Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1833

Over het Beginsel der Doodstraf. Te Amsterdam, bij J. Immerzeel, Jr. 1833. In gr. 8vo. 20 Bl. f : - 40.

De Schrijver van dit stukje (blijkens het Voorberigt, de Heer h.j. koenen) poogt, uitgaande van het gezag des Bijbels, de wettigheid van de toepassing der Doodstraf te handhaven; dan wij betwijfelen, of hij dit doel bereikt hebbe bij menigen vriend van Openbaring en Christendom, die, schoon hij, evenzeer als de Schrijver, het gezag des Bijbels gereedelijk eerbiedigt, als gemoedelijk Christen niet kan instemmen met de gevoelens, die in dit klein geschrift worden voorgestaan en verdedigd.

Dat de toepassing der Doodstraf, inzonderheid bij de Israëlieten, op Goddelijk gezag rustte, is te over bekend, dan dat men dit, door bewijzen, zou behoeven te staven; dan te vergeefs zoeken wij naar soortgelijke bewijsgronden in de leer en het voorbeeld van onzen gezegenden Verlosser en zijne Apostelen; en vanhier dan ook, dat de dusgenoemde be-

[p. 439]

wijsplaatsen, door den Schrijver, ter bevestiging zijner bijzondere meening, uit de Schriften des N.V. bijgebragt, zoo luttel aan dat oogmerk beantwoorden.

De plaats ontbreekt ons, om dit, ten aanzien van elken aangevoerden tekst, te toonen; ééne enkele proeve moge hier, voor vele, volstaan! - Bl. 8 zegt de Schrijver, o.a.: ‘En Paulus keurt het in zijn eigen persoon goed, dat degene die zich schuldig maakt ter dood, met den dood gestraft worde (Hand. XXVI:11.)’ En nu, wat lezen wij ter aangehaalde plaatse? Ende door alle de Synagogen hebbe ickse dickmael gestraft, ende gedwongen te lasteren: ende boven maten tegen haer woedende, hebbe ickse vervolght oock tot in de buyten-(lantsche) steden. Wij zien in deze woorden van den Apostel niets anders, dan eene openhartige, maar tevens berouwvolle, belijdenis van zijn voormalig woelen en woeden tegen jezus en de uitbreiding van diens Evangelie, hier voor Koning agrippa afgelegd. - Even weinig afdoende zijn de overige gronden van bewijs, bij eene aandachtige lezing der Bijbelplaatsen, uit het N.V. ontleend; vooral wanneer men op deze plaatsen de aanteekeningen van den Hoogleeraar van der palm kan vergelijken. Tevens is het zonderling, dat de Schrijver, in zijn betoog rakende de plaats in Gen. IX, bijzonder op het 6de vers drukt; terwijl, naar onze wijze van beschouwen, in vs. 5 het Goddelijk gezag niet minder klemmend is. Onzes achtens had de Schrijver hier zichzelven en het standpunt, waarvan hij uitgaat, (namelijk Gods gezag, als zoodanig) meer gelijk behooren te blijven, door te betoogen, dat, ook op grond daarvan, dieren, die een' mensch doen sneven, met den dood gestraft moeten worden; gelijk zulks dan ook vroeger, zelfs hier te lande, in gebruik was!

Dan, het is geenszins onze taak, in eene wederlegging van de meening des Schrijvers te treden; echter konden wij niet afzijn, om, met een enkel woord, ons gevoelen te regtvaardigen, dat deze weinige bladzijden de voorstanders van eene tegenoverstaande meening geenszins zullen kunnen overtuigen van de wettigheid der Doodstraf onder eene Christelijke wetgeving. Dan, behalve dit, is 's mans gevoelen uit de Schriften des N.V. niet te verdedigen, en veel minder stellig te bewijzen. Dit laatste is insgelijks het geval met hen, die geenszins onder de voorstanders der Doodstraf begeeren gerangschikt te worden; en in dezen staan partijen volkomen

[p. 440]

gelijk. Zou het niet mogelijk zijn, elkander, in den geest der Christelijke liefde, te naderen? Jezus kwam toch in de wereld om zondaren zalig te maken; niet om te verderven, maar om te behouden! En daarenboven leven wij, Christenen, niet meer onder de wet, maar onder de bedeeling des geestes en der genade, naar paulus' leer en ronde verklaring.

Ons oog viel op eene onbijbelsche zinsnede, bl. 14. De Schrijver zegt daar, ‘dat het Christendom eenen in christus verzoenden God en Vader predikt.’ Deze uitdrukking is onjuist. God is niet verzoend met de wereld, maar de wereld met God. Zoo leerde paulus, 2 Cor. V:19. Want God was in Christo de wereld met hemselven versoenende, enz. Wij stippen dit slechts aan, om anderen tegen mogelijk misbegrip te waarschuwen. Wel hadden wij, hier en daar, nog een en ander, pro memoria, aangeteekend; dan wij vreezen te uitvoerig te worden, vooral in verhouding tot een geschrift van zoo klein een' omvang. De gewigtige zaak laat zich in geen vlugschriftje naar eisch behandelen. Wij leggen daarom ook liever de pen neder. Het bovenstaande zal, trouwens, voldoende zijn, om den geest van dit werkje te doen kennen.