Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

[p. 683]

De saladebereider.
Eene echte Anekdote.

In de geestige werken van den Heer brillat de savarin staat de geschiedenis van een' uitgeweken Franschman, die te Londen veel gelds verdiende door zijne bijzondere bekwaamheid in het bereiden der salade. Het geval is zeer opmerkelijk. De uitgewekene heet d'albignac. Ofschoon hij, uit hoofde van zijne beperkte omstandigheden, geene kostbare maaltijden kon bijwonen, zoo bevond hij zich echter eens in eene der beroemdste herbergen van Londen; hij meende, gelijk vele anderen, dat men zich met een' enkelen schotel konde vergenoegen, indien dezelve slechts uitgelezen was. Terwijl hij zich smakelijk te goed deed aan een krachtig stuk roastbeef, vermaakten zich vijf of zes jonge lieden aan eene tafel naast de zijne. Een hunner stond op, en sprak hem vriendelijk op de volgende wijze aan: ‘Heer Franschman! men zegt, dat uwe natie uitmunt in de kunst, om salade gereed te maken: wilt gij wel de goedheid hebben, zulks voor ons te doen?’ D'albignac bedacht zich een oogenblik, maar stemde er eindelijk in toe, vroeg om al het noodige, 't welk hij meende, dat tot dit meesterstuk behoorde, gaf zich veel moeite, en slaagde gelukkig in deze proef. Terwijl hij over zijn recept nadacht, antwoordde hij vrijmoedig op de vragen, die men hem aangaande zijne lotgevallen deed; hij zeide, dat hij een uitgewekene was, en kwam er, ofschoon niet zonder blozen, voor uit, dat hij eenig aandeel had aan den onderstand der Engelsche regering. Een der jonge lieden drukte hem daarop eene banknoot van vijfhonderd pond sterling in de hand; welk geschenk hij, onder eene beleefde weigering, aannam. Hij had zijn adres opgegeven, en ontving, eenigen tijd daarna, eenen brief, in welken men hem zeer vriendelijk verzocht, dat hij zich in een der schoonste hotels van Grosvenor-square zou laten vinden, om de salade gereed te maken. D'albignac voorzag, dat hij nu in de gelegenheid zou komen, van eene schitterende proeve zijner bekwaamheid in dit vak aan den dag te leggen, en dat daaruit voor hem wel iets belangrijks konde voortspruiten. Hij nam alzoo zonder aarzeling het verzoek aan, en liet zich ter bestemde plaatse vinden. Ook had hij zich van eenig

[p. 684]

nieuw gereedschap voorzien, om met zijne kunst nog meer vertooning te maken. Hij bestudeerde dezelve vooraf nog eens naauwkeurig, had het geluk, ook weder bij deze gelegenheid te behagen, en verkreeg thans eene belooning, die hij, wilde hij zich voor het vervolg niet benadeelen, niet konde van de hand wijzen. Men kan zich wel voorstellen, dat de eerste jonge lieden, voor welke hij zijne kunst verrigt had, hem overdrevene loftuitingen hadden toegezwaaid. Het tweede gezelschap maakte nog meer ophefs van zijne kunst. Dit had ten gevolge, dat de roem van d'albignac zich spoedig alom verbreidde; men noemde hem ‘den fashionable Saladebereider;’ en nu smachtte alles, wat tot de elegante wereld van de hoofdstad der drie Koningrijken behoorde, naar eene salade van den Franschen Edelman. D'albignac wist van deze dwaasheid uitnemend partij te trekken; hij schafte zich eene carricle aan, ten einde des te spoediger te kunnen zijn, waar men hem riep, en een bediende droeg hem, in een mahonijhouten kistje, alles na, waarmede hij zijne recepten verrijkt had, b.v. azijn met verscheidene fijne specerijen, olijf- en andere oliesoorten, kaviaar, truffels, ansjovis, vleeschnat, en zelfs eijerdoren, waardoor zich de salade van Mayenne onderscheidt. In het vervolg liet hij andere soortgelijke kistjes maken, om dezelve met den benoodigden toestel te voorzien, en verkocht dezelve bij honderden. Hij kwam te Parijs terug, waar hij, in plaats van in het openbaar te schitteren, voor de toekomst zorgde, en 60,000 francs op renten uitzette; waarna hij in Limousin een klein landgoed kocht, waar hij waarschijnlijk nog tegenwoordig tevreden en gelukkig leeft, terwijl hij zich in zijne wenschen weet te beperken.