De vrouw met den baard.
Te Florence leefde eene oude vrouw, anna gaetano, welke eene herberg hield. In dit huis kwamen geleerden, kunstenaars enz., niet alleen om den goeden wijn, maar ook om de goede vrouw; want hare luim en geestigheid waren onuitputtelijk. Onder de menigerlei gasten bevond zich dikwerf ook de Schilder salvator rosa. Door zijnen zoo vertrouwelijken en gemeenzamen omgang aangemoedigd, waagde de oude anna het, hem te verzoeken, dat hij door zijn meesterlijk penseel haar bij de nakomelingschap in aandenken mogt willen doen blijven.
Salvator, juist tot scherts zich opgewekt gevoelende, zond op staanden voet naar zijne woning om gereedschap, en begon te schilderen in het algemeene vertrek, na bedongen te hebben, dat anna niet zou opstaan, vóór dat het stuk voltooid ware.
Spoedig was haar portret daarheengetooverd, en inderdaad een meesterstuk. Eindelijk werd nu aan de eenigzins ijdele en ongeduldige waardin toegestaan, hare afbeelding te aanschouwen; doch, hoe zeer dezelve overigens geleek, zij vond, dat de meester een' langen baard aan het portret had toegevoegd; en zoo had zij geheel het voorkomen van een' ouden pelgrim!
Hare gekrenkte ijdelheid deed haar luide klagten aanheffen over den onwellevenden Schilder, die anders aan haar geslacht juist geene redenen tot bezwaar gaf. Salvator beriep zich op de overige gasten, begeerende, dat deze den twist zouden beslissen en de waarde van het schilderstuk bepalen. Deze werd, bijzonder door eenige Nederlandsche Schil-
Auteursrechtvrij