Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1833

[p. 162]

De Russen in Peking, en de groote muur.

Onder alle volken van Europa hebben alleen Russen het voorregt, dat zij in de hoofdstad van China zich mogen vestigen. De oorsprong van deze vergunning is de volgende. In de laatste helft der zeventiende eeuw strekten de Kozakken, welke Siberië aan den schepter des Czaars onderwierpen, hunne veroveringen zeer verre in het oosten uit, en bemagtigden ook een gedeelte van het land boven de rivier Amur. De in China heerschende Mandschu-Keizers meenden op deze landstreek, als tot hun gebied behoorende, aanspraak te mogen maken, en verlangden derhalve van de Russen derzelver ontruiming; daar echter hunne voorstellingen vruchteloos waren, namen zij hunne toevlugt tot geweld. Verscheidene door de Russen aan de Amur opgerigte vestingen moesten zich overgeven, en het Mandschu-leger maakte bij die gelegenheid zeer vele krijgsgevangenen. Deze werden naar Peking opgezonden en in de dorpen rondom de stad verdeeld. Bij het vredesverdrag bepaalde men vervolgens, dat het aan iederen Rus vrijstaan zoude, om naar huis te keeren of te blijven. Daar de meesten zich gevestigd en aan Chinesche vrouwen verbonden hadden, kozen zij het laatste, en werden alzoo onderdanen des Keizers van China. Na verloop van tijd echter maakte het Petersburgsche Hof er eene gewetenszaak van, dat het zoo vele Christenen in een Heidensch land liet, en wist derhalve in een handelsverdrag van 1727 te bedingen, dat in Peking een klooster en eene kerk opgerigt, en alle tien jaren, tot heil der zielen van Ruslands oude onderdanen, vier monniken met eenen Archimandriet derwaarts gezonden zouden worden. De Keizer van China had uit de voormalige Russen een garde-bataillon gevormd, en dit bestaat nog heden ten dage, onder den naam van Russische Compagnie. Met de monniken zouden telkens vier jonge lieden naar Peking komen, om zich in de Chinesche en Mandschu-taal te oefenen, ten

[p. 163]

einde als tolken te kunnen dienen. Sedert dien tijd hebben de bezendingen van monniken en studerenden regelmatig plaats gehad. Langs dezen weg heeft Rusland gemeenschap met China. De Russen in China worden door Rusland en China gezamenlijk bezoldigd. Zij mogen echter geene briefwisseling met hun vaderland houden. Alle vijf of zes jaren komt er een Russisch opziener, en brengt hun geld en berigten.

De Archimandrict hyacinthus, die van 1807 tot 1821 aan het hoofd der in Peking gevestigde Russen stond, heeft een werk over Mongolië in de Russische taal uitgegeven. Daarin wordt onder anderen over den grooten Muur het volgende gezegd, dat welligt aan dezen en genen onzer Lezers niet geheel onbelangrijk zal voorkomen.

Deze ongemeen groote muur was voor Europeanen steeds een voorwerp van bewondering. Men heeft echter de opgaven dienaangaande wel eens overdreven. Belangrijk blijft echter altijd eene bevestigde linie van die uitgestrektheid, welke een geheel rijk tegen de invallen van naburen moet beveiligen. Deze muur, welken de Chinezen den muur van tienduizend stadiën noemen, is geenszins, zoo als men lang in Europa geloofd heeft, op eenmaal gebouwd geworden; en die er thans staat, is op vele plaatsen niet meer dezelfde, als de oude. In het eerste gedeelte van de vierde eeuw vóór onze jaartelling bestonden in het noordelijk China drie Koningrijken, Thsin, Tchao en Yen, grenzende aan het tegenwoordige Morgolië, waarin toen Turksche en andere volksstammen zich ophielden. Tegen de invallen dier horden moesten de beheerschers der genoemde drie Koningrijken hunne landen beschermen. De Koningen van Thsin versloegen de Turken, en bouwden eenen muur van het noordelijk Lin-tao fou tot aan de rivier Houang-ho, ter plaatse, alwaar dezelve in China komt en de gewesten Chen-si en Chan-si van elkander scheidt. De Koning van Tchao verdreef ook zijne onrustige naburen, en liet in het jaar 307 vóór onze jaar-

[p. 164]

telling eenen muur van Houang-ho tot aan de grenzen van het tegenwoordige landschap Tchy-li bouwen. Eindelijk versloeg ook de Koning van Yen de Turken, en zette den muur voort tot aan de oostelijke zee.

In de derde eeuw vóór christus vereenigde Keizer thsin-chi-houang-ti met zijn rijk Thsin alle andere rijken in China, en beval in 214, na eenen hardnekkigen tienjarigen krijg tegen de Turken, zijnen veldheer mung-tian, onderzoek naar de oude muren te doen, en die met elkander te laten verbinden. Het verbazend groote muurwerk heeft sedert nog menige verandering ondergaan; het gansche gedeelte namelijk van Houang-ho tot aan de noordwestelijke punt van China dagteekent eerst van de vijftiende en zestiende eeuw. De Geleerden in Europa verkeerden dus in eene dwaling, wanneer zij de berigten van den beroemden Venetiaan marco polo in twijfel trokken, en wel deswege, omdat hij noodwendig door den grooten Muur in China had moeten komen, en, ware de door hem beschrevene reis werkelijk gedaan, hij zeker van dezen muur wel gesproken zou hebben. Doch marco polo kwam in de dertiende eeuw aan de noordwestelijke punt in het land, en kon geenszins van den muur spreken, welke zich toen zoo verre nog niet uitstrekte en ook thans aldaar slechts uit een' aarden wal bestaat.

Van Pater hyacinthus vernemen wij, dat ook de oostelijke helft des muurs, van Houang-ho tot aan de zee, omstreeks het midden der zestiende eeuw, nieuw gebouwd zijnde, dertig jaren later reeds verbeterd heeft moeten worden. Volgens hem is de gewoonte, om vestingen uit gebakken en anderen steen te maken, eerst onder de dynastie ming, in de veertiende eeuw, opgekomen; vroeger bestonden de wallen der steden en vestingen slechts uit kleiaarde. Men moet zich dus niet verbeelden, dat de oude groote muur uit gebakken of gehouwen steen bestaan hebbe. Voor het overige blijkt, dat dezelve onder thsin-chi-houang-ti in één' zomer gebouwd werd. Men zal hierover zich minder

[p. 165]

verwonderen, als men weet, dat in China bij elke onderneming vooraf berekend wordt, hoe veel een arbeider in één' zomer kan afdoen. Na deze berekening brengt men zoo vele menschen bij elkander, als men noodig heeft. Voor aanvoering van bouwstoffen en levensmiddelen, ten behoeve van de werklieden, is telkens reeds vooraf gezorgd.