Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1832

Parabelen van Dr. F.A. Krummacher.Naar den laatsten Druk uit het Hoogduitsch vertaald. IIde Stukje. Te Amsterdam, bij J.C. van Kesteren. 1831. In 12mo. VIII en 199 bl. ƒ 1-25.

Bij het in 't licht verschijnen van het eerste deeltje, waarvan dit het vervolg is, gaven wij van hetzelve een aanprijzend verslag, bij hetwelk wij thans niets te voegen hebben. De vertaler is op dezelfde wijze voortgegaan. Tot lektuur in verlorene oogenblikken maakt zelfs het formaat en de beknoptheid der deeltjes het werk geschikt. Ware krummacher onze landgenoot, ware hij een pas ontluikend genie, dan zouden wij het van onzen pligt achten, hem opmerkzaam te maken op enkele uitdrukkingen, die niet vrij zijn van valsch vernuft; bij voorbeeld in de schildering der bevalligheid van een meisje: ‘zij was schoon van gestalte, als een lichtstraal.’ Hier maken wij deze aanmerking vooral ten behoeve van hen, wie al ligt het bloemrijke van den stijl tot navolging zou bewegen. Ook viel ons hier en daar wel eens eene taalfout in het oog, welke wij aan onnaauwkeurigheid in de correctie toeschrijven; zoo als ‘laat mij hart,’ in plaats van ‘laat mij hard boeten.’ Tot eene proeve vinde de volgende Parabel, die wij om hare kortheid kiezen, hier eene plaats, getiteld Het Koornveld:

‘In de vreedzame woning eens vromen landmans had eene besmettelijke ziekte gewoed, en hem zelven en zijne vrouw

[p. 415]

en vier kinderen aan het ziekbed gekluisterd. Twee kinderen werden eene prooi der vernielende ziekte, zijn oudste zoon en een meisje, de steun der moeder. Daarbij kwam nog, dat de arbeid op het veld achteruit gegaan, en de laatste spaarpenning verteerd was. Doch eindelijk herstelde de landman, en hij besloot, de eerste maal naar zijnen akker te gaan, dien hij in zoo langen tijd niet gezien had. Toen hij nu uit wilde gaan met zijne vrouw, zie toen kwam er een onweêr op, en het bliksemde en donderde zeer, en er viel een zware regen, en zij wachtten, tot het voorbij trok. Daarop, toen de donder stil werd en de regen ophield, zeide de landman: “Welaan, laat ons nu gaan. De geur des velds zal des te lieselijker zijn na de lange droogte.” En toen zij nu naar buiten traden in het koornveld, dat reeds aren gekregen had, kwam hun de geur des velds frisch en liefelijk tegen, en over het veld hingen de van een gescheidene wolken en schoten nog aanhoudend bliksemstralen uit. Doch de jonge aren en halmen lieten hunne hoofden zakken, zwaar van de parelende droppelen, en het gras stond met frischen glans bekleed. Toen vatte de landman de hand zijner vrouw, en zag naar den hemel in de glanzige wolken en den lichtstroom, en zeide: “Ach, Heer! ook ons hebt gij een onweder gezonden - ô laat ons dan ook zijn als dit koornveld. Wij gingen en weenden, ach! laat ons ook voortreffelijke zaden dragen, opdat wij met vreugde onze schoven brengen mogen!” - Zoo bad de landman, en zijne vrouw weende en zeide: “Amen! Ja, het zij zoo!” En beiden keerden zij getroost naar hunne woning terug.’

Over het geheel achten wij den arbeid van krummacher zeer geschikt, om op eene treffende wijze op het gevoel en het verstand te werken, en wenschen daarom, ook onder onze landgenooten, aan deze Parabelen eene gunstige ontvangst toe.