Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1834

Aankomst van Napoleon op het eiland St. Helena.

(Naar het Engelsch van t.h. brooke, Esq., History of the Island of St. Helena, etc. London, 1824.)

Het zoude moeijelijk zijn, de verwondering te beschrijven der bewoners van dit kleine Eiland, toen de oorlogssloep Icaurus voor St. Helena aankwam, en de tijding bragt, dat napoleon buonaparte gevangen genomen, en nog maar weinige dagen zeilens van dat Eiland verwijderd was. Doch hoe verwonderd de bewoners ook waren over deze onverwachte gebeurtenis, zoo waren zij niet minder bekommerd over de gevolgen, welke er voor hen uit zouden ontstaan, dat St. Helena bestemd werd tot eene gevangenis voor den Exkeizer. De Gouverneur wilks had deswege nog hoegenaamd geen berigt ontvangen, noch officieel, noch onderhandsch, en de Kapitein zoowel als de Officieren van den Icaurus wisten niets anders van de voorgenomene beschikkingen, dan alleen, dat het 2de Bataljon van het 58ste Regement ingescheept was op het eskader, dat buonaparte begeleidde. De gevolgtrekking, die men er uit afleidde, was, dat het Eiland zoude komen onder het onmiddellijk bestuur van de Kroon; en verschillend waren de gissingen omtrent de wijze, waarop door het Engelsch Gouvernement zoude worden beschikt over de Burgerlijke en Militaire Autoriteiten, welke door de Compagnie waren aangesteld. Doch daarbij bleek het ten duidelijkste, hoezeer men deel nam in het lot, dat den Gouverneur konde wachten, en hoezeer men vreesde voor de verwijde-

[p. 175]

ring van een man, die, door bevredigende, billijke en verlichte maatregelen, de achting en eerbied zijner onderhoorigen had verworven. Weinige dagen, echter, maakten een einde aan die onzekerheid.

Op den 15 October 1814 liet Z. M^s. schip Northumberland, voerende de vlag van den Vice-Admiraal Sir george cockburn, op de reede het anker vallen, aan boord hebbende den verwachten buitengewonen persoon, met en benevens den Maarschalk bertrand en de Gravin zijne Echtgenoote, den Graaf en de Gravin montholon, den Generaal gourgaud, den Graaf las casas met zijn' zoon, en acht bedienden.

De Vice-Admiraal landde dadelijk, en, na eene zamenkomst met den Gouverneur wilks, keerde hij terug aan boord, begeleid door dezen laatsten, die een bezoek van pligtpleging bij napoleon aflegde.

Men had nu de zekerheid bekomen, dat St. Helena zoude blijven in de magt en onder het bestuur der Compagnie, maar onderworpen aan zoodanige tusschenkomst der wetgeving en der Ministers van den Koning van Engeland, als noodig mogt zijn ter bereiking van het voorgestelde doel, gedurende den geheelen tijd, dat het Eiland eene zoo belangrijke bestemming zoude behouden. 's Konings Ministers, als verantwoordelijk aan de natie en aan Europa voor de veilige bewaking van napoleon, moesten diensvolgens ook de magt hebben, om dengenen aan te wijzen, aan wien die bewaking konde worden opgedragen; ook oordeelde men het noodzakelijk, dat die zelfde persoon zoude worden bekleed met het Burgerlijk en Militair oppergebied op het Eiland.

De Luitenant-Generaal Sir hudson lowe daartoe zijnde uitgekozen, benoemde de Raad van Directeuren der Compagnie denzelven tot Gouverneur van St. Helena, om den Gouverneur wilks te vervangen. Tot aan de overkomst van den nieuw benoemden Gouverneur werd de bewaring van napoleon uitsluitend opgedragen aan Sir george cockburn, welke den Staatsgevangene had overgebragt; en daar nu alle militaire maatregelen meer of min met die bewaring in verband moesten worden gebragt, zoo verkreeg deze ook tijdelijk het opperbevel over de troepen.

De aankomst van het gezegde Bataljon, met detachementen van andere troepen, bragt de bepaling in werking,

[p. 176]

waarbij het algemeen Martiaal gezag werd overgebragt van het Gouvernement der Compagnie op den oudsten Officier, dienst doende op het Etablissement, en alzoo op Sir george bingham, de oudste aanwezige Kolonel, doch welke zich niettemin, uit hoofde der omstandigheden, altijd als ondergeschikt bleef beschouwen aan Sir george cockburn.

Eene dusdanige verandering in den toestand van het Eiland ging natuurlijk vergezeld van groote en buitengewone uitgaven, voor welker bestrijding tusschen de Kroon en de Compagnie bepaald werd, dat de Compagnie jaarlijks eene som zoude betalen, gelijkstaande met de gemiddelde lasten van de drie voorgaande jaren, en dat alles, hetgeen daarenboven benoodigd was, zoude worden bekostigd door de Kroon.

Op den avond van den 17 October landde napoleon. Hij ging te voet naar het huis, dat voor zijne ontvangst was in gereedheid gebragt, vergezeld van Sir george cockburn, en in tegenwoordigheid van een' zoo grooten toevloed van menschen, als misschien nooit te voren op St. Helena had plaats gehad.

Vroeg in den volgenden morgen verliet napoleon te paard de stad, en reed, in gezelschap van Sir george en Graaf bertrand, naar Longwood, alwaar hij het ontbijt nam met den Kolonel en Mevrouw skelton. Men merkte op, dat hij zijn genoegen te kennen gaf over de keuze der plaats voor zijn toekomstig verblijf, alsmede dat hij verlangde dadelijk bezit te nemen van het huis. Hij werd echter weêrhouden van daarop aan te dringen, toen men hem het ongerijf voorstelde, 't welk het gezin van den Luit.-Gouverneur zoude ondervinden, bij eene zoo plotselinge ontruiming. Hij keerde toen terug naar de stad; maar, stilhoudende aan de plaats, genaamd de Braamstruiken, alwaar het verblijf was van den Heer balcombe, verlangde hij dáár te verblijven, en een zomerhuis, hetwelk afgezonderd van het woonhuis gelegen was, te betrekken, tot dat Longwood voor zijne ontvangst in gereedheid zoude zijn gebragt. Aan dit verlangen werd dan ook dadelijk voldaan. Aldaar bragt napoleon menigwerf den avond door in gezelschap van de familie des huizes, bestaande uit den Heer en Mevrouw balcombe en twee dochters, van welke de eene 16 en de andere 14 jaren oud

[p. 177]

was. In zeer korten tijd was de terughouding, welke in hunnen omgang plaats had, geheel en al geweken, en namen ook de jonge Dames, ten opzigte van den voormaals zoo magtigen beheerscher van het vaste land van Europa, geene meerdere pligtplegingen in acht, dan die bij elken anderen meer gewonen gast gebruikelijk zouden zijn geweest.