‘... die het zwaard nemen, zullen door het zwaard omkomen.’
matth. XXVI:52.
Wie treedt daar somber, langzaam heen,
Met speer en schild en zwaard?
Dat is geen menschlijk wezen, neen!
Dat is geen teelt der aard'.
Hoe huivert ieder, waar hij komt,
En jammert, waar hij gaat!
De rouw breekt aan, de vreugd verstomt; -
Dat is de Geest van 't Kwaad.
Terug, terug! - hij werpt een' blik,
Een' aadlaarsblik in 't rond,
En alles trilt en rilt van schrik;
Één klagt in aller mond.
Hij wenkt zijn dienaars snel bijeen,
En stelt ze rij aan rij;
Terug! - de Geest des Kwaads verscheen;
O Almagt, sta ons bij!
Een duistre wolk daalt van omhoog;
't Is 't rouwfloers over de aard';
En feller moordlust vlamt in 't oog,
Bij 't schittren van het zwaard.
Het zwaard - en dat in 's broeders hand;
Het zwaard - en dat ontbloot,
Dáár, waar de liefde in 't harte brandt,
En God zijn rijk ontsloot!
Het zwaard - waar zooveel jammer knelt,
Waar zooveel rampen zijn,
Waar menig ziel in wee versmelt,
En 't hart verstikt in pijn!
Is dan der gruwlen tal te min?
Draagt elk geen last van leed?
Roept gij den Geest des Afgronds in,
Als waar' hij niet gereed?
[pagina 627]
[p. 627]
Hij kent uw stem, verblind geslacht!
Hij kent dat vreeslijk zwaard;
Gij roept - hij komt; de dag wordt nacht,
En - bloed golft over de aard'!
Gij roept - hij laat zijn Geesten los,
Als hongrig roofgediert',
Dat loeit naar buit, door veld en bosch,
Terwijl de noodstorm giert.
Gij roept - hij naakt, en trapt en plet
En kneust en wondt en splijt,
Waarheen hij de ijzren voeten zet,
En stookt nog feller strijd.
Hij bouwt zijn lijktrofeën hoog;
De stroomen worden bloed;
De moordlust vlamt in 't rollend oog,
En dat heet - heldenmoed!
Om Godswil, Broeders! klopt geen hart
U in de steenen borst?
Is weelde en wellust in die smart?
Lescht ge in dat bloed uw' dorst?
Neen, Broeders! neen, dat is de leus
Van Gods Gezalfde niet;
Hij leerde u beter, schooner keus;
O Broeders! ‘komt en ziet!’
Hij wil geen zwaard, maar liefde en vreê;
Zijn jonger wil geen moord,
Maar 't: ‘Meester! deel Uw' geest ons meê!’
Is 't bidden, daar gehoord.
Hij, Vredevorst, wil liefde en trouw;
Zijn vloek kleeft aan het zwaard; -
Zoo rijz' de schoone tempelbouw
Van 't Godsrijk hier op aard'!
Hij roept slechts dáár de volken zaam,
Waar 't krijgsvuur wordt gedoofd,
En zegent ze in Gods grooten naam,
Hij, aller Vriend en Hoofd!
Rotterdam. b.t. lublink weddik.
[pagina 628]
[p. 628]
[De Redacteur vermeent, zijne erkentenis voor de vereerende onderscheiding, hem door de bevallige overbrenging van dit stukje bewezen, niet beter te kunnen betoonen, dan door derzelver mededeeling in dit Tijdschrift; en tevens, de waardij dier overbrenging het meest te doen uitkomen, door het Nederlandsche voorop te zenden, hetwelk in der tijd, uit plaatsgebrek, op het omslag werd geplaatst.]
Auteursrechtvrij