Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

Tegenwoordigheid van geest in den generaal Mina.

Na de nederlaag der Spaansche Constitutionelen bleef de vaderlandlievende mina alleen met zijnen Aide-de-camp meca, met een' priester en een oud bediende. Hij zwierf op het gebergte, verlaten en in ellendigen toestand, verwachtende elk oogenblik in de handen des vijands te vallen. Hij wist, welk belang men in zijne gevangenneming stelde. Treurig stonden zijne zaken; maar zijne ziel bleef onverschrokken in het gevaar. Eindelijk kwam het noodlottig tijdpunt. Zijn Aide-de-camp ontdekte eene sterke bende Koninklijke troepen, die regt op hen toekwamen. Dezelve had hen gezien. Het zoude dus vruchteloos geweest zijn, eene ontmoeting te hebben willen vermijden. Mina besefte terstond al het verschrikkelijke van zijnen toestand, en gevoeide, dat er geen middel tot uitredding was. Eindelijk evenwel besloot hij, liever eene wanhopige poging te wagen, dan zich lijdelijk aan zijn treurig lot over te geven. Alle zijne krachten inspannende, en zijne ongemeene tegenwoordigheid van geest te hulp roepende, wendde hij zich tot zijne medgezellen, die reeds alle hoop verloren hadden, en sprak op vasten toon: ‘Mannen! weest bedaard - blijft gij hier, en laat mij voorwaarts treden.’ Dit gezegd hebbende, trad hij welberaden de naderende bende te gemoet. Weldra had hij dezelve bereikt. Op eenen toon, welke niet de minste vrees aanduidde, en met eene rustige houding, riep hij: ‘Tot welke afdeeling behoort dit detachement?’

De aanvoerder stond verbaasd op zoodanige vraag, die met fierheid en zelfvertrouwen werd gedaan. Hij herkende mina niet, en bleef eenige oogenblikken aarzelen. Hij was ont-

[p. 599]

hutst, en wist geenszins, wat te maken van eenen man, die hem op zoo gebiedenden toon aansprak. Mina, de verwarring bemerkende, waarin hij den Koninklijken bevelhebber gebragt had, verzuimde niet, van dit eerste voordeel terstond verder gebruik te maken. Zich houdende, alsof hij van ongeduld in gramschap opstoof, riep hij op hoogeren en stouteren toon: ‘Mijnheer! ik vraag u nog eens, waartoe deze troepen behooren?’

De vraag ging vergezeld van een krijgsmans vloekwoord. De verwarring van den aanvoerder nam toe; zijne verbazing veranderde in bevreesdheid, en, zich verbeeldende, dat hij met een' der opperhoofden van het Koninklijk leger sprak, antwoordde hij zeer onderdanig: ‘Dit detachement behoort tot de afdeeling van juanito.’ Daarop zeide mina oogenblikkelijk: ‘Wel dan, wat doet gij hier? Haast u, om weder bij uwe afdeeling u te vervoegen.’ De officier stond weiselend, en scheen bezwaarlijk te kunnen besluiten, om te gehoorzamen. Mina wierp eenen blik van verontwaardiging op hem, en sprak op fieren toon: ‘Vervl....! Wat vermeet gij u, mij niet oogenblikkelijk te gehoorzamen? Ga, Mijnheer! of maak er staat op, dat ik berigt van uw gedrag zal geven!’

De Koninklijke officier betoonde verder geene tegenkanting, maar boog zich eerbiedig voor mina, en volgde het bevel op, dat hem onder zoo harde bedreiging was gegeven. De bende trok terug, en mina begaf zich weder tot zijne medgezellen. Het welgelukken van deze ongemeene krijgslist gaf aan de vier ongelukkige zwervelingen moed, om nieuwe beproevingen en moeiten te trotseren, die zij zeker konden rekenen te zullen ondervinden, eer zij de grenzen van Frankrijk bereikten. Ofschoon zij een dreigend gevaar ontkomen waren, zij hadden menig ander, dat even verschrikkelijk was, te vreezen. Niet zonder reden hadden zij eene sombere en bange verwachting. De Koningsgezinden, die thans naauwkeurige kennis van mina's vlugt en verlaten toestand droegen, wendden de uiterste pogingen aan, om zijne schuilplaats te ontdekken. De constitutionele Generaal en zijne getrouwe makkers, wetende, dat hunne vervolgers deze landstreek overal doorkruisten, namen hunne toevlugt in een donker hol, dat ergens in een afgelegen en akelig wild oord werd gevonden. Daar wilden zij zich verborgen houden, tot dat er gelegenheid, om te ontsnappen, zou komen. Onder-

[p. 600]

tusschen doorzochten de Koningsgezinden het bosch en elke plek gronds in den omtrek, maar vruchteloos. Zij scherpten dus hun vernuft, ten einde middelen te vinden, om hun doel te bereiken. Zij lieten eenige schaapherders overal rondgaan en op hunne hoorns blazen, opdat mina, misleid door het bekende geluid, in verzoeking mogt komen, om zijne schuilplaats te verlaten en hulp te vragen. Ook deze list, hoe fijn verzonnen, gelukte niet. Mina, den ouden vos gelijkende, wilde nog geenszins uit zijn hol komen. Maar deze mislukking verbitterde de vervolgers, en zette hen te meer aan, om weder een ander plan te beproeven, dat gevaarlijker was voor de vlugtelingen. Men haalde namelijk spoor- of bloedhonden, en liet deze los, ten einde de bedoelde prooi op te snuffelen. Dit middel was schrander uitgedacht en bijna noodlottig voor mina geworden. De honden doorzochten alles met de meeste naauwkeurigheid. Reeds waren de ongelukkigen op het punt van ontdekt te worden, wanneer plotseling twee herten opgejaagd werden, die in de rigting der honden voorbijrenden. Dit zonderlinge toeval redde het leven van mina en zijne medgezellen. De honden, gelijk natuurlijk is, volgden de herten op het spoor, en zoo mislukte dit nieuwe plan der Koningsgezinden geheel. - Had zoo ongewone omstandigheid plaats gevonden, terwijl het leven van een Koninklijk Generaal in gevaar was, de monniken en priesters zouden buiten twijfel uitgeroepen hebben: Een mirakel! een mirakel! Dan waren welligt de beide herten veranderd in twee Engelen, opzettelijk van den Hemel gezonden in het oogenblik des gevaars. Maar in het tegenwoordig geval, zoo namelijk de omstandigheden der ontkoming van mina aan zijne vijanden verteld werden, zoude het ons niet verwonderen, dat de arme beesten voor een paar Duivels gehouden waren.

Toen mina met zekerheid vernam, dat zijne vervolgers zich verwijderd hadden, waagde hij het, zijne schuilplaats te verlaten, en zocht verder te ontsnappen langs de eenzaamste streken. Na een' vermoeijenden en angstvollen togt bereikte hij eindelijk een gehucht. Zijne plotselinge verschijning veroorzaakte vrij wat beweging bij de bewoners van eene der ellendige hutten; maar hij wist hen gerust te stellen, en ontkwam gelukkig.