Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1829

Ontdekking der bronnen van den Mississipi en de Roode Rivier.

De Franschen en Engelschen hebben achtervolgens de bronnen dier buitengewone rivieren in bezit gehad, zonder zulks te vermoeden. Verscheidene reizigers hebben getracht, dezelve te ontdekken, maar zijn genoodzaakt geweest, dit onderzoek te staken, uit hoofde van de menigvuldige gevaren en moeijelijkheden, die zij in dat woeste gedeelte der wereld ontmoetten. Onderscheidene Gouvernementen hebben vergeefs herhaalde togten laten doen, ten einde dit doel te bereiken; in de laatste jaren rustte dat der Vereenigde Staten nog twee dergelijke ontdekkingsreizen uit, die geen' gunstiger uitslag hadden, dan de vorige. De eerste geschiedde onder het bevel van pike, de andere onder dat van den Generaal cass, Gouverneur van Michigan. De roem, om die moeijelijke onderneming te volbrengen, was bewaard voor een' Italiaan, den Heer beltrami, die alle de hoedanigheden van een' ontdekker bezit; een onverschrokken moed en een onuitputtelijk geduld. Besloten hebbende, zijn leven en zijn vermogen aan het welgelukken van zijn ontwerp te wagen, werd beltrami geenszins ontmoedigd, van wege de vergeefsche pogingen zijner voorgangers, maar besloot, nog meer dan zij te ondernemen. Dit besluit zou reeds op zichzelve hem allezins tot eere gestrekt hebben; maar hij heeft hetzelve op eene waarlijk heldhaftige wijze ten uitvoer gebragt. Hij verliet Ita-

[p. 438]

lië, stak de Atlantische zee over, en kwam te Pittsburg aan; daarop, den loop der Ohio volgende, zeilde hij den Mississipi binnen, en voer die rivier op tot aan het kasteel St. Antony. Van het kasteel St. Louis tot St. Antony was onze reiziger op een stoomvaartuig gekomen, hetwelk hij bij zijne aankomst te St. Louis aantrof, en 't welk voor de eerste maal den Mississipi bevoer. Hij geeft een luimig verhaal van de blijdschap en de verwondering, die de wilden aan den dag legden, toen zij het vaartuig den stroom zagen opvaren zonder zeilen of riemen. Het genoegen, 't welk dit schouwspel hem verschafte, werd echter ten koste van zeer groot gevaar gekocht. Inderdaad beletteden de gevaren, waaraan het vaartuig was blootgesteld, en de moeijelijkheden, die deszelfs loop belemmerden, dat men eene tweede poging waagde. De bevelhebber van St. Antony en verscheidene andere personen zochten den Heer beltrami te overtuigen, dat hij een' gewissen dood te gemoet ging, en wilden hem overreden, om terug te keeren; maar men deed vergeefsche moeite, om hem van zijn ontwerp af te brengen. Hij rigtte zijnen togt naar het noordwesten, tot aan de bron der St. Pieters-rivier; vervolgens noordwaarts den koers rigtende, te midden van eene onmetelijke zandvlakte, kwam hij aan de stichting van Lord selkirk. Men herhaalde aldaar de reeds meermalen aangewende pogingen, om hem te bewegen, zijne onderneming te staken; maar hij bleef onverzettelijk in zijn besluit volharden, en vervolgde zijnen togt dwars door de vlakte tot aan de Roode Rivier. Deze rivier maakt eene scheiding tusschen de Sioux en de Chipaways; men noemt haar ook de Bloedrivier, uit hoofde van de wreede oorlogen, die de wilden elkander, schier zonder tusschenpoozing, op derzelver oevers aandoen. De Heer beltrami voorzag zich van eene kleine kanoe, met oogmerk om die rivier op te varen tot aan hare bron. Hij had veel moeite, om iemand te vinden, die hem ten gids zou strekken; maar eindelijk vond hij, na ontelbare bezwaren, twee Indianen, met welke hij overeenkwam.

[p. 439]

Het waren twee Chipaways, die de helft van hunnen stam jagende in de vlakte hadden gelaten, en zich thans op weg bevonden, om zich bij de andere helft te voegen, die zich bezig hield met visschen op het roode meer. Weinige dagen daarna vertrok beltrami, vergezeld van zijne gidsen; zij werden overvallen door de Sioux, die op hen schoten; een der Indianen werd gewond, en zij begaven zich onmiddellijk op de vlugt, terwijl onze reiziger alleen zijn' togt moest volbrengen, zoo goed hem zulks doenlijk was. Zonder door de eenzaamheid en de gevaren, die hem in die onmetelijke woestijn omringden, zich te laten afschrikken, zette hij zijne reis met nieuwen moed voort. Hij was onbekend met de wijze, om zijn schuitje tegen den stroom op te werken; maar, ondanks die zwarigheid, wilde hij niet weder achteruitgaan. Integendeel besloot hij, te voet langs de rivier te reizen, en zijne kanoe telkens achter zich na te trekken, wanneer de laagte van den oever zulks gedoogde. Na verloop van vijf, in ongehoorde vermoeijenissen gesleten dagen, kwam hij aan het roode meer. In deszelfs nabijheid ontdekte beltrami nog verscheidene andere, tot dusverre onbekend. Hij zag op die meren de Indiaansche vrouwen, zich bezig houdende met het inzamelen van wilde rijst, die zich aldaar in zeer grooten overvloed bevindt. De rijst wordt in de schuitjes gelegd; de vrouwen plaatsen zich in het midden, en slaan dezelve met stokken; indien de korrels in het schuitje vallen, raapt men ze op; maar indien ze in het water rollen, geeft men er geen acht op, zoo groot is de overvloed. Na deze meren onderzocht te hebben, zette beltrami zijne reis met denzelfden ijver en hetzelfde geduld voort, en kwam eindelijk aan een der hoogste gedeelten van Noord-Amerika, waar hij zijne werkzaamheden beloond en zijn verlangen voldaan zag. Op den top van een' berg, die het geheele omringende land bestrijkt, vond hij een meer van drie mijlen in den omtrek, 't welk de gedaante van een hart vertoonde. Het is de zuidelijkste bron der Roode Rivier en de noordelijkste van den Mississipi, welke beide tot

[p. 440]

dusverre nog onbekend waren. Dat kleine meer is, derhalve, de oorsprong dier twee groote rivieren, welker wateren van de eene zijde in de IJszee, en van de andere in de Mexikaansche golf uitloopen. De eerste stroom van den Mississipi loopt, met moeite, door eene bijna ontoegankelijke massa van riet en wild gras, en loopt uit in het Tortoiser-meer. Beltrami konde zijn schuitje niet wagen op de plaats, van waar de bron ontspringt; maar toen hij aan het meer was gekomen, begaf hij zich scheep, en besloot, den loop van den Mississipi te volgen tot aan de zee. Op die wijze kwam hij te Nieuw-Orleans aan, nadat hij eene ontdekking gedaan had, die men onmogelijk achtte, en eenen stroom van duizend uren in deszelfs geheele lengte was opgevaren.