Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

Vrouwenmoed, bijna gelijk aan den moed van Van Speyk.

Den Heere Redacteur der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Wel Edele Heer!

Bij het schoonmaken mijner boekerij ontdek ik, dat ik in het bezit ben van een boekje in 8vo., getiteld: Het masker van de wereld, afgetrokken door P. adrianus poirters, gedrukt te Antwerpen, in 1649. In hetzelve vind ik, op bl. 101, onder vele vrouwelijke heldendaden, ook de volgende. Zoo Gij dezelve belangrijk genoeg vindt, om in uw geacht Mengelwerk te plaatsen, zult Gij verpligten

Leiden, den 3 Mei, 1832.

Uwen toegenegen' Lezer

j. roemer.

‘Nicosia was van de Turcken naer een hert belegh verovert, 't wierdt er al in vier en sweerde gegeven, uitgenomen de schoonste Iouffrouwen en de kostelyckste goederen, die verschoond wierden, om die aen den grooten Turck te verheeren. De rycke plunderinge wierde gescheept, beneffens het uitgelezen puick van alle de maeghden. Soo se nu afgesteken waren, en omtrent twee mylen diep in zee, soo is een (die wel de kroon spande om haer schoonheyt) gekomen op de campagnie van het schip, en slaende voor het lest noch een droef gesicht naer het vaderlant,

[p. 372]

dat ronsom stont in diepe vlammen, en met eenen overleggende dat haer suyver lichaem nog schandelycker soude mishandelt worden door het vier van onkuysheyt, zoo is sy vol swaermoedige gepeysen weder afghetreden in 't ruim van 't schip, en siende dat eenen van de Constabels de stucken klaer maekte, en beneden in het Arsenael gong, om buspoeder te halen, zoo heeft ze meer als met een mannelyck gemoet (o sterckte! o suiverheyt!) het vier in een ton ghesteken, en de twee schepen met allen den buyt in de locht doen springen. Soo ick ooit die zee quame te bezeylen en daer een rotse ontmoete, my dunckt, ik sou tot haeren onsterffelycken lof dit grafdicht daer wenschen in gesneden:

Wie dat hier zeylt voorby, die moet syn vlagge strycken,
En voor de kloecke Maegt moet heel syn vlote wycken;

En of syn gansche vracht puer gout of silver waer,

Zoo haelt de charge noch in 't minste niet by haer.

Gy winden en gy storm, gy baren en tempeesten,
Gy hebt de lichaems wel, maer boven syn de geesten.

Het vier dat was haer doodt, het water is haer graf,

Den hemel is haer kroon, die haer de bruigom gaf.

Daer sit gy boven aen, gy Maget vol laurieren;
Maer segt eens: Wie heeft u zoo kunstigh leeren vieren?

En de Engels sagen 't aen, en riepen all' gelyck:

Dees schipbreuck geeft aen haer de haef van 't Hemelryck.’