Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1833

Uitstapje op het meer Michigan.

Twee Amerikaansche Ingenieurs, de Heeren warran en goldsmith, door eene Maatschappij naar het meer Michigan gezonden, om eene plaatsbeschrijving van een gedeelte der landen, die de Michillimackinack besproeit, op te maken, deelen daarvan bijzonderheden mede, waaruit wij het volgende overnemen:

Ofschoon deze zending niet zonder gevaren was, en wij met vele moeiten te kampen hadden, denken wij echter steeds met genoegen daaraan - zoo afwisselend, zoo nieuw, zoo schilderachtig waren de tooneelen op de plaatsen, die wij bezochten. Reeds is het een jaar geleden, dat wij terugkeerden, en nog veroorzaakt de herinnering ons de levendigste aandoeningen.

Aan ons eigenlijk werk besteedden wij slechts weinige uren van den dag; de overige tijd diende ons, om uitstapjes te doen op de meren of rivieren, wier wateren, takken en gesteldheid wij moesten onderzoeken. Dit gedeelte van onze taak bragt vooral toe, om eene uitlandigheid van zes maanden aangenaam voor ons te maken en de bezwaren van eene zoo moeijelijke reis te verligten. De boot, welke ons gedurende al dien tijd heeft overgevoerd, was het werk van Indianen. Om de menigvuldige diensten, welke wij van dit vaartuig hadden, moeten wij er iets meer van zeggen. De boot was zeer ligt, geheel waterdigt en bijzonder goed gebouwd, zoodat wij er ons over moesten verwonderen. Drie dennen planken, verbonden of liever zamengenaaid met riemen en van buiten bekleed met huiden van den alligator of Amerikaanschen krokodil, waren voldoende, om aan dezelve eene vastheid te geven, die niets te wenschen overliet. Ofschoon vrij wat beladen door het gewigt onzer personen, scheen de boot naauwelijks de oppervlakte des waters te roeren. Dezelve diende ons beurtelings tot tent en tot vaartuig. Des avonds

[p. 166]

haalden de Indianen die op den oever, en met bijvoeging van eenige boomtakken hadden zij er in weinige oogenblikken eene zeer goede hut van gemaakt. Zoo de loop der rivier, die wij moesten onderzoeken, werd afgebroken door eenigen waterval, namen onze gedienstige roeijers de boot op hunne schouders, en bragten dezelve weder te water, waar de stroom bevaar was. Twee snaphanen, onze werkdoozen, eenig keukengereedschap en twee beerenvellen maakten al onze bagaadje uit. Wij voerden geen' anderen voorraad mede. De meren en rivieren verschaften ons visch en helder drinkwater - de jagers voorzagen ons van wild, en kramers bragten ons van tijd tot tijd pekelspek, wiskey en tabak. Bovendien vonden wij iets, dat wij geenszins konden verwachten, en dat ons echter van zeer groot nut was, namelijk wilde rijst (zizania aquatica, wild waterkoren), die overvloedig groeit op bijna al de waterplassen, welke wij bezocht hebben. Deze soort van rijst heeft nog aangenamer smaak, dan die in Carolina wordt gekweekt, en bevat meer voedende deelen. De plant, waaraan te onregt de naam van wilde rijst is gegeven, heeft ondertusschen geene andere overeenkomst met de gewone rijst, dan dat dezelve, even als deze, in het water groeit. De aar gelijkt meer naar die van wilde haver. Het gewas tiert welig in stilstaande of moerassige wateren, waarvan de bodem bestaat uit zand en vette plantaarde. De stengel wordt van vier tot twintig voeten lang, naar mate van de diepte des waters, waarin de plant groeit; maar de kortsten geven gewoonlijk de beste en meeste vrucht. De manier, waarop wij dezelve, naar het voorbeeld der Indianen, inzamelden, was bijzonder, en verdient nog vermeld te worden. Terwijl onze roeijers, achter in de boot geplaatst, dezelve met kracht in de rijstvelden deden loopen, greep een onzer de halmen en trok ze binnen boord, en dan sloeg de andere daarop met stokjes, om er de korrels te doen uitvallen. De halmen zitten digt bij elkander, en zijn zoo wél geladen, dat wij soms in een kwartier uurs ons vaartuig konden vullen. Onze Indianen dischten ons de rijst vervolgens in water gekookt of onder de asch geroosterd op; maar wij vonden de spijze, hoe dan ook toebereid, altijd zeer smakelijk. Wanneer wij dus het geluk hadden, dat wij des avonds bij dit geregt eenig stuk wildbraad en een glas rum konden voegen, liet ons maal niets te wenschen over, en wij bleven dikwerf bij het vuur van onze veldhut tot laat in den nacht zitten kouten.

[p. 167]

Doch niets was voor ons zoo verrukkelijk, als het schouwspel, dat het opkomen der zon ons aanbood. Dan zag men overal leven en beweging - de plantenwereld schitterde met de prachtigste kleuren, en de dieren drukten, elk op zijne wijze, het genoegen uit, dat de terugkomst van het zonnelicht hun veroorzaakte. Maar zoodra de mensch op dit tooneel verscheen, werd deze vreugde, dit leven vervangen door droefheid en dood. Gewoonlijk was het meer op dit uur bedekt door eene menigte zwanen, eenden, talingen en andere watervogels, die de eerste stralen der morgenzon met veelstemmig wanluidend geschreeuw begroetten. Aan de boorden van het meer bragten de Indianen hunne booten dan in gereedheid, om de inzameling van rijst te doen, en de jagers stonden met hunne vuurwapenen in de hand, wachtende op een gunstig oogenblik, om op hunne prooi aan te vallen. Het gejuich der vreugde verwisselde weldra met klaagtoonen, en daarop volgde eene lange stilte, die slechts nu en dan werd afgebroken door de sidderende beweging der vleugels van de verschrikte vogels en door het losbranden der jagtgeweren. Zoodra men het eerste schot hoorde, verhief zich van de oppervlakte der wateren eene lange krullijn, zwart, rood, wit of helder blaauw, naar gelange van de verschillende groepen vogels, die dezelve uitmaakten. Eerst zweefden die waterbewoners op eene grootsche wijze boven onze hoofden, maar namen vervolgens de vlugt naar de bosschen of naaste bergen. Van tijd tot tijd geraakte een ongelukkige gekwetste, wien de krachten begaven, van den troep af, en viel dood op den oever neder. Maar niet alle vogels vlogen te gelijk uit het water op; de stoutsten, of misschien de traagsten, bleven zich vermaken, zonder zich te verontrusten om het vertrek van hunne makkers, tot dat zij, door de jagers in de booten verontrust, en bemerkende, dat de plaats niet meer te houden was, het water ook verlieten, en door versneld vliegen zich bij de menigte der vlugtenden zochten te voegen.

Evenwel zijn het lood en de pijl der menschen niet de eenige vijanden, welke de watervogels alhier te vreezen hebben; de alligators of kaimans doen bun bovendien ook den oorlog aan. Wij stonden verbaasd over de vraatzucht dezer gedrogten. Geen vogel wordt gespaard, wanneer hij onder het bereik van het verschrikkelijk dier valt, dat allerlei listen gebruikt, om zijne prooi te vermeesteren. Men zou zeg-

[p. 168]

gen, dat de woede van dit geslacht zich alleen of inzonder heid bepaalt tot het pluimgedierte. Gedurende onzen togt zijn wij meermalen onmiddellijk deze monsters voorbijgevaren, zonder dat zij eenige poging deden, om ons aan te vallen. De Indianen hebben ons verzekerd, dat de meesten zich tegen de menschen niet woest en vraatzuchtig toonen. Inderdaad, wij hebben het met ontzetting aanschouwd, hoe kinderen zich vermaakten met hun op den rug te springen, en dan weder in hunne van uitgehoolde boomstammen vervaardigde schuitjes stapten; terwijl de alligators evenwel aan dezelven geen kwaad zochten te doen.