezang even goed, als de loopen en versieringen der nieuwere Italiaansche school. Inzonderheid verwekte haar fluitgelijkend pianissimo mezza

[p. 670]

voce algemeene bewondering. In naïve, schertsende en lieftalige rollen, en in den Italiaanschen zang, streefde zij de grootste Zangeressen op zijde, welke zij in smaak en vinding, alsmede in het portamento en de passages, nog overtrof, waarbij hare zeldzame talenten door een zeer behagelijk spel nog verhoogd werden. De rollen, in welke zij bovenal schitterde, zijn: Rosine in den Barbier, de Italiaansche te Algiers, Euryanthe, Agathe in het Vrijschot, de Prinses in Jean de Paris, Donna Anna in Don Juan, de Sneeuw, Sophia in Sargines, Asschepoester, Carolina in het geheime Huwelijk.