Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1833

De Prairie of grazige Woestijn van Noord-Amerika. Door den Schrijver van the Pioneers, the last of the Mohicans etc. In II Deelen. Vrijelijk uit het Engelsch vertaald. Te Leyden, bij A. en J. Honkoop. 1832. In gr. 8vo. Te zamen 752 Bl. f 6-30.

Cooper, de schrijver van dezen roman, is reeds gunstig bekend bij onze landgenooten door de vertaling van zijnen Spion en andere werken. Reeds het tooneel, waarop hij den lezer in dit verhaal overbrengt, wekt de belangstelling op. In de wijde en onbewoonde vlakte ten westen van het oude grondgebied der Vereenigde Staten zwerft het talrijke huisgezin van den grenstrooper Ishmael Bush, die, liever dan in de meer bewoonde landen zich langer aan het gezag der wet te onderwerpen, verder af eene woonplaats gaat zoeken, waar de eenzaamheid der woestijn meer gelegenheid aanbiedt tot voldoening aan de teugellooze geaardheid van hem en zijne zonen. Bij hem had zich gevoegd zijn schoonbroeder Abiram White, een beruchte menschendief, die een rijk Spaansch-Creoolsch meisje, door hem geroofd, op hoop van een groot losgeld, als gevangene met zich voerde. Haar verloofde, een Amerikaansch Officier Midleton, haar op het spoor gekomen zijnde, volgt haar in de woestijn, en door de hulp van eenen eerwaardigen grijsaard, die, te zwak om langer het geweer tot de jagt te hanteren, thans eenzaam zich als Strikkenzetter geneerde, en van den wakkeren Paul, den Bijenmelker, gelukt het hem, zijne geliefde te verlossen; terwijl de snoode menschendief, die intusschen ook nog een' der zonen van Ishmael verraderlijk had doorschoten, in eenen schandelijken dood loon naar werken ontvangt. Menigvuldig en verschillend zijn de gebeurtenissen, waardoor dit verhaal afgewisseld wordt. Nu eens wordt in eenen nachtelijken overval het vee van den grensstrooper door de wilde Sioux geroofd,

[p. 449]

dan weder geraken de grijsaard en zijne vrienden gevangen door dit gespuis, of wonen een gevecht bij tusschen de wilde volksstammen der Pawnee-loups en der Tetons, genieten gastvrijheid bij de wilden, varen op eene uitgespannen ossenhuid, of trekken te paard over rivieren, en wat al meer van dien aard den zwerver door eene woestijn kan wedervaren. Het verhaal houdt ook, door het raadselachtige van den eindelijk te verwachten afloop, de nieuwsgierigheid tot het laatste toe gaande. Belangwekkend zijn vele der in hetzelve voorkomende karakters; terwijl wederom andere dienen, om het meer ernstige vrolijk af te wisselen. Tot eene proeve deelen wij een gedeelte mede van een dischgesprek van den ouden Strikkenzetter en zijnen vriend Paul, den Bijenmelker:

‘Daar waren, aan den lagen oever van eene beek, twee lieden in gesprek over de smakelijkheid van een edel bisons bilstuk, dat met de uiterste oplettendheid, zoo als het verdiende, was toebereid. Het was kunstmatig van de aanpalende minder edele vleeschdeelen afgescheiden, in het harige vel, dat de natuur verschafte, gewonden, en behoorlijk aan de hitte van een' gebruikelijken onderaardschen oven onderworpen. Daarna lag het in al de gewone glorie der keuken van de Prairie voor deszelfs bezitters. Het kon zich, in smoutigheid, malschheid en wildsmaak, eene besliste meerderheid aanmatigen boven de geregten der vermaardste koks van Europa, ofschoon het verre was van kunstmatig bedropen te zijn. De twee gelukkige stervelingen, die een' maaltijd houden mogten, waarbij gezondheid en eetlust de smakelijkheid van het heerlijke voedsel der Amerikaansche woestenij nog verhoogden, schenen voor hun voorregt geenszins ongevoelig te zijn.

Snijd meer in het hart van het stuk, jongen!’ zeide de Strikkenzetter; want deze eerwaardige bewoner der woestijn onthaalde den Bijenmelker op het gezegde banket. ‘Snijd meer in het binnenste van het stuk; daar zult gij den waren rijkdom der natuur vinden; en dit zonder behulp van specerijen, of eenige bijzondere soort van mosterd, om daaraan eenen vreemden smaak bij te zetten.’

‘Had ik een kop meede!’ zeide Paul, tot de noodige werkzaamheid van ademhaling stilhoudende; ‘ik zou willen zweren, dat deze maaltijd de hartigste was, die ooit aan een mensch werd voorgezet.’ - ‘Ja, ja! wel moogt gij dezen maaltijd hartig noemen,’ zeide de oude man, op zijne bij-

[p. 450]

zondere wijze, uit vergenoegen over de sterke tevredenheid van zijnen gezelschapsman, lagchende; ‘hij is hartig, en hij maakt het den eter. Hier, Hector!’ den geduldigen hond aanstootende, die met een hunkerend oog zijn aandeel zat af te wachten. ‘Gij hebt op uwen ouden dag, zoo wel als uw meester, krachten noodig, mijn vriend! Ja, jongen, dat is een hond, die van het edelste voedsel wijzer en beter gegeten en geslapen heeft, dan menige Koning; en waarom? omdat hij de gaven van den Schepper gebruikte, en ze niet misbruikte. Hij werd een hond geschapen en smulde als een hond. Zij, die menschen geschapen werden, eten vaak als hongerige wolven. Hector is een deugdelijke en voorzigtige hond; en ik vond onder zijne jongen geen, welks reuk of vriendschap niet echt was. Kunt gij mij het verschil tusschen de kookkunst der woestijn en die gene, welke men in de bevolkte landen vindt, ook beschrijven? Neen, ik zie, dat uw eetlust u daartoe buiten staat stelt; dus wil ik het doen. De eene rigt zich naar den mensch, de andere naar de natuur; de eene waant bij de gaven van den Schepper iets te kunnen voegen, terwijl de andere zich met een nederig gebruik van die gaven vergenoegt. Hierin ligt het gansche geheim.’

Regt levendig wordt ook het eigenaardige geschilderd der leefwijze, zoo wel der blanke grensbewoners, als der roodkleurige wilden, boven welke laatsten de eersten al dikwijls weinig in beschaving en zedelijkheid uitmunten. Wij twijfelen er niet aan, of zoodanige lezers, die ook dan, wanneer zij tot uitspanning lezen, hunne kennis aangaande menschen en volken wenschen te verrijken, zullen dit werk niet onvoldaan uit de handen leggen. De Vertaler geeft over het geheel blijken, dat hij voor zijne taak berekend is, en heeft het werk in eenen vrij zuiveren en vloeijenden stijl in onze taal overgebragt.