Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

De nieuwe pruik.

In eenen brief van de beroemde Mevrouw d'epinay, geschreven te Parijs, 20 Febr. 1777, aan den Abt galiani, toen te Rome, vonden wij deze kluchtige Anekdote: ‘De Luitenant der Policie werd onlangs op een groot diner genoodigd. Er moest eene nieuwe pruik zijn; hij bestelde die. De dag verscheen, en de pruik ontbrak. Een huisknecht werd uitgezonden. De pruikmaker maakte vele verschooningen; maar zijne vrouw was, vóór een paar dagen, in de kraam gekomen van een dood kind; de kraamvrouw was doodelijk zwak: was het wel te verwonderen, dat, in dusdanige oogenblikken van angst en verwarring, de pruik van Monseigneur vergeten werd? Maar zij was evenwel gereed, daar in die doos. “Hij zal zien,” voegde er de man nevens, “dat ik

[p. 658]

er al mijne kunst aan heb te koste gelegd.” Hij zelf ijlt henen, om dezelve Monseigneur op te zetten, komt buiten adem aan het Hotel, opent de doos, en - vindt er het doode kind in! “Ach, Hemel!” roept hij verbaasd uit, “men heeft de pruik begraven!” - Eene order van den Aartsbisschop, een Proces-verbaal, een besluit van den Raad der Gemeente, en weet ik wat al meer, werd er vereischt, om het kind te begraven en de pruik weêr op te delven.’