|
| |
Gezien op zee.
Ik zag het scheepje snellen,
Naar 't heete morgenstrand.
Ik zag, hoe schoon verheven
Het schip die zeilen draagt.
Het scheen een fiere maagd,
Die 'k over 't ruim zag zweven;
Haar boezem scheen albast,
En zwoegend van den last.
| |
| |
Van 't vrije Britsche land,
Het land op 't water rusten;
En voorts, aan loef en lij,
Ik zag de kust verdwijnen,
Toen deed mij 't harte zeer
Om 't missen van de mijnen,
En, waar' mijn' wensch voldaan,
'k Had weêr aan land gestaan!
Ik zag, hoe, op de baren,
Voor ons onmisbaar waren,
Elk, nutte diensten bood.
'k Zag voorts de zonnestralen,
Op 't midden van den dag,
Doorknaagd van 't kokend pek.
Zoo ver het oog kon dragen,
Zag ik somtijds een stip,
Dat eindlijk, in een schip
Veranderd, op kwam dagen,
En, praaijend langs ons heen,
Weêr als een stip verdween.
'k Zag onze kiel door hoozen,
Waar 't nat door wolkwaarts stijgt,
Met ras verderf bedreigd;
Maar 'k zag haar 't water lozen,
Vóór 't ons versmoren kon,
Door schoten van 't kanon.
| |
| |
Ik zag het ook, bij wijlen,
En dan weêr gansche mijlen,
'k Zag haar, de kalmte moede,
Schoon zich geen wind bewoog;
Maar storm, die zuldwaarts woedde,
'k Zag 's nachts de donderwolken
Met vlammen, die, als tolken
Van 't weer, in barensnood,
Ons dreigden met den dood.
Ras ook, door storm verbolgen,
Stoof 't schuimend nat naar 't zwerk
En 't vaartuig, half verzwolgen,
Ik zag de golven krullen,
En heel het woedend ruim,
Zijn donkre kleuren hullen;
Maar, neen! mijn flaauw penseel
Schetst geen zoo grootsch tooneel!
'k Zag toen uw rampvol leven,
Die aan den storm, hoe boos,
Uzelven prijs moet geven,
Die, waar de weelde onthaalt,
Den disch duur hebt betaald!
| |
| |
'k Zag toen met leed uw lijden,
Daar 'k wist, dat, in ons land,
Geen stichten voor uw' stand
Tot loon, u leidt naar 't graf.
En 't kortling bruisend nat
En, met op 't vlak te staren,
Zag ik, dat heel die plas
'k Zag haaijen en dolfijnen
En visch van vreemde soort,
Die speelden langs het boord;
Ik zag, hoe haak en lijnen
Hun 't leven derven doen.
'k Zag, waar, in honderd mijlen,
Geen land wordt opgespoord,
Ook vogels, klein van soort,
Op 't hobblig nat verwijlen;
En waar die nestlen gaan,
Wees niemand ons nog aan.
'k Zag ook den heldren hemel
Veel klaarder dan voorheen,
Het schoonste stargewemel,
'k Zag u het ruim ook meten,
o Lieve maan! die 'k vaak
Op Neêrlands grond gezeten,
En die me op zee, bij nacht,
Mijn jeugd te binnen bragt.
Zag ook mijn oog de kust,
Waar 't noodlot vreugde en rust
Met onrust mengde en plagen,
Mij rijklijk deelen deed.
|
|
Auteursrechtvrij