Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

Een woord van opwekking en bemoediging voor alle ware Protestanten, in eene Leerrede over Psalm XLVI:6. Door A. Feldhoff, Leeraar bij de Evangelisch-Lutersche Gemeente te Nijmegen. Te Nijmegen, bij de Wed. J.C. Vieweg en Zoon. 1827. In gr. 8vo. V en 31 bl. f :-30.

Deze Leerrede moet zijn eene Hervormingsleerrede, en is nog van jonge dagteekening, maar van ouden smaak. ‘Wanneer in de laatste oorlogen van David tegen de Filistijnen geschied mogt zijn, wat 2 Sam. XXII:8-14 vermeld wordt, zoo zoude de Profeet dit lied in berrekking op die gebeurtenissen kunnen vervaardigd hebben, en bij de uitstorting van hetzelve zoude hem een profetisch gezigt kunnen gegeven zijn op die groote aardbeving, waarvan Openbaringen(?) XVI:18, 19 en XI:13 gesproken wordt.’ Al dat mogelijke is wel zeer onwaarschijnlijk.

Sion is dan de ééne, heilige, algemeene, onzigtbare, inwendige Kerk. In dat Sion bevindt zich God, volgens zijne bijzondere (?) Alomtegenwoordigheid; niet slechts om bij haar te staan, maar ook om haar bij te staan. Daarom zal zij niet wankelen. Zoo min de Heere wankelt, zoo min zal zijne Gemeente wankelen, waarin Hij is! Eens zal de vredestijd aangebroken zijn, op welken God zijn Sion heeft geholpen. Dan is de strijdende Kerk eene triomferende geworden. De ontwikkeling hiervan geeft den Redenaar aanleiding, om den tekst in nadere verbinding te brengen met het feest des huidigen dags. Zie hier het slot van deze Leerrede: ‘Oefent uwe

[p. 664]

zielen in geduld! Want, Halleluja! des avonds vernacht het geween, maar des morgens is er gejuich. Ja, amen, Halleluja! - Ja, de geheele wereld hoore het, en de geheele wereld haaste zich, en redde hare ziele in Sion! Alles toch wankelt, maar Sion niet. Ja, amen! Ja, God is midden in Sion; daarom zal zij bewaard blijven; God zal haar vroegtijdig helpen, haar heerlijk helpen, onuitsprekelijk heerlijk, bij het aanbreken des morgenstonds. Juicht: Halleluja! - Bidt aan! - Amen, ja amen!’

Indien onze Lezers, die daarom nog geene Lezers van feldhoff's sermoen behoeven te worden, nu nog denken aan de gouden appelen in zilveren gebeelde schalen van salomo, (zoo als zij door onzen Schrijver niet vergeten zijn, bl. 5) dan kunnen zij hunne dwaling even min wijten aan ons, als aan feldhoff en diens Vertaler. Deze laatste heeft door zijn zich zorgen maken, bl. 25, gezorgd, dat de Hoogduitsche afkomst van dit stukje boven alle bedenking is.