Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1829

Verraad van Odysseus. - roemrijke val van Ipsara.

(Mémoires sur les événemens de la Grèce, par jourda'in, Colonel au service du Gouvernement Grec. Paris, 1828.)

- Terwijl de aanval der Turken op Morea aller gemoederen bezig hield en beangstigde; terwijl het Grieksche Gouvernement, zich verlatende op de getrouwheid van odysseus, die de engten van Thermopylé bewaakte, welke de vijand moest overweldigen, om den Peloponnesus in te dringen, zijne troepen had verdeeld in de blokkering van Patras, Modon en Coron; terwijl Argos, Naupli en Korinthe niet dan een handvol soldaten ter verdediging meer over hadden, ontving de Generaal colocotroni van odysseus dit zonderlinge briefje: ‘Ik zend u dertigduizend Turken; handel met dezelve naar welgevallen; maar ik zal er niet meer laten passeren.’ Hij liet hun inderdaad de Thermopylen doortrekken, om zich te wreken op het Driemanschap, hetwelk hem vervolgd, en hem zijn bevelhebberschap had willen ontnemen, om het aan den echtgenoot van eene der bijzitten des Ministers van Oorlog te geven. Men weet niet, waarover men zich meer hebbe te verwonderen, - over dit heilloos verraad, of over den bijtenden spot, waarmede een Griek zichzelven kenbaar maakt als den veroorzaker van eene der schrikkelijkste rampen, met welke Griekenland, gedurende den Vrijheidsoorlog, is bezocht geworden! Men weet, dat odysseus dezelfde naam is met ulysses: moet dan de trouweloosheid zich steeds hechten aan dien naam? - Niet lang had odysseus genot van zijne wraak; hij stierf weldra een' noodlottigen dood, en het vaderland werd op zijne beurt gewroken.

[p. 75]

- Eene Turksche vloot van tweehonderd zeilen daagde op, om Ipsara te bemagtigen. Op den 4 Julij 1824, toen de Ipsariooten hunne talrijke vijanden versterkt zagen met nieuwe troepen, die telkens zich vermeerderden; toen hun, daarenboven, geene levensmiddelen meer overschoten, om de komst der Hydriootsche en Spezziootsche vloot te kunnen verbeiden, achtten zij eene langere verdediging nutteloos, en dat voor hen het uur gekomen was, om als Helden te sneven: de geheele bevolking koos den dood boven de slavernij. Omstreeks twee ure in den achtermiddag trad een Ipsarioot buiten het kasteel, met eene brandende toorts in de hand, ten einde een groot, onderaardsch kruidmagazijn, door hen aangelegd, in brand te steken; - hij viel, van kogels doorboord. Een tweede vertoonde zich, en onderging hetzelfde lot. Tot zes toe, werd hij door anderen opgevolgd, die desgelijks omkwamen. Toen staakten de Grieken, voor eenige minuten, hun vuur. De Turken, in den waan, dat zij zich wilden overgeven, ijlden in massa naar de fortres, en waren op het punt van daar binnen te dringen, toen dezelve een stuk geschut loste, de Ipsariootsche vlag heesch, en eensklaps een wit vaandel werd geplant, waarop te lezen stond: Vrijheid, of de Dood! Naauwelijks wapperde die standaard in de lucht, toen een vreesselijke slag zich deed hooren; St. Nicolas stortte ineen; Ipsariooten en Turken verdwenen, verzwolgen door de uitbarsting, welke het eiland zelve deed daveren, en een' geweldigen schok veroorzaakte aan de schepen, welke zich in de streek van Ipsara bevonden. Bijkans 6000 Turken en 2000 Ipsariooten, behalve de grijsaards en de kinderen, kwamen, ten gevolge van dit heldhaftig besluit, om het leven. - Inderdaad, zulke menschen verdienen vrij te zijn; en, wanneer men bedenkt, dat zij bij dusdanige onversaagdheid een' levendigen en vernuftigen geest bezitten, wordt men overtuigd, dat zij, ééns vrij zijnde, niet zullen in gebreke blijven, hunne plaats in de rij der meestbeschaafde volken te hernemen.