Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

Vijf Verhalen van een Dorpspredikant. Uit het Engelsch vertaald. Te Rotterdam, bij Mensing en van Westreenen. 1831. In gr. 8vo. 276 bl. ƒ 2-70.

Niet onaardig is het denkbeeld van den schrijver dezer verhalen, om dezelve in te kleeden in den vorm van gebeurtenissen, door hemzelv' bijgewoond in zijne gemeente. Door het aandeel, hetwelk de verhaler hier en daar, zoo doende, aan deze gebeurtenissen wordt voorondersteld te hebben, wordt het levendige der voorstelling zeer verhoogd; en de illusie, welke zoo veel bijdraagt tot het genoegen der lezing, wordt dáárdoor vermeerderd, dat men zich steeds verbeeldt eenen oor- en ooggetuige te hooren spreken.

Het eerste verhaal in dezen bundel heet: De Schoolhouderes. Hetzelve behelst de geschiedenis van een braaf en bevallig landmeisje, hetwelk, verloofd aan eenen jongen man, dien zij hartelijk beminde, door zijne onvoorzigtigheid, op het ongelukkige vermoeden komt, dat zij door haren verloofde verlaten is. Zij vervalt daardoor in eene doodelijke kwijning, en sterft vóór dat zij van hare dwaling onderrigt is. - In het tweede verhaal: De Smokkelaars, laat een anders braaf en wakker jongeling zich verleiden, om deel te nemen in den verboden handel. Tegenwoordig geweest zijnde bij een gevecht met de ambtenaren der in- en uitgaande regten, in hetwelk één van dezen gedood was, gelukt het zijne meer doortrapte medepligtigen, de schuld van den moord op hem

[p. 508]

te werpen. Eerst nadat hij werkelijk reeds ter dood veroordeeld was, wordt zijne onschuld aan den moord ontdekt, en daardoor de voltrekking van het vonnis nog verhoed. Na het terug verkrijgen van zijne vrijheid heeft het geleden gevaar dien heilzamen invloed op hem, dat hij, eenen afkeer hebbende gekregen van den smokkelhandel, van nu voortaan slechts door eerlijke middelen de vervulling van zijne behoeften zoekt te verkrijgen, en na weinige jaren als zeeman weder in eenen achtingwaardigen rang geplaatst wordt. - De Zelfmoord schildert, met vreeselijke kleuren, de rampzalige gevolgen der trouweloosheid in den echt van eene vrouw, welke, bedorven door de inblazingen van eene zedelooze opvoedster, haren man op het grievendste beleedigt, en, van dezen verlaten, haar eenzaam en ongelukkig leven ten laatste eindigt met eenen zelfmoord. - Het vierde verhaal maakt den lezer bekend met Roze Wilmot, een meisje uit het Graafschap Kent, om hare bevalligheid en schoonheid algemeen bekend onder den naam van de Roos van Kent. Een gewetenlooze booswicht weet hare liefde te gewinnen; maar, op het punt zijnde om aan hem hare hand te geven, ontdekt zij, dat hij reeds met eene andere gehuwd is. Door deze ontdekking wordt zij nu, wel is waar, bewaard voor de schande eener naauwere verbindtenis met den bedrieger; maar haar hart is gebroken, en slechts een vroege dood verlost haar van haar lijden. - De bundel wordt besloten met den Dorpsweesjongen, die zich door gierigheid tot roof en eenen dubbelen moord laat vervoeren. Deze vertelling schildert, op eene afschrikkende wijze, de folteringen van den booswicht, ook dán, wanneer het hem gelukt, den wrekenden arm der wereldlijke overheid te ontwijken.

Uit deze opgave blijkt, dat alle deze verhalen van eenen treurigen en somberen inhoud zijn. Evenwel zij houden den leeslust tot het einde toe levendig, en de nu eens teedere en aandoenlijke, dan weder waarschuwende en gestrenge toon der voorstelling treft het gevoel; terwijl de zedelijke strekking van alles, wat hier voorkomt, onmiskenbaar is.