Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

De kunst om lang te leven en wel te sterven. Een Handboekje voor alle rangen, standen en leeftijden; door Jacob Vosmaer, in leven Med. Doctor en Prof. te Utrecht. Te Haarlem, bij V. Loosjes, 1827. In kl. 8vo. 164 Bl. f 1-50.

Deze kunst om lang te leven en wel te sterven, dus lezen wij in het voorberigt voor dit geschrift, moest een volksboek zijn, en dong, in den jare 1815, naar eenen door de loffelijke Maatschappij: tot Nut van 't Algemeen, bij herhaling uitgeloofden eereprijs. De vraag werd ingetrokken; en daar nu de behoefte aan zulk een Handboek onvervuld bleef, terwijl een derde der beoordeelaars aan deze Verhandeling den gouden eereprijs had toegekend, en geen der vier overige mededingers zoo vele stemmen op zich vereenigd had, besloten de bloedverwanten van den zoo vroeg aan de maatschappij en de zijnen ontrukten vosmaer tot de gemeenmaking van dit geschrift. Recensent kan dit besluit niet anders dan goedkeuren. Dit Handboekje toch bevat zeer nuttige voorschriften en lessen, ter verkrijging van de zoo begeerde als zelden bereikte kunst van een lang leven en een gelukkig sterven. Kenden wij den achtingwaardigen Schrijver als een kundig Geleerde en geliefd Hoogleeraar, hier vertoont hij zich als een vroom en gemoedelijk Christen. En waarlijk, die het Christendom regt kent, gevoelt al de waarde van deszelfs deugden en pligten tot verlenging des levens en tot be-

[p. 329]

moediging in de ure des doods, en zal volgaarne instemmen met het volgend besluit van den achtingwaardigen Auteur, hetwelk wij tevens als proeve mededeelen: ‘Willen wij nu uit al het gezegde een algemeen besluit trekken, zoo zal dat, dunkt mij, hierop neêrkomen, dat de kunst om wel te sterven bestaat in wel te leven. Een braaf en godvreezend gedrag wapent ons tegen alle de verschrikkingen des doods. Het is natuurlijk, dat iemand, die dit leven op zijnen regten prijs schat, die hetzelve beschouwt als eene voorbereiding voor de eeuwigheid; dat iemand, die aan de overzijde des grafs vooral die volkomene zaligheid verwacht, waarvoor hij vatbaar is; dat zoo iemand dikwijls, gestadig denkt aan het oogenblik, hetwelk hem in die zalige eeuwigheid zal overbrengen. Hij verkeert dus, als ware het, dagelijks met den dood, en deze gemeenzame verkeering ontslaat zijn hart van alle vrees voor denzelven. - Welk een zegen ligt er dus in de betrachting van onze pligten, in eenen regt Christelijken wandel! Een deugdzaam en godvruchtig mensch bewaart zijne gezondheid ongeschonden en verlengt zijne levensdagen, en, na eene vereerende grijsheid, sluimert hij zacht in, om eens tot een heerlijker leven te ontwaken. - Is het u dan, mijne vrienden! na het lezen dezer bladen, regt ernst, de grootste schatten dezer aarde, een lang en gezond leven en eenen zachten en gerusten dood, te verkrijgen, denkt dan veel aan de gouden spreuk van salomo: De Wijsheid is het voornaamste. Spreuk. IV:7.’