Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

[p. 733]

Gemoedelijke bezorgdheid in een' Iersch' soldaat en edel gevoel in een' neger.

Ten tijde, dat Kapitein st. met zijne troepen op Jamaica lag, verviel op de plantaadje van den Heer t. een Neger-slaaf, ten gevolge van wreede mishandelingen, welke zijn meester zonder reden hem aangedaan had, in eene uitterende ziekte. Een Iersch soldaat, die zich onder het krijgsvolk bevond, had medelijden met den armen man. Hij had namelijk omgang met hem gehad, en hem bij vele gelegenheden als een braaf mensch leeren kennnen. Daar nu op aarde geene hulp meer voor den ongelukkigen was te hopen, bekommerde zich de Ier gedurig bij de gedachte, dat eene zoo goede ziel in de andere wereld eeuwig verloren zijn zoude. Door deze bezorgdheid verontrust, trof hij toevallig en ter goeder ure eenen Kapucijner aan, die met een Spaansch schip gekomen was, droeg aan dezen de belangrijke zaak voor, en smeekte hem dringend, om den stervenden te hulp te komen met de genademiddelen der Heilige Kerk.

‘Is het een Neger’? vroeg de Monnik.

Ier. Zijne ziel is blanker, dan een geschilde aardappel.

Kapucijner. Gelooft hij ook alle de leerstukken van onze Heilige Kerk? Is hij een Christen?

Ier. Ik mag verd....zijn, indien hij niet een zoo degelijke Christen is, als gij of iemand wenschen kan. Hoor maar eens, wat ik zelf mede heb aanschouwd. Verscheidene soldaten baadden zich; daar krijgt een hunner kramp in de kuiten, roept om hulp, en plomp! zinkt hij als een steen. De overigen, die nabij hem waren, Christenen en anderen, zwommen weg, zoo schielijk zij maar konden; want zij vreesden, dat hij hen zou pakken en mede naar beneden trekken. Doch de Neger, die van het strand dit had gezien, sprong oogenblikkelijk in het water, dook ter plaatse, waar de soldaat gezonken was, onder, greep hem bij de haren, en sleepte hem aan wal, waar de drenkeling, na een weinigje wrijven en rollen, weder zoo frisch en levend werd, als ik thans ben. Nu, Eerwaardig Heer! zeg gij zelf nu, was dat niet alles, wat een goed Christen doen konde?

Kapucijner. Ja, dat is zeker iets; doch, wat het voornaamste is, heeft hij onderwijs in het Roomschkatholieke geloof ontvangen?

[p. 734]

Ier. Daarvoor, Eerwaardig Heer! kan ik u instaan. Ik zelf, ik heb hem gisteren onderwezen; en daar mijn biechtvader mij altijd gezegd heeft, dat het geloof de hoofdzaak is, zoo heb ik hem dit regt op het gemoed gedrukt. Ik heb tot hem gezegd: ‘Mijn beste! het is niet genoeg, een droevig gezigt te zetten; gij moet gelooven. Gelooven, man! dat is de hoofdzaak. En gij hebt niet veel tijd meer over. Rep u dus.’ Zoo heb ik tot hem gesproken, en nog al meer; doch de arme schelm bad mij, dat ik het daar nu bij laten zoude; hij wilde gelooven, wat mij beliefde.

De Kapucijner had nu geene bedenkingen meer, en vergezelde den soldaat in de hut des Negers. ‘Thans, mijn jongen!’ sprak de soldaat, ‘breng ik tot u een heilig man, die u de absolutie geven en den weg naar den hemel wijzen zal. Maar, drink eerst nog een snaps; want het is een verd....lange weg.’

De Monnik begon thans zijn werk. De Neger hoorde zwijgend.

‘Uwe Eerwaardigheid ziet,’ sprak de soldaat, ‘dat hij alles gelooft, wat gij hem zegt. Gij kunt hem nu, zonder meer, de absolutie geven, en wat hij anders nog noodig heeft, om zacht en warm in het paradijs te rusten.’

‘Gij zijt dus,’ voer de Kapucijner tot den stervenden voort, ‘volkomen overtuigd, dat door een vast geloof aan de leerstukken der Heilige Kerk.....’

‘Hoogeerwaardig Heer!’ viel de soldaat op een' smeekenden toon den Monnik in de rede, ‘geef hem toch om 's Hemels wil allereerst de absolutie, en onderwijs hem naderhand; want, bij mijne arme ziel! zoo gij hem langer plaagt, zal zijne ziel u tusschen de vingers doorglippen.’

De Monnik, een goedhartig man, gaf aan deze bede gehoor, en verrigtte, wat verder noodig werd geoordeeld.

‘Nu, mijn beste!’ sprak thans de soldaat, zich in de handen wrijvende, tot den stervenden, ‘nu hebt gij den hemel zoo zeker, als uw Heer de hel, waar hij in alle eeuwigheid zal branden.’

‘Ik hoop, dat het niet zóó lang zal duren,’ zeide de Neger, met eene zwakke stem; en deze waren de eerste woorden, die hij sedert het binnentreden van den Monnik uitte.

‘Bedenk, wat gij zegt, vriend!’ sprak de Monnik; ‘gij moogt niet twijfelen aan de eeuwigheid van de straffen der hel. Vaart uw Heer eenmaal daarheen, zoo is het voor eeuwig.’

[p. 735]

‘Hij vaart zeker daarheen,’ zeide de soldaat; ‘daar verzet ik mijn' kop onder.’

‘Maar ik hoop van God, dat hij toch niet altijd daar zal moeten blijven,’ hernam de Neger en stierf.

‘Dat was niet regtzinnig gesproken,’ zeide de Monnik. ‘Had ik het geweten, dat hij in een zoo voornaam punt niet vast en geloovig was, ik zou hem de absolutie niet gegeven hebben.’

‘Ei! ei! dan mag de arme bloed,’ sprak de soldaat, ‘wel van geluk spreken, dat zijne ziel naar den hemel gegaan is, eer gij de zaak bemerkt hebt.’