Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

[p. 665]

Boekbeschouwing.

Brevis expositio critices Veteris Foederis, auctore Hermanno Muntinghe. Groningae, apud J. Oomkens. 1827. 8vo. XII et 196 pp. f 2-:

Het is voor hem, die zijn Vaderland bemint, en deszelfs Letterkunde onbevooroordeeld weet te waarderen, alleraangenaamst, wanneer van een' beroemden vaderlandschen Geleerde een werk, dat hem waardig is, wordt uitgegeven. Zoodanig is voorzeker het werk, door wijlen den Hoogleeraar muntinghe, over de Oordeelkunde van het Oude Verbond, ter uitgave bestemd, en door de Heeren b. nieuwold en c.h. van herwerden, als erfgenamen van 's mans handschriften, uitgegeven. Zeer beroemd was immers Prof. muntinghe gedurende zijn leven, en zijn naam, zelfs bij buitenlanders, met grooten lof bekend. Veel heeft hij uitgegeven, waardoor hij zich gekenmerkt heeft als een man van zeer uitgebreide geleerdheid, van een juist en scherpzinnig oordeel, en van eene zeldzame bescheidenheid. Daar hij zich bijzonder op het regte verstand der boeken van het O.V. had toegelegd, en ook uitblonk in eene grondige kennis der Oostersche Letterkunde, welke met dat vak in het naauwste verband staat, is het geenszins te verwonderen, dat hij in dat belangrijk vak een uitmuntend voorganger voor anderen was, en steeds, op eene verstandige wijze, met zijne eeuw kon vooruitgaan. Dat nu van zulk eenen man eene Oordeelkunde van het O.V. wordt uitgegeven, is niet alleen ten hoogste welkom voor elken regtgeaarden beoefenaar der Bijbelstudie, maar ook eervol voor ons Vaderland. Trouwens, hoe zeer het in dit land niet ontbreekt aan geleerde en oordeelkundige behandelaars der boeken van het O.V., en de Hoogleeraar pareau, in zijne Institutio interpretis V.T., zoo wel de Oordeelkunde als de Uitlegkunde der-

[p. 666]

zelve heeft behandeld, is echter muntinghe de eerste, die de Oordeelkunde afzonderlijk en volledig behandeld heeft, en zijn boek is een waar geschenk voor de studie van het O.V. Zeer wel heeft hij gedaan, door het in de taal der Geleerden op te stellen, alhoewel zijn Latijnsche stijl juist niet altijd gekuischt en zuiver is; doch dezelve is evenwel veel beter dan die van bauer, die te Leipzig, in het jaar 1795, eene Critica sacra heeft uitgegeven, gelijk ook onze landgenoot die stof onvergelijkelijk beter behandeld heeft.

Wij dànken derhalve de uitgevers van dit boek; doch hadden men dat al wel gewenscht, dat zij wat meer zorg en oplettendheid hadden aangewend bij de uitgave. Wij hebben hier en daar nog al fouten van belang aangetroffen, welke wij echter niet kunnen opgeven, om onze recensie niet te dor en tevens te lang te maken. Onder deze drukfouten rekenen wij niet, dat de Grieksche woorden zonder accenten gedrukt zijn: dit is mode geworden; eene mode, welke wij niet goedkeuren. Wij weten wel, dat in vorige werken van muntinghe, door hemzelven uitgegeven, die accenten niet altijd gebezigd zijn; maar wij weten tevens, dat hij, over het geheel, in de correctie, vooral van zijne Latijnsche werken, verre was van naauwkeurig te zijn, en dat zulks, in allen gevalle, in het onderhavige stuk had behooren vermeden te zijn, of verholpen te worden. - Ééne fout willen wij aanstippen. De naam van den beroemden en in het onderhavige werk dikwijls aangehaalden cappel wordt nu eens met ééne p, dan weder met twee geschreven. Indien misschien de Auteur zichzelven in zijn handschrift niet gelijk gebleven zij, hadden de uitgevers dit moeten vermijden. Officieel wordt bovengemelde Geleerde altijd cappellus genoemd.