Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

Afscheidgroet aan mijnen neef Willem Hendrik Warnsinck, Jz. bij het eindigen van zijnen verloftijd, weder naar het leger te velde vertrekkende, den 15 dec. 1831.

Gij gaat dan weêr de grens bewaken,

Met onverzwakte trouw en moed;

Wat vijand Neêrlands grond moog' naken,

Betaal' die schennis met zijn bloed!

Wij blijven - gaat ge ons weêr begeven -
En smaken elk genot van 't leven,

[p. 93]

 

Daar gij soms menschlijk voedsel derft;^(*)

 

Maar, wat ons ook ten deel moog' vallen,

 

Ik derf, en met mij derven we allen,

 

Den roem der helden, die nooit sterft.

 

 

 

Als gij, bij nacht, de legervuren

 

Des vijands donker glinstren ziet,

 

Verkort u dan de slepende uren

 

Door 't zingen van 't Wilhelmuslied!

 

Denk dan: Dat vuur zou dáár niet smóken,

 

Had Frankrijk niet dien brand ontstoken,

 

En 't Britsche goud de vlam gevoed;

 

Stond niet der Belgen haat en woede

 

En 't laagst verraad in schut en hoede

 

Van Don en Spree en Donauvloed!^(†)

 

 

 

Maar, slaat ge uw oog van 't nachtlijk duister,

 

Waarin uw arm de grens bewaakt,

 

Naar d' ongelijkbren gloed en luister,

 

Waarmeê de vaste poolstar blaakt;

 

Denk dan: De Heerscher aan die transen,

 

De Schepper van dien gloed en' glansen

 

Is Hij, wiens hand de heemlen meet;

 

Hij, die, wat vijand ons moog' haten,

 

Der Vadren erf niet zal verlaten,

 

En 't Oude Neêrland nooit vergeet!^(‡)

 

 

 

Ga voort gemak en rust te derven;

 

Troost u ontbering, moeite en strijd;

 

En blijve, in leven of in sterven,

 

Aan 't Vaderland uw arm gewijd!

 

Het eind' zal eens den strijder loonen,

 

Wie trouw volhardt met eer bekroonen;

 

Zijn loon en kroon is zielsgenot:

 

Geen wereld kan iets hoogers geven;

 

Want zielsrust is de ziel van 't leven:

 

Bedenk dit steeds, en - ga met God!

 

 

 

Ja, ga met God! - Zijn Alvermogen

 

Brenge u eens veilig tot ons weêr!

 

Hij waakt voor u; geen vaderoogen

 

Bewaken ooit het kind zoo teêr.

(*) Enkele plaatsen mogen hier eene gelukkige uitzondering maken; maar over het algemeen bevinden zich de bewoners der grensdorpen, in de nabijheid van het Eldorado der Libertait, door gebrek aan verstandelijke beschaving en godsdienstige veredeling, in zulk een' ongehavenden toestand, dat het aldaar gebruikelijk voedsel, en vooral deszelfs wijze van toebereiding, den beschaafden en welopgevoeden Noord-Nederlander niet zelden afkeer, somtijds walging verwekken moet.

(†) Dit is niet te sterk gesproken. Immers, één krachtig besluit der zoogenaamde Groote Mogendheden had de geschonden regten van onzen Vorst en de heilige zaak van Oud-Nederland kunnen handhaven. De Belgen vloden wel voor onze Schutters; hoe zouden zij voor het magtig Albion gesidderd hebben! Maar...dan ook ware het hoofddoel - Oud-Nederland, indien mogelijk, ten verderve te brengen - niet bereikt!!

(‡) Deze waarheid moge de magtelooze woede van eenen grey, talleyrand en hunne medestandets tot wanhoop brengen, ons strekt zij tot groote bemoediging en overvloedige vertroosting in den druk des tijds. Beklagenswaardig zij, die aan die waarheid mogten twijfelen, en wien de nood des Vaderlands meer tot sidderen voor menschen, dan tot vertrouwen op den Almagtige aanspoort!

[p. 94]

 

En keert ge eenmaal in Gijsbrecht's wallen,

 

Dan heffen wij, dan heffen allen,

 

Met dankbre vreugd, u 't loflied aan;

 

Dan voelt ge 't diep in hart en adren:

 

Ik heb voor 't heilig erf der Vadren,

 

Voor Volk en Vorst mijn' pligt gedaan.

w.h. warnsinck, bz.